Pamiętnik, 15 maja
Ta historia to nie bajka, nie scenariusz filmowy ani miejska legenda. To rzeczywistość, od której serce ściska się w piersi. Opowieść, którą usłyszałem od przyjaciółki mojej ciotki, na zawsze zapadła mi w pamięć. Przekażę ją jej słowami — bo tylko tak można oddać cały ból, zagubienie i siłę, z jaką przeszła tę drogę.
Nazywam się Agnieszka i wychowałam się w domu dziecka. Od półtora roku — bez czułości, bez kołysanek, bez matczynego głosu. Zamiast tego — szare ściany, obce twarze i wieczna pustka w środku. Zostawiono mi kartkę — kilka zdań o tym, iż rodzice musieli mnie porzucić z powodu ciężkiej sytuacji materialnej. Były to wczesne lata dziewięćdziesiąte, gdy wszystko się waliło — kraje, rodziny, życia. Wierzyłam. Chciałam wierzyć. Że nie mieli wyboru. Że wrócą.
Wspomnień nie zostało, tylko fotografie. Kilka pożółkłych zdjęć, na których byli mama, tata i ja — malutka. Te obrazy były moim oknem do innego świata. Nocami przeglądałam je, zapamiętując każdy rys twarzy, każdy cień na ścianie. Marzyłam, iż pewnego dnia drzwi sali otworzą się — i oni po mnie przyjdą.
Lecz lata mijały. Skończyłam osiemnaście lat i opuściłam dom dziecka. Wyjechałam do dużego miasta, tego, w którym zrobiono te zdjęcia. Mieszkałam na wynajmowanych pokojach, żyjąc od grosza do grosza, ale dostałam się na studia — upór i determinacja pomogły. niedługo pojawił się on — Krzysztof. Uprzejmy, troskliwy, dobry. Byliśmy razem półtora roku. Był moją podporą. Po raz pierwszy czułam się nie porzuconym dzieckiem, ale kobietą — kochaną i ważną.
Pewnego dnia Krzyś zaproponował, bym poznała jego rodziców. Mieszkali w Katowicach, a on sam przeprowadził się do mojego miasta za pracą. Bałam się. Wymigiwałam się nauką, brakiem czasu. Ale on nalegał, mówił, iż jego matka od dawna chce poznać przyszłą synową. W końcu się zgodziłam.
Przyjechaliśmy w weekend. Przywitali nas małżonkowie po sześćdziesiątce — uprzejmi, zadbani, z manierami ludzi starej daty. Dom był przestronny, czysty, przytulny. W odwiedzinach była też siostra przyszłej teściowej z mężem i córką. Wszyscy grzeczni, nalewali herbatę, rozmawiali o weselu, snuli plany.
Ale we mnie coś się zacisnęło. Coś było nie tak. Bardzo nie tak. Nie rozumiałam skąd to uczucie — jakbym już tu była. Te ściany, ten pokój, obrazy na ścianach… A potem jakby porażenie — poznałam wnętrze. To był ten sam dom, który widziałam dziesiątki razy na zdjęciach. Te same tapety, meble, choćby narzuta na kanapie — wszystko boleśnie znajome. To tu byłam dzieckiem. Stąd zabrano mnie do domu dziecka.
Zrozumiałam: przede mną stoją moi rodzice. Ci, którzy porzucili mnie, zostawili w zimnej sali sierocińca. I ci, którzy później, kilka lat po tym, sprowadzili na świat inne dziecko i żyli dalej — jakbym nigdy nie istniała. Młodsza córka, siedząca przy tym samym stole, była moją siostrą. Ale tylko dla nich — nie dla mnie.
Nie pamiętam, jak wstałam od stołu. Powiedziałam, iż źle się czuję. Podziękowałam za gościnę. I wyszłam. Po prostu wyszłam. Łzy spływały po twarzy, nogi się uginały. Czułam, iż serce pęknie. Ale nie wróciłam.
Krzysztof później dzwonił, martwił się. Długo milczałam, w końcu powiedziałam prawdę. Przytulił mnie i obiecał, iż zostanie przy mnie, bez względu na wszystko. I dotrzymał słowa.
Pobraliśmy się. Z jego rodzicami widuje się rzadko — sucho i zdawkowo. Nigdy nie dowiedzieli się, kim jestem. Zmieniłam imię jeszcze po wyjściu z placówki. Datę urodzenia też — dla wszystkich poza mężem. Gdy jego matka pytała, kiedy mam urodziny, podawałam inną. Nie zauważyła. I chyba nigdy nie zauważy.
A ja? Żyję. Z mężem, z synkiem. Z przeszłością, która nie odpuściła, ale której nie pozwolę rządzić moim życiem. Wybaczyłam. Ale nie zapomniałam. I pewnie nigdy nie zapomnę. Ale teraz wiem, kim jestem. I wiem na pewno, iż miłość i rodzina to nie zawsze ci, którzy cię urodzili. A ci, którzy zostali.
Lekcja? Krzywda nie definiuje nas. To my decydujemy, co z nią zrobimy.
