**Dziennik**
Nie wstawałem zwykle w środku nocy. Dni były długie, samotne, wyznaczane rytmem pracy na wsią i ciszą, która towarzyszyła mi od śmierci żony. Nauczyłem się żyć z bólem, choć czasem myślałem, iż moje gospodarstwo Pod Dębem to już tylko wspomnienie dawnej radości. Ale tej nocy coś było inaczej.
Wiatr szalał, tłukąc szyby i trzęsąc dachem starego domu. Była druga nad ranem, gdy usłyszałem głuchy łomot w stodole, jakby ktoś próbował się tam ukryć. Dźwięk był cichy, ledwo słyszalny przez wycie burzy, ale wystarczył, by poderwać mnie z łóżka.
Z lampą naftową w jednej ręce i derką narzuconą na ramiona wyszedłem z domu. Ulewa lała się z nieba, jakby Bóg chciał zmyć wszystkie smutki świata. Każdy krok po rozmokłej ziemi ciążył jak kamień. Stodoła stała tylko kilka metrów dalej, ale w tej ciemności wydawała się jeszcze dalej. Mimo to coś kazało mi iść.
Gdy otworzyłem drewniane wrota, uderzył mnie zapach wilgoci, siana i czegoś jeszcze. Ludzkiego potu, strachu. Światło lampy rozjaśniło wnętrze, odsłaniając widok, którego nigdy nie zapomnę.
Na kupie mokrej słomy leżała młoda kobieta, przemoczona do nitki, trzymająca w ramionach dwójkę noworodków. Wargi miała sine z zimna, ale ręce mocne, pewne. Przytulała je, jakby jej życie od tego zależało.
Wszystko w porządku? zapytałem ochrypłym głosem, czując, jak serce wali mi jak młot. Potrzebujesz pomocy?
Podniosła wzrok. Miała duże, ciemne oczy, pełne strachu i wyczerpania.
Tak proszę pomóż mi szepnęła ledwo słyszalnie.
Nie jestem gadułą. Ale w tej chwili wiedziałem, iż ta kobieta nie jest tylko samotna. Jest w rozpaczy. Burza na dworze to nic w porównaniu z tą, którą nosiła w sobie.
Nie możesz tu zostać powiedziałem twardo, choć nie chciałem brzmieć tak surowo.
Spojrzała w dół, przyciskając dzieci jeszcze mocniej.
Tylko jedną noc Nie mam gdzie iść. Nikogo.
Te słowa ścisnęły mi gardło jak obcęgi. Bo ja znałem to uczucie. Samotność. Opuszczenie. Bezradność.
Westchnąłem głęboko, przykucnąłem i narzuciłem jej derkę na ramiona.
Chodź ze mną do domu powiedziałem stanowczo.
Podałem jej rękę. Była lodowata, słaba, ale dzieci trzymała z siłą, która wydawała się cudem. Przeszliśmy przez podwórze pod ulewą, a ja osłaniałem ich, jakbym chronił własną krew.
Tej nocy przygotowałem pokój, który stał zamknięty od lat. Rozpaliłem w piecu, zagrzałem mleko, i po raz pierwszy od wieków dom znów ożył. Kinga tak się przedstawiła nie była żebraczką ani złodziejką. Była kobietą złamaną przez zdradę, przez mężczyznę, który porzucił ją, gdy była w ciąży, zostawiając samą w najgorszym momencie.
Nie pytałem tej nocy o nic. Dałem jej odpocząć. Ale gdy patrzyłem, jak śpi z dziećmi wtulonymi w siebie, coś we mnie pękło. I choć wtedy jeszcze tego nie wiedziałem ta deszczowa noc stała się początkiem czegoś nowego.
**Rozdział 2: Nowy Początek**
Rankiem wiatr ucichł, a pola lśniły od kropel deszczu. Obudziłem się wcześniej niż zwykle, czując coś dziwnego jakby we mnie kiełkowała nadzieja. Gdy zajrzałem do pokoju Kingi, zamiast ciszy usłyszałem cichy szept.
Kinga była już na nogach, kołysząc jedno z dzieci. Drugie spało owinięte w znalezioną w stodole derkę. Spojrzała na mnie z wdzięcznością. Na twarzy miała ślady zmęczenia, ale w oczach iskrę.
Dzień dobry powiedziałem, próbując brzmieć lżej.
Dzień dobry odparła cicho. Dziękuję za pomoc. Nie wiem, jak mam się odwdzięczyć.
Nie musisz machnąłem ręką. Każdy by tak zrobił.
Ale wiedziałem, iż to nieprawda. Nie każdy. Ja to zrobiłem, bo poczułem coś, czego nie czułem od lat. Kinga nie była tylko przypadkową osobą. Była jak druga szansa.
Może pomożesz mi w gospodarstwie? rzuciłem, patrząc, jak reaguje.
Ja? Nie znam się na roli
Nauczę cię. Potrzebuję pomocnej ręki. A ty potrzebujesz miejsca.
Skinęła głową. I tak zaczęliśmy.
**Rozdział 3: Opowieść Kingi**
Z dnia na dzień rosła między nami nić zrozumienia. Kinga opowiadała mi o swoim życiu jak dorastała w małej wiosce, jak poznała tamtego człowieka, który obiecywał jej miłość, a potem uciekł, gdy dowiedział
