**Dziennik, 15 maja 2024**
Nazywam się Krzysztof Kowalski. Zwykły facet, który znalazł się między młotem a kowadłem: między ukochaną żoną a własną matką. To, co wydarzyło się po narodzinach naszej córki, przewróciło moje życie do góry nogami i postawiło pod znakiem zapytania całe nasze małżeństwo. I szczerze? Nie wiem, jak to naprawić.
Moja mama to kobieta trudna. Nigdy nie umiała zachować się w cudzym domu, nie rozumiała granic i zawsze uważała, iż ma prawo wtrącać się w moje życie. Dlaczego? Bo jestem jej ukochanym synem. Jedynym. Najlepszym. A skoro tak, to wszystko, co dotyczy mnie, dotyczy też jej. I nikomu innemu nie pozwoli przejąć nad tym kontroli. choćby mojej żonie.
Żona ma na imię Kinga. Jesteśmy razem już pięć lat i kocham ją. Jest mądra, opanowana, uparta, ale sprawiedliwa. Kiedy zaczęliśmy się spotykać, mama przyjęła to z wrogością. Drażniło ją w Kindze wszystko: sposób mówienia, gotowanie, choćby śmiech. Zrzucałem to na zwykłą zazdrość – mama zawsze sądziła, iż nikt nie zatroszczy się o mnie lepiej niż ona. I właśnie to ziarno pewnego dnia zakiełkowało.
Trzy tygodnie temu Kinga urodziła naszą córeczkę – długo wyczekiwaną Zosię. Poród był ciężki, a żona długo dochodziła do siebie. Gdy tylko mama dowiedziała się, iż zaczyna się akcja porodowa, wpadła w histerię: żądała, by być na sali. Kinga oczywiście się nie zgodziła – choćby własnej matki nie chciała tam widzieć, a co dopiero mojej.
Kiedy mama nie dostała się na poród, urządziła scenę na szpitalnym korytarzu. Krzyczała, płakała, oskarżała wszystkich, iż odbierają jej prawo do bycia babcią.
Po wyjściu ze szpitala Kinga, mimo wszystko, zgodziła się, by moi rodzice odwiedzili Zosię. Postawiła jednak jeden warunek – mama miała pilnować języka. I ta obiecała, iż będzie grzeczna. ale ledwo przekroczyła próg naszego domu, wszystko poszło na opak.
— Co to za syf w ogródku? — zaczęła. — Jak można żyć w takim chlewie? Kinga, nie wstyd ci? Jesteś matką, mogłabyś choć podłogi umyć przed gośćmi!
Kinga milczała, po czym spokojnie, ale stanowczo odparła:
— Nie przychodź tu więcej. I nie pokazuj się w tych drzwiach.
Potem odwiedzili nas wszyscy – moi i Kingi rodzice, choćby tata. Tylko mama się nie pojawiła. Kinga wcale za nią nie tęskniła. Byliśmy w domu we trójkę, w naszym małym, spokojnym świecie.
Aż pewnego dnia Kinga pojechała do lekarza, a ja zostałem z Zosią. Zrobiło mi się żal mamy – przecież tak bardzo chce zobaczyć wnuczkę. No cóż, co może się stać w dwie godziny? Więc ją zaprosiłem.
Mama przyjechała natychmiast. Przestrzegłem: masz dokładnie dwie godziny. Oczywiście, zignorowała to. Gdy Kinga wróciła po dwóch i pół godzinie, zastała teściową, która kołysała naszą córeczkę.
To, co wydarzyło się potem, lepiej by się nie wydarzyło.
Kinga wpadła w szał. Krzyczała, płakała, drżącymi rękami wyrwała dziecko z rąk mamy. Wrzasnęła, żeby ta wynosiła się natychmiast. Mama próbowała się tłumaczyć, ja włączyłem się do awantury. Straciłem cierpliwość:
— Nie urodziłaś jej sama! — krzyczałem. — To też moja córka! I ja też mam prawo decydować, kto może ją zobaczyć. Nie masz prawa wyganiać mojej matI teraz stoję przed drzwiami naszego domu z kwiatami w ręku, mając nadzieję, iż Kinga mi wybaczy, bo bez nich nie wyobrażam sobie życia.
