Powróciła przeszłość: porzucił ją głupio, a po 30 latach dowiedział się, iż ma syna
Życie czasem płata figle, które w jednej chwili wywracają wszystko do góry nogami. Krzysztof Zawadzki, poseł sejmiku wojewódzkiego i człowiek z wpływowym nazwiskiem, od dawna przyjęty do życia uporządkowanego, zaplanowanego co do minuty. Ale ten grudniowy dzień, jak się okazało, zmienił w jego losie więcej niż wszystkie decyzje parlamentarne w ciągu dziesięcioleci.
Sprawa zgłoszona do jego biura początkowo wydała mu się banalna – kobieta skarżyła się, iż drogowcy zniszczyli jej wypielęgnowaną rabatkę przy domu. Asystentka dodała: “To nie byle kto – ma 50 lat, ale wygląda na 30. Właścicielka sieci salonów i klinik kosmetycznych. Ma choćby status matki wielodzietnej.” I to imię – Ewa Kowalska – coś w nim poruszyło.
– Wiesz… – powiedział do asystentki – miałem kiedyś żonę o takim imieniu. Piękną, z prostej rodziny. Kochałem ją jak głupiec. Ale…
Zamilkł. To wszystko zdarzyło się trzydzieści lat temu. Krzysztof był wtedy jeszcze tylko Krzysztofem. Jego szlacheckie nazwisko zakończone na “-ski” było dumą rodziny, a surowi rodzice wymagali od niego dziedzica i narzeczonej z “odpowiedniego kręgu”. Ewa nie pasowała. Była biedna, ale przepiękna i promieniowała dobrocią. Poślubił ją, na przekór rodzinie. ale po dwóch latach bezdzietnego małżeństwa uległ presji: “Skoro nie rodzi – zostaw”. Nie chciał zostawić Ewy z niczym, więc kupił jej mieszkanie. Ale nie w rodzinnym mieście, tylko w innym województwie, z dala, żeby krewni się nie wstydzili. Od tamtej pory nie widział jej ani razu.
Gdy służbowy samochód skręcił w stronę willi, serce Krzysztofa zaczęło łomotać: przy bramie stała ona. Ta sama Ewa. Starsza, mądrzejsza, wyrafinowana jak kosztowne francuskie wino. Poznał ją natychmiast, ale udał, iż nie.
– Zostańcie w samochodzie. Ja sam z nią porozmawiam.
Ona też od razu go poznała:
– Krzysztof? A myślałam, iż to nie ty. Jak tam twoje cenne nazwisko? Zmieniłeś?
Spuścił wzrok.
– Tak. Teraz Nowak. Wtedy, w latach 90., musiałem. Dla kariery.
– Znowu wszystko dla nazwiska… Dla rodu… Zadziwiające, jak się nie zmieniłeś.
Rozmowa toczyła się przy herbacie. Ewa zaprosiła go do domu, a Krzysztof wciąż próbował zrozumieć – czy jest sama, czy może zamężna… Wtedy zadzwonił jej telefon. Na ekranie – “Tomek”. Odebrała z ciepłem:
– Cześć, synku. Wszystko w porządku. Tak, tak, załatwiamy sprawy z doktorem. Całuję, oddzwonię później.
Gdy odłożyła słuchawkę, Krzysztof był bielszy od ściany.
– On… on jest jasnowłosy… jak ja kiedyś. To mój syn?
Ewa westchnęła:
– Tak. Miesiąc po tym, jak odszedłeś, dowiedziałam się, iż jestem w ciąży. Chciałam usunąć, ale lekarz w szpitalu mnie powstrzymał. Później się zbliżyliśmy, został moim mężem. Wychował Tomka jak własnego. Ale powiedziałam mu prawdę – kim jesteś. Wie. Ale ojcem uważają innego. Tego, który był blisko, nie tego, który odjechał.
Łzy popłynęły Krzysztofowi po twarzy. Po raz pierwszy od wielu lat poczuł, iż wszystko, co kiedyś zrobił, wraca. I nie zawsze jest to przyjemne.
– jeżeli chcesz się kontaktować – spróbuj. Ale nie oczekuj wdzięczności. Syn jest dorosły. To jego decyzja.
Gdy wrócił do służbowego auta, asystenci dziwili się – co mogło się wydarzyć w ciągu dziesięciu minut przy zniszczonej rabatce?
Krzysztof Zawadzki usiadł, otarł twarz i rzucił krótko:
– Zapiszcie: rabatkę odtworzyć w ciągu tygodnia. I niech wszyscy wiedzą: za wszystko, co robimy, przychodzi zapłata. Czasem – po latach.
