„Przepraszam, mamo, nie mogłem ich tam zostawić”, powiedział mój 16-letni syn, gdy przywiózł do domu dwóch nowo narodzonych bliźniaków.

Przepraszam, mamo, nie mogłam ich tam zostawić tak odezwał się mój szesnastoletni syn, niosąc do domu dwa nowonarodzone bliźnięta.

Gdy Jarek wkroczył do mieszkania z noworodkami w ramionach, poczułam, iż tracę rozum. Zapytał, kim są te dzieci, a wszystko, co myślałam o macierzyństwie, poświęceniu i rodzinie, rozpadło się w proch.

Nigdy nie wyobrażałam sobie, iż moje życie przybierze tak nieoczekiwany obrót.

Nazywam się Jadwiga, mam 43 lata. Ostatnie pięć lat to dla mnie walka o przetrwanie po najgorszym rozwodzie, jaki mogłaby wymyślić ludzka wyobraźnia. Mój były mąż, Dariusz, nie tylko odszedł wziął ze sobą wszystko, co razem budowaliśmy, pozostawiając mnie i naszego syna Jarka z ledwo co wystarczającą ilością środków, by przetrwać.

Jarek ma teraz szesnaście lat i od zawsze był dla mnie całym światem. choćby po tym, jak jego ojciec odszedł, by rozpocząć nowy związek z kimś o dwukrotnie młodszym, Jarek wciąż trzymał w sobie cichą nadzieję, iż tata jeszcze powróci. Tęsknota w jego oczach rozrywała mnie codziennie.

Mieszkamy w kamienicy tuż przy Szpitalu Miejskim w Krakowie, w małym dwupokojowym mieszkaniu. Czynsz jest niski, a szkoła Jarka znajduje się tak blisko, iż może iść pieszo.

Ten wtorkowy poranek rozpoczął się jak każdy inny. Składałam pranie w salonie, gdy usłyszałam otwarcie drzwi wejściowych. Kroki Jarka brzmiały ciężko, niemal niepewnie.

Mamo? jego głos brzmiał inaczej, niż zwykle. Mamo, musisz tu przyjść. Teraz.

Zrzuciłam ręcznik i pobiegłam do jego pokoju. Co się stało? Czy jesteś ranny? zapytałam, wchodząc.

Wewnątrz świat zwolnił. Jarek stał pośrodku pokoju, trzymając dwa małe pakunki owinięte w szpitalne kołderki. Dwa noworodki małe, zmarznięte twarze, oczy ledwo otwarte, pięści przyciśnięte do klatki.

Jarek głos mi się zadławił. Co co to jest? Skąd je wziąłeś?

Spojrzał na mnie z determinacją przeplatana strachem.

Przepraszam, mamo powiedział cicho. Nie mogłem ich zostawić.

Kolana mi się rozluźniły. Zostawić? Jarek, skąd wziąłeś te dzieci?

To bliźniacy. Chłopiec i dziewczynka.

Ręce mi drżały. Musisz mi powiedzieć, co się dzieje, i to teraz.

Jarek wziął głęboki oddech. Byłem dziś po południu w szpitalu. Mój przyjaciel, Marek, miał poważny wypadek na rowerze, więc odprowadziliśmy go na kontrolę. Czekałem na oddziale ratunkowym i wtedy zobaczyłem go.

Kogo zobaczyłeś? dopytałam.

Tata.

Powietrze wyrwało mi się z płuc.

To są dzieci twojego taty, mamo.

Zamarłam, nie mogąc przyswoić tych pięciu słów.

Tata wyszedł nerwowo z jednej z sekcji położniczych kontynuował Jarek. Wyglądał na wściekłego. Nie podszedłem, ale byłem ciekawy, więc zapytałem wokół. Znasz panią Chojnę, przyjaciółkę twoją, która pracuje przy porodach?

skinęłam głową, nie czując nic.

Powiedziała mi, iż Sylwia, przyjaciółka taty, urodziła wczoraj bliźniaki. Jarek zacisnął szczękę. I tata po prostu odszedł. Powiedział pielęgniarkom, iż nie chce mieć z nimi nic wspólnego.

Czułam, jakby ktoś uderzył mnie pięścią w brzuch. Nie. To niemożliwe.

To prawda, mamo. Poszedłem zobaczyć. Sylwia była sama w szpitalnym rejonie z dwoma noworodkami, płacząc tak głośno, iż ledwo mogła oddychać. Jest bardzo chora. Coś poszło nie tak podczas porodu. Lekarze mówili o komplikacjach, infekcjach. Ledwo trzymała dzieci.

