Nie można udawać, iż wszystko wróciło do normy

Nie da się udawać, iż nic się nie stało.

Od dziecka Daria uwielbiała zapraszać koleżanki do domu. Mama zawsze pozwalała, bo sama taka była. Jak tylko pamięta, u nich zawsze kręciły się mamy przyjaciółki, zwłaszcza w weekendy. A urodziny? Bez gości się nie obchodziły! Ojciec był inny, spokojny, nie miał nic przeciwko wizytom mamowych koleżanek. Czasem choćby pił z nimi herbatę, żartował. Ale najczęściej siedziały same, a on grzebał w garażu – przyjaciół prawie nie miał, najwyżej sąsiedzi.

Darii podobało się, gdy mamine koleżanki wpadały tak po drodze, bez okazji. Rzadko piły wino, chyba iż święto – głównie herbatę czy kawę. Gdzie goście, tam u mamy dobry humor: śmiechy, żarty, a czasem choćby piosenki.

– Mamo, czy Zosia i Weronika mogą do mnie przyjść? – pytała.
– Jasne, córeczko, niech przychodzą. Na stole są ciastka i cukierki, poczęstuj – odpowiadała mama i szła do pracy.

Jeśli długo nikt nie wpadał, mama piekła drożdżówki i mówiła:
– Zaproszę chociaż Marysię i ciocię Kasię z klatki obok. Darku, idź je zawołaj.

Tak im mijały dni. Na studiach Daria przyjeżdżała na weekendy z koleżanką, a czasem na wakacje – oczywiście za zgodą mamy. Ten zwyczaj gościnności przejęła po niej.

Na ostatnim roku studiów wyszła za mąż za kolegę z roku, Krzysztofa. Mieszkali sami, zapraszała przyjaciół. Krzyś początkowo protestował, ale zrozumiał, iż to dla niej ważne.

– Krzysiu, u nas zawsze byli goście, tak już mam. Nie masz nic przeciwko, jeżeli czasem ktoś wpadnie?
– U nas rzadko kto przychodził, mama nie lubiła gości. Jak tata przyprowadził kumpla po pracy, to awantura na cały wieczór. Ale niech ci będzie, skoro cię to cieszy – powoli się przyzwyczaił.

Razem ustalali, kogo zapraszać, aż w końcu wyklarowała się stała paczka. Krzysztof nie znosił jednak jednej przyjaciółki żony – Ani. Była samotna, owdowiała, wiecznie smutna.

– Jak możesz się z nią przyjaźnić? – dziwił się. – Zawsze taka ponura, słowa nie wyciągniesz. Po co w ogóle przychodzi, jeżeli nie umie się bawić?
– Ale ze mną rozmawia, daje dobre rady. Ania nikomu nie zaszkodzi, a jeszcze potrafi słuchać i dochowa tajemnicy. Czasem chce się pogadać z kimś spokojnym, a nie tylko z wesołkami.
– No tak, posłuchasz sobie zmarudy…

Ale Daria się nie poddawała. Życie toczyło się dalej: wybudowali dom, urodził się synek, spotkania z koleżankami trwały. Czasem wychodziły z dziećmi, ale głównie siedziały u Darii – w końcu dom duży, miejsce było.

Dwie przyjaciółki mieszkały z teściowymi, więc u nich nie było wesoło, tylko Magda miała osobne mieszkanie z mężem i synem, ale i tak wolała przychodzić do Darii. Czasem zbierali się z mężami – ci pili piwo, siedzieli w garażu albo wędzili kiełbasy. Tak mijały im wieczory.

Pewnego dnia Ania wpadła w odwiedziny i mimochodem rzuciła:
– Darka, na twoim miejscu nie ufałabym Magdzie. Uważaj na nią, za bardzo kręci się wokół twojego męża.
– Co ty pleciesz? Magda jest po prostu towarzyska, lubi żarty – broniła przyjaciółki.

Ale słowa Anii nie dawały jej spokoju.
– Pewnie zazdrości, bo sama nie ma faceta. Mama zawsze mówiła, żeby trzymać się z dala od samotnych koleżanek… Może powinnam się odsunąć?

Porozmawiała choćby z Krzysztofem.
– A nie mówiłem? Zawsze wiedziałem, iż z nią coś nie tak…

W końcu Daria skreśliła Anię z listy przyjaciół, ale nic się nie zmieniło. Spotkania trwały, życie toczyło się dalej. Gdy ktoś wyjeżdżał, pomagali sobie – odbierali dzieci z przedszkola.

– Darka, wyratuj, zabierz mojego Krzysia – często dzwoniła Magda. – Mój Jarek pojechał z kumplami na grzyby, a ja zostaję w pracy. Dasz radę?
– Spoko, Magda, i tak nasze dzieci są w tej samej grupie.

Pewnego dnia Daria przyszła po swojego Stasia i spotkała Magdę. Wyszły razem, planowały iść do parku. Nagle Krzyś zapytał:
– Mamo, a wujek Krzysiu dziś przyjdzie? Wczoraj przyniósł mi paluszki.

Magda zarumieniła się, a Daria zaniemówiła. Przecież jej mąż też miał na imię Krzysztof… Choć wczoraj twierdził, iż był u brata, pomagał mu z meblami. Wrócił dopiero o północy.

– E, przecież pełno Krzysiów na świecie – próbowała się uspokoić. Ale Magda nagle się zirytowała.
– O rany, zapomniałam, iż mam iść do mamy! Park odpada – śpiesznym krokiem odeszła.

Daria wracała do domu, rozmyślając. Przypomniała sobie, jak Krzysztof zawsze zachwycał się ciastami Magdy – każdy jej miodownik chwalił.
– Twój mąż taki miły – mówiła Magda. – Mój Jarek nigdy by nie pochwalił.

I to, iż Krzysztof najwięcej żartował właśnie z Magdą.
– Czyżby coś między nimi…? – myśl wbiła się jak drzazga.

Nie powiedziała mężowi nic. Zadzwoniła do żony jego brata:
– Kasiu, wy kupowaliście jakieś meble? Krzysiu mówił, iż wczoraj wam pomagał…
– Twój Krzysiek? Nie był u nas – odpowiedziała zdziwiona Kasia. – A mebli nie kupowaliśmy. O co chodzi?

Daria gwałtownie się rozłączyła. Czekała, aż mąż wróci z pracy. Zostawił telefon w domu – miała okazję zajrzeć. Wiadomość od Magdy: *”Mój Krzyś się wygadał przed twoją żoną, iż byłeś u nas wczoraj.”*

Wpadła do garażu z telefonem w ręku.
– Co to ma znaczyć?! – krzyknęła.

Krzysztof przeczytał, spojrzał na nią.
– Przepraszam, Daria… To prawda. Byłem u Magdy.

Zamarła. Spodziewała się zaprzeczeń, a tu wyznanie.
– Zdrajca! I ta jeszcze lepsza! Oboje jesteście obrzydliwi!

Po chwili Krzysztof wszedł do domu.
– Darka, wybacz. Udawajmy, iż nic się nie stało. Już nigdy więcej… A z Magdą po prostu przestaniesz się spotykać. Wszystko wróci do normy.

– “Po prostu”? – Daria była w szokuPo wielu latach Daria odnalazła spokój, prowadząc małą kawiarnię nad Wisłą, gdzie Ania pomagała jej piec słynne serniki, a Staś już dorosły przyjeżdżał z własną rodziną na niedzielne obiady.