Mróz wstrząsał oknami, gdy potężne podmuchy wiatru wyły na zewnątrz, a Adrian zauważył, iż coś jest nie tak z Bellą. Jego siedmioletnia krowa mleczna, ostatnia z niegdyś licznego stada, ciężko oddychała i osunęła się na słomę w rogu starej stodoły. Jej duże oczy, zwykle spokojne i czujne, teraz były pełne bólu. Do wycielenia został jeszcze miesiąc, ale doświadczony rolnik od razu zrozumiał – rozpoczął się przedwczesny poród i konieczna była natychmiastowa pomoc weterynaryjna.
Adrian sięgnął po telefon, ale nie było zasięgu. Lutowa śnieżyca, szalejąca od dwóch dni, odcięła jego małe gospodarstwo od reszty świata. Najbliższa klinika weterynaryjna w Krakowie znajdowała się dziesięć kilometrów dalej, na zasypanej śniegiem drodze. W wieku sześćdziesięciu pięciu lat Adrian dawno nie podejmował się takiej wyprawy, ale nie miał wyboru.
„Trzymaj się, dziewczyno” – szepnął, zakładając gruby płaszcz i owijając szyję szalikiem. Z starych pasów zrobił prowizoryczną uprząż, okrył Bellę wełnianym kocem i wyprowadził ją na zewnątrz – prosto w sam środek szalejącej zamieci.
Pierwsze kilometry były stosunkowo łatwe – droga prowadziła w dół, a wiatr wiał mu w plecy. Jednak kiedy skręcili na wschód, natura pokazała swoje bezlitosne oblicze. Śnieg przylepiał się do jego oczu, wiatr powalał go na ziemię, a temperatura wydawała się spadać z każdym krokiem. Adrian co chwilę się zatrzymywał, by złapać oddech i pozwolić odpocząć Belli, która coraz częściej potykała się, tracąc siły.
„Nie możemy się zatrzymywać” – mówił zarówno do krowy, jak i do siebie, pomagając jej wstać. Przez trzydzieści pięć lat gospodarowania Adrian wiele stracił: żonę Annę, która zmęczona wiejskim życiem wyjechała do Krakowa z ich jedyną córką, Natalią; większość ziemi, którą musiał sprzedać, by spłacić długi; niemal całe stado – oprócz Belli. Ta krowa, nazwana na cześć ulubionej aktorki jego matki, była teraz jego jedyną towarzyszką, ostatnią nicią łączącą go z przeszłością.
Gdy pokonali połowę drogi, Adrian poczuł, iż jego siły są na wyczerpaniu. Palce skostniały w rękawiczkach, a każdy oddech sprawiał ból. Wtedy, w oddali, dostrzegł światła reflektorów – drogą powoli jechała ciężarówka. Zbierając ostatnie resztki energii, rolnik zaczął machać rękami, próbując zwrócić uwagę kierowcy.
Młody mężczyzna zatrzymał się. „Boże, co pan robi w taką pogodę?!” – krzyknął przez wycie wiatru, pomagając Adrianowi i jego krowie dostać się na przyczepę, gdzie leżały worki z paszą.
„Michał, pracuję jako weterynarz w tym rejonie od dziesięciu lat, ale czegoś takiego jeszcze nie widziałem” – powiedział doktor Wiktor kilka godzin później, podając zmęczonemu rolnikowi filiżankę gorącej herbaty. Na słomie obok Belli, która teraz oddychała równo i spokojnie, kręcił się nowo narodzony cielak – zdrowy, mimo przedwczesnego porodu.
„Dziesięć kilometrów w śnieżycy, by uratować krowę… Czy pan zdaje sobie sprawę, iż ryzykował pan życiem?”
Adrian w milczeniu patrzył na cielaka, który niezdarnie próbował stanąć na chwiejących się nogach. „Czasami wszystko, co mamy, to odpowiedzialność za tych, którzy od nas zależą” – powiedział w końcu. „To nie jest tylko krowa. To moja rodzina.”
Tego wieczoru w lokalnej gazecie pojawiła się krótka notatka o rolniku, który pokonał śnieżycę, by uratować swoją krowę. Przeczytała ją również Natalia, która nie widziała ojca od niemal dziesięciu lat. Tydzień później stary dom gospodarza po raz pierwszy od dawna rozbrzmiał dziecięcym śmiechem – córka przyjechała z mężem i dwójką dzieci.
Czasami jedno przejawienie oddania potrafi stopić lód wieloletniego oddalenia i przypomnieć nam, co naprawdę się liczy w życiu.
