Nie ma nic straszniejszego na świecie…

twojacena.pl 1 tydzień temu

**Dziennik osobisty**

— No cóż, u Mikołaja wszystko w porządku. Wypisuję go do przedszkola. — Lekarka podała Alicji zaświadczenie. — Nie choruj więcej, Mikołaju.

Chłopiec skinął głową i spojrzał na mamę.

— Chodźmy. — Alicja wzięła syna za rękę, a w drzwiach odwróciła się jeszcze. — Do widzenia.

— Do widzenia! — powtórzył za nią Mikołaj.

Na korytarzu Alicja posadziła syna na krześle i poszła do szatni po kurtki. Mikołaj wesoło przebierał nogami i z zaciekawieniem rozglądał się po innych dzieciach. Gdy już się ubrali, Alicja zawiązała mu szalik.

— Jutro do przedszkola. Stęskniłeś się? — spytała.

— Oczywiście! — uradowany odparł Mikołaj.

Wyszli z przychodni i ruszyli przez zasypaną śniegiem ulicę na przystanek autobusowy.

— Mamo! Mamo… — Mikołaj szarpnął za rękę zamyśloną Alicję.

— Co? — ocknęła się, myśląc o tym, iż jutro w końcu wróci do pracy i życie wróci na stare tory.

Podążyła wzrokiem za synem i zobaczyła kobietę z otwartym wózkiem. Siedział w nim chłopiec w wieku Mikołaja, z otwartą buzią, z której spływała strużka śliny, i pustym spojrzeniem.

Alicja natychmiast odwróciła wzrok.

— Mamo, dlaczego ten chłopiec jeździ w wózku? Przecież jest duży — cicho zapytał Mikołaj.

— Jest chory — odparła.

— Ale kiedy ja chorowałem, ty mnie nie woziłaś w wózku? — nie dawał za wygraną.

— Wracajmy. On jest inaczej chory. — Alicja spojrzała na oddalającą się kobietę z wózkiem i pociągnęła syna w stronę przystanku.

Po urodzeniu Mikołaja nie mogła patrzeć na chore dzieci — mimowolnie wyobrażała sobie siebie na ich miejscu. Żal ścisnął jej serce. Na matki patrzyła z współczuciem. Zostawione same, by opiekować się chorymi dziećmi. Mężowie często nie wytrzymywali — odchodzili. Dobrze, jeżeli w pobliżu była rodzina.

A ona? Dałaby radę? Wzięłaby na siebie ten ciężar? Czy może zostawiłaby dziecko w szpitalu? Swojego Mikołaja? Nigdy. choćby myśleć o takim wyborze było strasznie.

Jechali autobusem, a Alicja wspominała…

***

Była ładną i wesołą dziewczyną. Spotykała się z chłopakami, ale nie śpieszyła się do ślubu, a o dzieciach choćby nie myślała. ale czas płynął — przyjaciółki wszystkie wyszły za mąż, niektóre choćby nie raz, niektóre już posyłały dzieci do szkoły. Rodzina i znajomi przy każdym spotkaniu pytali, czy nie wyszła za mąż, i robili zdziwione miny, słysząc odpowiedź.

Z czasem i ona zapragnęła rodziny. Zrozumiała, iż jest gotowa prać i gotować ukochanemu mężowi, bawić się z synkiem, spacerować z wózkiem wśród innych mam. Ale ci, którzy jej się podobali, byli żonaci lub, mając za sobą nieudane małżeństwo, nie śpieszyli się z nowymi związkami. A ci, którym podobała się ona, nie przypadli jej do gustu. Wieczna historia niedopasowania.

Aż w końcu poznała go. Nie był tym typem mężczyzny, o jakim marzyła. Ale przyjaciółki i mama chórem powtarzały, iż czas, iż jeżeli teraz nie wyjdzie, to już nigdy. Wiek ucieka, czas rodzić, a ona wciąż wybrzydza. Ale ona nie wybrzydzała. Po prostu nie układało się.

Przyszły mąż mówił o miłości, dzieciach, planach na życie, zrobił piękne oświadczyny. I Alicja się zgodziła. Po hucznym weselu prawie od razu zaszła w ciążę. Po co czekać? W końcu miała już trzydzieści trzy lata.

Chodziła z uśmiechem, patrzyła na inne dzieci, w sklepach zaglądała do działów dziecięcych, oglądając malutkie sukienki i buciki. Nieświadomie kładła rękę na brzuchu, jakby chroniąc nowe życie w środku. Już je kochała — swoją córeczkę. Dlaczegoś bardzo chciała dziewczynkę.

Zanim minęły mdłości, zaczęły się koszmary. Śniło jej się, iż gubi dziecko na ulicy albo znajduje pusty wózek. Był — i już go nie ma. Krzyczała, płakała, nie mogła go znaleźć. Albo budziła się z uczuciem, iż brzuch zniknął, ale dziecka też nie ma. A przecież było…

Budziła się z łomotem serca, dotykała wypukłego brzucha, ale długo nie mogła się uspokoić. Bała się zasypiać, w nocy często się budziła, bojąc się snów.

— To normalne. Lęki w ciąży są naturalne — uspokajała ją lekarz w przychodni.

Pewnego dnia zauważyła, iż dziecko od jakiegoś czasu się nie rusza. Cały wieczór i noc nasłuchiwała, a rano poszła do szpitala. Skierowano ją na USG.

— Dlaczego pani nic nie mówi? — spytała niemal płacząc, widząc napięte spojrzenie lekarza na ekran. — Co z dzieckiem?

— Niech się pani nie martwi, mamusiu, bicie serduszka jest. Proszę posłuchać. — Lekarka włączyła głośnik, a Alicja usłyszała szybkie, rytmiczne uderzenia. — Tylko mocno śpi. Nie mogę go dobudzić.

— Jego? Chłopiec? — zdziwiła się.

— Tak. Nie wiedziała pani?

Gdy wreszcie poczuła słabe kopnięcie, odetchnęła z ulgą.

— Żyje! Obudził się! — zaśmiała się cicho.

Im bliżej porodu, tym było straszniej. Alicja spowolniła, chodząc z ogromnym brzuchem. Plecy bolały nie do zniesienia.

— Duży płód. Urodzi się chłopczysko — uspokajali lekarze.

— A ja dam radę? — martwiła się.

— A gdzie się pani wybierze? — uśmiechnęła się położna.

— Ale jak na pierwszy poród, to ja już „stara pierworódka”, prawda? — nie dawała za wygraną.

— Kobiety rodzą i w czterdziestce, i później. Niech się pani nie martwi.

— Można zrobić cesarkę? — spytała ostrożnie.

— Po co? Nie ma medycznych wskazań. Da pani radę.