10 maja 2024
W naszym przytulnym mieszkaniu na warszawskiej Woli panowała dziwna cisza, przerywana tylko skrzypieniem balkonika i dziecięcym śmiechem. Zima tego roku dała nam się we znaki, ale dla nas – mnie, Małgorzaty i naszej rodziny – stała się prawdziwym sprawdzianem charakteru. Moja teściowa, Halina Stanisławówna, złamała nogę w lutym, poślizgnąwszy się na oblodzonym chodniku. Złamanie okazało się skomplikowane, kość zrastała się wolno, i ta zawsze samodzielna kobieta nagle znalazła się uzależniona od pomocy innych. Poruszała się z trudem, ledwo docierając do łazienki. Bez wahania zabraliśmy ją pod nasz dach. Ja zająłem się wożeniem mamy na rehabilitację, a Małgosia przejęła całą domową logistykę: gotowanie, sprzątanie, pranie. Kto by pomyślał, iż ten tymczasowy pobyt przerodzi się w dramat, który podzieli nasz dom.
Zwykle latem wyjeżdżaliśmy do naszego domu pod Konstancinem – przestronnego, z dużym ogrodem, gdzie nasze dzieci, dziesięcioletni Kuba i siedmioletnia Zosia, biegały z kolegami, oddychając świeżym powietrzem. Tego roku, ze względu na pandemię, wyjechaliśmy wcześniej, już w maju, i oczywiście zabraliśmy ze sobą Halinę Stanisławównę. Wydzieliliśmy jej pokój na parterze, ustawiliśmy telewizor, przygotowaliśmy tablet z filmami. Gdy pogoda pozwalała, Małgosia wyprowadzała teściową na taras, otulając ją kocem. Ja wciąż woziłem mamę na zabiegi, nie opuszczając ani jednej wizyty u lekarza. Wydawało się, iż wszystko idzie zgodnie z planem, ale burza już wisiała w powietrzu.
Halina Stanisławówna zawsze była dobrą kobietą. Z Małgosią żyły w zgodzie, choć bez szczególnej bliskości. Teściowa nie raz pomagała: pilnowała Kuby, gdy Małgosia leżała w szpitalu z Zosią, odbierała go z przedszkola, gdy młodsza córka trafiła na oddział. Nigdy nie odmawiała wsparcia, ale i my nie nadużywaliśmy jej dobrej woli – mieliśmy nianię, a dzieci z czasem stały się bardziej samodzielne. Ostatnie lata teściowa spędzała jednak głównie z inną wnuczką – Olą, córką swojej młodszej córki, Agnieszki. Dziewczynka miała cztery lata i mieszkała z matką niedaleko babci. Gdy Halina złamała nogę, ani Agnieszka, ani jej rodzina choćby nie spróbowali pomóc. Agnieszka tylko wzdychała, narzekając, iż „nikt jej nie pomaga” z dzieckiem, i udawała, iż sama ledwo daje radę.
Małgosia wiedziała, iż teściowa woli córkę. Halina Stanisławówna zapisała Agnieszce swoje mieszkanie, a gdy tylko mogła, dorzucała jej pieniądze. Mnie, jak mawiała, „nic nie trzeba” – dobrze zarabiałem, kupiliśmy dom, a Małgosia miała swoje mieszkanie jeszcze przed ślubem. Agnieszka zaś, w jej oczach, „ledwo wiązała koniec z końcem”. Rzeczywiście, nie szło jej najlepiej: Ola urodziła się z problemami zdrowotnymi, mąż Agnieszki nie miał stałej pracy, a ona sama nie chciała wracać z urlopu macierzyńskiego, tłumacząc, iż córka nie może chodzić do przedszkola z powodu słabych płuc. Żyli z dorywczych zajęć, ledwo starczało do pierwszego, a Agnieszka ciągle wyciągała pieniądze od matki. Halina Stanisławówna, pomimo swojej kontuzji, wciąż opiekowała się córką, jakby to było jedyne światło w jej życiu.
Małgosia nigdy nie dogadywała się z Agnieszką. Ja też nie utrzymywałem z siostrą bliskich relacji – nasze drogi rozeszły się dawno temu. Gdy więc pewnego ranka Agnieszka stanęła w progu naszego domu pod Konstancinem z szerokim uśmiechem i Olą u boku, zamarliśmy ze zdumienia. „Mama nas zaprosiła!” – oświadczyła, jakby to było najnormalniejsze na świecie. Halina Stanisławówna, siedząc w fotelu, tylko skinęła głową, unikając wzroku synowej. Agnieszka z córką natychmiast się u nas rozgościły, a dom zamienił się w istny cyrk. Ola, rozwydrzona i niesforna, biegała wszędzie: wdarła się do pokoju Kuby i Zosi, wylała sok na laptopa, zniszczyła ładowarkę i porozrzucała zabawki. Małgosia próbowała ją upomnieć, ale Agnieszka tylko machnęła ręką: „Co ty chcesz od dziecka?”
Napięcie rosło. Pewnego wieczora Agnieszka i ja wdaliśmy się w kłótnię o stare porachunki – o spadek. Krzyczała, iż mama zawsze jej pomagała, bo ja „mam wszystko”, a ja jestem rodzinie winny. Ja, z wrzącą we mnie złością, przypomniałem, iż to ja latami się nią opiekowałem, podczas gdy ona „wisiała na szyi matki”. Słowo po słowie, doszliśmy do momentu, gdy eksplodowałem. „Jak jeszcze raz tu przyjdziesz, wyrzucę cię za bramę!” – ryknąłem, wskazując siostrze drzwi. A matce rzuciłem: „Jeśli znowu ją ściągniesz, wracaj do siebie! Mam wyHalina Stanisławówna, z twarzą mokrą od łez, powoli wstała z fotela, chwyciła o kulę i w milczeniu zaczęła pakować swoje rzeczy, podczas gdy Agnieszka obojętnie przewijała ekran telefonu, udając, iż nie widzi rozpaczy własnej matki.
