To był zupełnie niespodziewany pomysł, żeby zaprosić moją matkę, żeby zobaczyła wnuczkę – i wtedy zaczął się prawdziwy koszmar.
Nazywam się Krzysztof Kowalski. Jestem zwykłym facetem, który miał pecha znaleźć się między młotem a kowadłem – między ukochaną żoną a własną matką. To, co wydarzyło się po narodzinach naszej córki, całkowicie wywróciło moje życie do góry nogami i postawiło pod znakiem zapytania nasze małżeństwo. I szczerze mówiąc, nie wiem, jak to wszystko naprawić.
Moja mama to kobieta niełatwa. Nigdy nie umiała zachować się w czyimś domu, nie rozumiała granic i zawsze uważała, iż ma prawo mieszać się w moje życie. Dlaczego? Bo jestem jej ukochanym synem. Jedynym. Najlepszym. A skoro tak, to wszystko, co mnie dotyczy, dotyczy też jej. I nikomu innemu nie pozwoli przejąć nad tym kontroli. choćby mojej żonie.
Żona ma na imię Kinga. Jesteśmy razem od pięciu lat i bardzo ją kocham. Jest mądra, spokojna, uparta, ale sprawiedliwa. Kiedy zaczynaliśmy się spotykać, mama przyjęła to z furią. Drażniło ją w Kindze dosłownie wszystko: sposób, w jaki mówi, gotuje, choćby jak się śmieje. Zrzucałem to na zwykłą zazdrość – mama zawsze uważała, iż nikt nie zadba o mnie lepiej niż ona. I może właśnie to stało się zarzewiem naszej rodzinnej tragedii.
Trzy tygodnie temu Kinga urodziła naszą córeczkę – długo wyczekiwaną Zosię. Poród był trudny, a żona długo dochodziła do siebie. Mama, gdy tylko dowiedziała się, iż zaczęło się rodzenie, urządziła histerię – zażądała obecności na sali. Oczywiście, Kinga się na to nie zgodziła – choćby własnej matki nie chciała tam widzieć, a co dopiero mojej.
Kiedy mama nie dostała się na poród, urządziła scenę w szpitalnym holu. Krzyczała, płakała, oskarżała wszystkich, iż odbierają jej prawo do bycia babcią.
Po powrocie do domu Kinga, mimo wszystko, pozwoliła moim rodzicom przyjść i zobaczyć wnuczkę. Ale postawiła jeden warunek – żeby moja matka trzymała język za zębami. I mama przysięgła, iż będzie grzeczna. Ale ledwie przekroczyła próg naszego domu, wszystko poszło na opak.
„Co to za błoto w ogródku? Czy wy tu żyjecie w chlewie?” – zaczęła. „Wstyd, Kinga! Jesteś teraz matką! Przynajmniej podłogi mogłaś umyć przed gośćmi.”
Kinga wysłuchała w milczeniu, a potem spokojnie, ale stanowczo powiedziała:
„Niech pani więcej nie przychodzi do naszego domu. I niech pani zapomni drogę.”
Po tym wszystkim odwiedzili nas już wszyscy – i moi krewni, i rodzice Kingi. choćby mój ojciec. Tylko mama się nie pojawiała. Kinga ani przez chwilę za nią nie tęskniła. Byliśmy we trójkę, w naszym własnym, spokojnym świecie.
Ale pewnego dnia Kinga pojechała do lekarza, a ja zostałem z Zosią. Zrobiło mi się żal mamy – przecież tak pragnęła zobaczyć wnuczkę. Co może się stać w dwie godziny? Więc ją zaprosiłem.
Mama przyjechała w mig. Uprzedziłem: masz dokładnie dwie godziny. Ale oczywiście to zignorowała. Gdy Kinga wróciła po dwóch i pół godzinie, zastała teściową kołyszącą naszą córeczkę.
To, co wydarzyło się potem, lepiej, żeby nigdy się nie stało.
Kinga wpadła w szał. Krzyczała, płakała, z drżącymi rękami wyrwała dziecko z rąk mamy. Wrzeszczała, żeby ta się wynosiła. Mama zaczęła się tłumaczyć, ja stanąłem w jej obronie. Straciłem cierpliwość:
„Nie urodziłaś tego dziecka sama!” – krzyczałem. „To też moja córka! I mam takie samo prawo decydować, kto może ją zobaczyć. Nie masz prawa wyrzucać mojej matki!”
„W takim razie wynoście się oboje!” – wrzasnęła w odpowiedzi. „Natychmiast!”
Kinga wyrzuciła nas za drzwi. Mnie i moją matkę. I powiedziała, żebym nigdy nie wracał.
Teraz mieszkam u rodziców. Tata chodzi cicho, a mama syczy na moją żonę każdego dnia. A ja nie wiem, co robić. Tęsknię za Zosią. Tęsknię za domem. Rozumiem, iż postąpiłem źle. Ale wydaje mi się, iż Kinga też przesadziła.
Jak znaleźć wyjście, kiedy stoi się między dwiema kobietami, dla których zawsze powinno się być tym jedynym „właściwym”?
Może ktoś mi powie, kto tak naprawdę jest winny? Czy już straciłem rodzinę, którą tak długo budowałem?
