Nigdy bym nie przypuszczała, iż moje spokojne życie tak się odwróci, ale pewnego dnia do naszego domu trafił chłopiec, który wszystko zmienił. Nie miał zostać na zawsze, a jednak widziałam, jak między nami rodzi się więź. Gdy nadszedł czas, by go puścić, musiałam działać. Czy zdążę pomóc mu odnaleźć to, co naprawdę jego, zanim będzie za późno?
Kto by pomyślał, iż w moim wieku jeszcze potrafię wpakować się w kłopoty? Można by sądzić, iż życie już mnie niczym nie zaskoczy, ale los lubi płatać figle.
Oczywiście, jako kobieta z godnością, nie zdradzę swojego wieku, ale powiem tyle: żyłam wystarczająco długo, by rozpoznać, gdy coś jest nie tak.
Mieszkałam z synem, Wojtkiem, i jego żoną, Beatą. Upewniali mnie, iż tak będzie prościej, choć czasem zastanawiałam się, czy to dla mojego dobra, czy ich.
Wojtek i Beata nie mieli dzieci. Nie dlatego, iż nie chcieli — każdy widział, jak bardzo tego pragnęli.
Ale coś zawsze ich powstrzymywało, jakiś niewypowiedziany strach. Nie wypytywałam. Niektóre sprawy ludzie muszą poukładać sami.
Ostatnio jednak zauważyłam, iż między nimi rośnie przepaść, jak pęknięcie w fundamentach domu.
Nadal się kochali, to było oczywiste, ale sama miłość nie zawsze wystarcza.
Aż pewnego wieczoru Wojtek i Beata wrócili do domu, ale nie sami.
Między nimi stał chłopiec, może dziesięcioletni, sztywny jak patyk, rozglądający się niepewnie, jakby nie wiedział, czy jest mile widziany.
— Pani Zofio, to jest Tomek. Będzie z nami mieszkał — powiedziała Beata cichszym niż zwykle głosem, prawie ostrożnym.
Wojtek położył dłoń na ramieniu chłopca, ale to nie zdawało się go pocieszać.
Tomek ledwie na mnie spojrzał. Skinął głową, wargi zacisnął w wąską linię. Ani słowa.
— Chodź, pokażę ci twój pokój — powiedział Wojtek i wyprowadził go na górę.
Patrzyłam, jak znikają za rogiem korytarza, szukając w głowie wytłumaczenia. Dziecko? Tak po prostu?
Przez krótką, absurdalną chwilę myślałam nawet, iż go ukradli. Nie byłoby to pierwsze szaleństwo, w jakie się pakowali.
Gdy byli młodsi, musiałam trzymać w szafce zapas melisy, żeby przetrwać ich pomysły.
— Masz zamiar wyjaśnić, co się dzieje? — zapytałam Beatę, składając ręce na piersi.
Spojrzała w stronę korytarza i zniżyła głos. — Chodźmy do kuchni. Tam pogadamy.
Usiadłyśmy przy stole, a po głębokim oddechu Beata wyjaśniła mi wszystko. Spotkali Tomka w parku. Uciekł z domu dziecka, a gdy go odwiedli, przyszło jej do głowy coś szalonego.
— Wydawał się miłym chłopcem — powiedziała, obejmując dłońmi kubek z herbatą. — Moglibyśmy go przygarnąć, tymczasowo, aż znajdą dla niego stały dom. To by nam wszystkim wyszło na dobre.
— Nie sądzisz, iż to niewłaściwe? — zapytałam, splatając palce.
Beata przechyliła głowę. — Niewłaściwe? Dlaczego?
— A jeżeli się do was przyzwyczai? jeżeli zacznie was uważać za rodziców, a wy oddacie go obcym?
Westchnęła. — I tak trafiłby do innej rodziny. A u nas będzie bezpieczny.
— Na razie — odparłam. — A co, gdy przyjdzie czas, by go oddać?
Beata zawahała się. — Wojtek też miał wątpliwości. Przekonałam go, iż to słuszne.
Miała odpowiedź na wszystko. Mogłam się sprzeczać, ale decyzja już zapadła. Czasem trzeba pozwolić, by rzeczy toczyły się własnym torem.
Tomek odmienił nasze życie w sposób, którego się nie spodziewałam. Zaczęliśmy spędzać razem czas nie jako ludzie pod jednym dachem, ale jako rodzina.
Wojtek, który dawniej zaszywał się w pracy, teraz wracał do domu wcześniej. Chciał być obecny — pomagać, słuchać, uczestniczyć.
Widziałam, jak napięcie i chłód między nim a Beatą znikają. Śmiali się częściej. Mówili cieplej. Stali się tym małżeństwem, jakim byli dawniej, zanim życie się skomplikowało.
Beata rozkwitła w roli matki. Otaczała Tomka troską, pomagała w lekcjach, dbała, by niczego mu nie brakowało. Już nie zdawała się zagubiona w myślach. Miała cel.
Ja także pokochałam tego chłopca. Był interesujący świata, zasypywał mnie pytaniami, uwielbiał moje opowieści.
— Jaki był Wojtek, gdy był mały? — pytał z błyszczącymi oczami. Uśmiechałam się i mówiłam prawdę — iż od zawsze był urwisem.
Zaczęłam się zastanawiać, czy go nie adoptują. Ale nie było moją rolą pytać.
Aż pewnego wieczoru Wojtek wrócił do domu z twarzą jak zasłona. Coś było nie tak.
— Co się stało? — zapytałam, gdy odstawiał teczkę.
— Znaleźli rodzinę dla Tomka — powiedział. — Chcą go adoptować.
Dłoń Beaty znieruchomiała na talerzu, który właśnie wycierała. Mrugnęła, potem wymusiła uśmiech. — To wspaniale. W końcu będzie miał prawdziwą rodzinę. — Głos jej zadrżał.
Spojrzałam na nich oboje. — Po prostu go oddacie?
Wojtek potarł skronie. — Takie były ustalenia. Od początku byłem przeciw, ale Beata mnie przekonała. To miało być tymczasowe. Nie mamy teraz czasu w dziecko.
— Przez te kilka miesięcy jakoś daliście radę.
— Mieliśmy pomoc — rzucił, patrząc na mnie. — choćby tak ledwo zipiemy.
Otworzyłam usta, by zaprotestować, ale wtedy usłyszałam — ciche kroki na schodach. Tomek stał w progu, sztywny jak kij. Pięści miał zaciśnięte.
— Kłamiecie — powiedziałam cicho, patrząc na Wojtka i Beatę. — Ten chłopiec jest wam potrzebny tak samo jak wy jemu, jeżeli nie bardziej.
Twarz Tomka skurczyła się. Odwrócił się i pognał na górę. Nie odezwałam się więcej. Tylko pokręciłam głową i poszłam do swojego pokoju.
Tej nocy prawie nie spałam. Dom był zbyt cichy. Leżałam, wpatrując się w sufit.
Aż tuż przed świtem usłyszałam coś — szelest na korytarzu. Wstałam, ale korytarz był pusty. Wtedy drzwi wejściowe cicho zatrzasnęły się.
Zbiegłam na dół i wyjrzałam na zewnątrz. W oddali sunęła mała postać z plecakiem przewieszonym przez ramię.
— I gdzie to sięW tej samej chwili zatrzymał się, odwrócił, a w jego oczach zobaczyłam łzy, gdy powiedział cicho: “Nie chcę iść sam… czy może pani pójść ze mną?”.