Jarek, to nie jest nasz problem

To są moi bracia i siostry! jego głos pękł. Nie mają nikogo. Obiecałem Sylwii, iż przywiozę je do domu tylko na chwilę, żeby ci pokazać, i może uda nam się coś zrobić. Nie mogłem po prostu ich zostawić.

Usiadłam na brzegu jego łóżka. Jak ci pozwolono je wziąć? masz szesnaście lat.

Sylwia podpisała formularz tymczasowego wypisu. Znała mnie, pokazałam jej dowód tożsamości, udowadniając, iż jestem krewnym. Pani Chojna zagwarantowała mnie. Powiedzieli, iż to nieformalnie, ale biorąc pod uwagę sytuację, Sylwia płakała i nie wiedziała, co jeszcze zrobić.

Patrzyłam na noworodki w jego ramionach tak małe i kruche.

Nie możesz tego robić. To nie twoja odpowiedzialność szepnęłaś, łzy paląc oczy.

To czyje to jest? odparł Jarek. Tata? On już dowiódł, iż go to nie obchodzi. Co się stanie, jeżeli Sylwia nie przeżyje? Co z tymi dziećmi?

Zabierzemy je od razu do szpitala. To za dużo.

Mamo, proszę

Nie. głos mój stał się pewny. Załóż buty. Wracamy.

Droga do Szpitala Miejskiego w Krakowie była dusząca. Jarek siedział na tylnym siedzeniu z bliźniakami, po jednym w koszu, które pośpiesznie wzięliśmy z garażu.

Na wejściu przywitała nas pani Chojna, jej twarz napięta troską.

Jadwigo, bardzo mi przykro. Jarek chciał tylko

W porządku. Gdzie jest Sylwia?

Pokój 314. Ale musisz wiedzieć to nie wygląda dobrze. Infekcja rozprzestrzeniła się szybciej niż się spodziewaliśmy.

Serce mi się skurczyło. Jak bardzo?

Wyraz twarzy pani Chojny odpowiedział sam.

Wjechaliśmy windą w ciszy. Jarek trzymał dzieci, szepcząc do nich cicho, gdy płakały.

Gdy stanęliśmy przed drzwiami pokoju 314, delikatnie zapukaliśmy, po czym otworzyliśmy je. Sylwia wyglądała gorzej niż się spodziewałam. Była blada, prawie szara, podłączona do kilku kroplówek. Nie mogła mieć więcej niż dwadzieścia pięć lat. Gdy nas zobaczyła, oczy natychmiast się napłynęły łzami.

Bardzo przepraszam westchnęła. Nie wiedziałam, co robić. Jestem sama i tak chora, a Dariusz

Wiem odpowiedziałam cicho. Jarek mi powiedział.

Po prostu odszedł. Gdy usłyszał, iż ma bliźniaki i iż mam komplikacje, powiedział, iż nie może tego znieść. Spojrzała na noworodki w ramionach Jarka. Nie wiem nawet, czy przeżyję. Co się z nimi stanie, jeżeli mnie nie będzie?

Jarek przemówił pierwszy. Zadbamy o nie.

Jadwigo zaczęłam.

Mamo, patrz na nią. Patrz na te dzieci. Potrzebują nas.

Dlaczego to nasz problem? zapytałam.

Bo nikt inny ich nie ma! krzyknął, po czym przycisnął głos. Bo jeżeli nie intervenujemy, trafią do systemu opieki. Mogą zostać rozdzielone. Czy tego chcesz?

Nie miałam odpowiedzi. Sylwia wyciągnęła drżącą rękę w moją stronę. Proszę. Wiem, iż nie mam prawa o to prosić, ale to są moi bracia. Jesteśmy rodziną.

Spojrzałam na te maleństwa, na syna, który był już prawie dorosły, i na kobietę walczącą o swój ostatni oddech.

Muszę zadzwonić powiedziałam w końcu.

Wybrałam numer Dariusza, którego parkowanie znajdowało się przy szpitalu. Odebrał po trzech dzwonkach, wyraźnie zdenerwowany.

Co? zapytał.

Jestem Jadwiga. Musimy porozmawiać o Sylwii i bliźniakach.

Po długiej przerwie: Skąd o tym wiesz?

Jarek był w szpitalu. Widział cię wyjść. Co masz w planie?

Nie zaczynaj. Nie pytałem o to. Powiedział, iż używa antykoncepcji. To katastrofa.

To moje dzieci!

To błąd odparł chłodno. Podpiszę potrzebne dokumenty, weź je, ale nie liczę na mój udział.

