Dawno temu, w małym domu pod Krakowem, rozegrała się historia, która na zawsze zmieniła życie pewnego mężczyzny. Był to czas, gdy euforia z narodzin dziecka mieszała się z gorzkim smakiem rodzinnego konfliktu.
Nazywam się Bartłomiej Kowalski. Zwykły człowiek, który znalazł się między młotem a kowadłem – między ukochaną żoną a własną matką. To, co wydarzyło się po przyjściu na świat naszej córeczki, wstrząsnęło moim światem i postawiło pod znakiem zapytania przyszłość naszego małżeństwa. Dziś, z perspektywy czasu, nie wiem, czy da się jeszcze naprawić to, co zostało zepsute.
Moja matka, Teresa, zawsze była osobą trudną. Nigdy nie potrafiła uszanować cudzego domu, przekraczała granice i uważała, iż ma prawo decydować o moim życiu. Dlaczego? Bo byłem jej jedynym, ukochanym synem. Najlepszym. W jej oczach nikt nie mógł zatroszczyć się o mnie tak, jak ona. choćby moja żona.
Żonę nazywają Katarzyna. Znamy się od pięciu lat, a ja kocham ją całym sercem. Jest mądra, opanowana, uparta, ale sprawiedliwa. Gdy tylko zaczęliśmy się spotykać, matka przyjęła to z wrogością. Drażniło ją w Kasi wszystko – sposób mówienia, gotowanie, choćby śmiech. Zrzucałem to na zwykłą zazdrość, bo mama zawsze wierzyła, iż nikt nie zatroszczy się o mnie lepiej niż ona. I być może właśnie to stało się początkiem naszej tragedii.
Trzy tygodnie temu Kasia urodziła naszą córeczkę – długo wyczekiwaną Zosię. Poród był ciężki, a żona długo dochodziła do siebie. Gdy tylko matka dowiedziała się, iż zaczęły się skurcze, wpadła w histerię – żądała, by pozwolono jej być na sali porodowej. Naturalnie, Kasia się na to nie zgodziła – nie chciała tam choćby własnej matki, a co dopiero mojej.
Gdy Teresa nie dostała się na poród, urządziła scenę w szpitalnym holu. Krzyczała, płakała, oskarżała wszystkich, iż odbierają jej prawo do bycia babcią.
Po powrocie do domu Kasia, mimo wszystko, pozwoliła moim rodzicom odwiedzić nas i zobaczyć wnuczkę. Postawiła jednak warunek – aby moja matka trzymała język za zębami. I mama przysięgła, iż będzie grzeczna. ale ledwo przekroczyła próg naszego domu, wszystko poszło na opak.
— Co to za brud na podwórku? Żyjecie jak w chlewie? — zaczęła. — Wstydź się, Katarzyno! Jesteś matką! Przynajmniej podłogi umyj przed wizytą gości.
Kasia słuchała w milczeniu, po czym spokojnie, ale stanowczo powiedziała:
— Nie przychodź więcej do nas. I nie pokazuj się tu nigdy.
Potem wszyscy nasi krewni – zarówno z mojej, jak i z jej strony – odwiedzili nas. Nawie mój ojciec. Tylko matka nie pojawiła się ani razu. Kasia wcale za nią nie tęskniła. Żyliśmy w naszym małym, spokojnym świecie, ja i moje dziewczynki.
Ale pewnego dnia Kasia pojechała do lekarza, a ja zostałem z Zosią. Zrobiło mi się żal matki, pomyślałem, iż przecież tak bardzo chce zobaczyć wnuczkę. Co może się stać w dwie godziny? Więc ją zaprosiłem.
Matka przyjechała natychmiast. Ostrzegłem ją: masz tylko dwie godziny. Ale ona, oczywiście, zignorowała to. Po dwóch i pół godzinie Kasia wróciła i zastała teściową, spokojnie kołyszącą naszą córeczkę.
To, co nastąpiło potem, lepiej by się nigdy nie wydarzyło.
Kasia wybuchła. Krzyczała, płakała, z drżącymi rękami wyrwała dziecko z rąk matki. Wrzeszczała, żeby ta natychmiast się wynosiła. Matka zaczęła się tłumaczyć, ja wtrąciłem się. Straciłem cierpliwość:
— Nie ty jedna urodziłaś to dziecko! — krzyczałem. — To też moja córka! I mam prawo decydować, kto może ją zobaczyć. Nie masz prawa wyrzucać mojej matki!
— To wynoście się oboje! — wrzasnęła w odpowiedzi. — Natychmiast!
Kasia wyrzuciła nas za drzwi. Mnie i moją matkę. Powiedziała, żebym już nie wracał.
Teraz mieszkam u rodziców. Ojciec chodzi milczący, a matka codziennie syczy na Kasię. Ja zaś nie wiem, co robić. Tęsknię za Zosią. Tęsknię za domem. Zdaję sobie sprawę, iż postąpiłem źle. Ale według mnie Kasia też przesadziła.
Jak znaleźć wyjście, gdy stoi się między dwiema kobietami, dla których zawsze powinno się mieć tylko jedną adekwatną odpowiedź – tę, którą chcą usłyszeć?
Może mi powiecie, kto tak naprawdę zawinił? Czy moja rodzina, którą tak długo budowałem, jest już stracona na zawsze?
