Dziś rano znalazłam się na tej samej krawędzi łóżka, gdzie w nocy się zawaliłam. Oczy mnie piekły, usta były suche, a głowa pulsowała bólem. Telefon wibrował raz za razem, ale nie miałam odwagi odebrać. Wiedziałam, kto dzwoni: mama, moja siostra, może któraś przyjaciółka. Co mogłam im powiedzieć? Jak miałam ubrać w słowa to, iż mężczyzna, z którym budowałam życie, spakował się w jedną noc i z niego wyszedł?
Wymknęłam się do kuchni. Mój syn jeszcze spał. Zagotowałam wodę na herbatę, ale ręce tak mi drżały, iż wylałam ją na blat. Patrzyłam, jak płyn rozlewa się po stole, i nie miałam siły go wytrzeć. Otaczała mnie cisza nie ta spokojna, ale niosąca pustkę.
Dwa miesiące do rozprawy. Jego słowa dudniły we mnie jak wyrok. Jakbym już została skazana, bez wpływu na własną przyszłość.
Tego dnia nie poszłam do pracy. Wysłałam wiadomość do szefowej: Sprawy osobiste. Wracam jutro. Nie potrafiłam wyjaśnić więcej.
Gdy syn się obudził, spojrzał na mnie swoimi wielkimi, brązowymi oczami tak podobnymi do oczu ojca i zapytał tylko:
Mamo, gdzie jest tata?
Ból przeszył mnie jak nóż. Pochyliłam się, pogłaskałam go po włosach i wypowiedziałam pierwsze w jego życiu kłamstwo:
Musiał wyjść. Porozmawiamy z nim później.
Nie potrafiłam wtedy powiedzieć prawdy. Chciałam go chronić, choćby przez te kilka dni.
Wieczorem przyszła wiadomość: Jestem na miejscu. Nie szukaj mnie. Kontakt przez adwokatów.
Ani słowa o synu, żadnego zainteresowania. Tylko chłodne zdania. Usunęłam wiadomość, ale litery wypaliły się za powiekami.
Dnie mijały jednakowo, szare i ciężkie. Rano praca, po południu powrót do domu, odrabianie lekcji z synem, uśmiech, jak gdyby wszystko było w porządku. Ale nocą, gdy zasypiał, osuwałam się na podłogę i płakałam w ciszy.
Przyjaciele powoli się dowiadywali. Jedni radzili zapomnieć, inni zachęcali, bym walczyła o to, co mi się należy. Najmocniej brzmiał głos mamy:
Córeczko, nie łam się przez faceta, który wyrzucił twoje serce. Jesteś silna. Masz syna. On jest twoim największym skarbem.
Skinęłam głową, ale w środku wciąż byłam w ruinach.
Pierwsze prawdziwe starcie miało miejsce u adwokatów. On wszedł do gabinetu pewny siebie, wygładzony, w pachnącym garniturze, obok niego nowa kobieta ciemnowłosa, z pewnym siebie uśmiechem, obsypana złotem i kamieniami.
Żołądek mi się skurczył, ale wyprostowałam się. Dla syna nie mogłam pokazać słabości.
Mieszkanie sprzedamy i podzielimy zyski oznajmił jego adwokat sucho, jakby nie mówił o domu, w którym nasze dziecko stawiało pierwsze kroki.
Nie. Mój syn potrzebuje bezpieczeństwa. Zostajemy tu. Mogą wziąć inne majątki, ale mieszkanie zostaje.
On spojrzał na mnie zimno:
Nie ty decydujesz. Sąd zadecyduje.
Wściekłość we mnie zawrzała, ale ją połknęłam i powiedziałam stanowczo:
Sąd wysłucha też głosu dziecka.
Na moment się zachwiał. Wiedział, iż syn go kocha, ale czuł też jego tęsknotę.
Rozprawa ciągnęła się miesiącami. Byłam wyczerpana, ale nauczyłam się stać mocno. Pracowałam, opiekowałam się synem, budowałam nowe życie. Pewnego dnia syn przyniósł ze szkoły zadanie. Na kartce napisał: Najsilniejszą osobą w moim życiu jest moja mama.
Płakałam, ale tym razem nie z bólu, ale z wdzięczności.
W sądzie sędzia zwrócił się do syna:
Z kim chcesz mieszkać?
Dziecko spojrzało na mnie, potem na ojca, i odpowiedziało powoli, ale stanowczo:
Z mamą. Ona mnie nigdy nie zostawiła.
Jakby góry ze mnie spadły. Twarz byłego męża zadrgała, uśmiech się załamał.
Tygodnie później ogłoszono wyrok: mieszkanie przypadało mnie i synowi. On dostał inne dobra. Pełna opieka nad dzieckiem została przy mnie.
Gdy wyszłam z sądu, po raz pierwszy od miesięcy poczułam wolność. Na zewnątrz padał deszcz, ale każda kropla była uzdrawiająca.
Syn ujął mnie za rękę i powiedział tylko:
Mamo, chodźmy do domu.
Dom. Nie podzielone mieszkanie, nie miejsce, gdzie wylewałam łzy, ale nasz dom, tylko nasz.
Wtedy zrozumiałam, iż życie się nie skończyło. Teraz dopiero się zaczyna.
Może już nigdy nie będę tą szczupłą, wesołą, piękną kobietą, którą on chciał. Ale będę czymś znacznie silniejszym: matką. Kobietą, która z ruin budowała siebie na nowo i która nauczyła się kształtować przyszłość własnymi rękami.
I choć próbował zatruć mnie słowami, iż po trzydziestce nikt już nie spojrzy wiedziałam, iż się mylił. Życie otwiera się na nowo, w innym miejscu, w innym świetle.
Uśmiechnęłam się, po raz pierwszy od dawna naprawdę, i powiedziałam sobie tylko: To nie był koniec. To był początek.