Zanim zdążyłem coś powiedzieć, rozłączył się.

Godzinę później Dariusz pojawił się w szpitalu z prawnikiem. Podpisał tymczasową decyzję o opiece bez choćby spojrzenia na noworodki. Spojrzał na mnie, wzruszył ramionami i rzekł: To już nie mój ciężar.

Potem odszedł.

Jarek patrzył na jego odejście. Nie będę taki jak on mruknął.

Tej nocy przywiozłem bliźniaki do domu. Podpisałem dokumenty, które ledwie rozumiałem, zgadzając się na tymczasową opiekę, dopóki Sylwia nie wyjdzie ze szpitala. Jarek przystroił pokój dla maluchów, znalazł używany wózek w second handzie, wydając własne oszczędności.

Musisz odrobić lekcje powiedziałam cichym głosem. Albo wyjść z przyjaciółmi.

To ważniejsze odpowiedział.

Pierwszy tydzień był koszmarem. Bliźniaki Jarek nazwał dziewczynkę Łucją, a chłopca Michałem płakały nieustannie. Przewijanie, karmienie co dwie godziny, bezsenne noce. Jarek robił to sam, przekonany, iż to jego obowiązek.

To moja odpowiedzialność powtarzał.

Nie jesteś jeszcze dorosły! krzyczałam, patrząc, jak w trzy nad ranem trzyma każdy z maluchów.

Ale nie skarżył się. Nie raz.

Znalazłem go późno w nocy w swoim pokoju, podgrzewającego butelkę, szepczącego do niemowląt opowieści o naszej rodzinie sprzed lat.

Zaczął opuszczać szkołę, zmęczenie było za wielkie. Oceny spadały, znajomi przestali dzwonić. A Dariusz? Nie odebrał już żadnego telefonu.

Po trzech tygodniach wszystko się zmieniło. Wróciłam z nocnej zmiany w barze i zobaczyłam Jarka w salonie, z Łucją w ramionach, krzyczącą.

Coś jest nie tak od razu powiedział.

Nie przestaje płakać i jest gorąca w dotyku. Dotknęłam jej czoła, a krew zamarzła w żyłach. Weźmy pieluchy. Idziemy na oddział ratunkowy. Natychmiast.

W izbie przyjęć szpitalnych panowało zamieszanie, światła i dźwięki alarmów.

Liczba Łucji wzrosła. Wykonano badania: krew, rentgen klatki, echokardiogram. Jarek nie odchodził od inkubatora, trzymał się za szybę, łzy spływały po twarzy.

Proszę, bądź zdrowa szeptał.

O dwie nad ranem przybyła kardiolożka.

Mamy do czynienia z wrodzonym defektem serca przerzutem przegrodowym z nadciśnieniem płucnym. To poważne i wymaga szybkiej operacji.

Jarek upadł na najbliższe krzesło, drżąc.

Jak poważne? spytałam, starając się nie tracić paniki.

Zagraża życiu, jeżeli nie zostanie naprawione. Operacja jest możliwa, ale kosztowna.

Pomyślałam o naszym skromnym koncie oszczędnościowym, które budowałam latami, pracując na nocne zmiany w barze.

Ile to będzie kosztować? zapytałam.

Kilkaset tysięcy złotych odpowiedź brzmiała jak wyrok.

Serce mi się krajało, ale Jarek spojrzał na mnie, zdeterminowany.

Mamo, nie proszę. Zrobię to.

Nie prosisz przerwałam. Zrobimy to.

Operację zaplanowano na następny tydzień. W międzyczasie przywiozłam Łucję do domu, dając surowe wytyczne od lekarzy. Jarek prawie nie spał. Ustawił budziki co godzinę, by sprawdzić oddychanie dziecka.

Co jeżeli coś pójdzie nie tak? pytał pewnego poranka.

Wtedy damy radę razem odpowiedziałam. Razem.

W dniu operacji dotarliśmy do szpitala przed świtem. Jarek trzymał Łucję w żółtej kocyku, którą kupił specjalnie dla niej, a ja wiało Michała. Zespół chirurgiczny przyjął go o 7:30.

Jarek pocałował Łucję w czoło i szepnął coś, czego nie mogłam usłyszeć, zanim oddalił ją w ręce pielęgniarki.

Czekaliśmy sześć godzin, przemierzając korytarze, Jarek bez ruchu, głowa w dłoniach. W pewnym momencie podeszłaW końcu zrozumiałam, iż prawdziwą siłą rodziny jest nie to, co posiadamy, ale to, co potrafimy poświęcić i kochać mimo wszelkich przeciwności.