19kwietnia 2024r. Dzisiaj wciąż nie mogę uwierzyć, jak gwałtownie wszystko się zmieniło. Trzydzieści dwa lata temu, kiedy weszłam z Jólą w drzwi przedszkola, była niezdarną małą dziewczynką, a teraz piękną, pełną wdzięku kobietą, która w dniu swoich osiemnastych urodzin otrzymała od przyjaciół i sąsiadów nie tylko bukiety róż, ale i torby pełne prezentów. Gdy rodzice pytali mnie, kim jest ten szczodry kawaler, Jola jedynie uśmiechnęła się tajemniczo i odrzekła: Och, nie przejmujcie się po prostu chłopak. Wszystko przyjdzie później.
Postanowiliśmy dać jej wolną rękę, choć w tle czułem się niepewnie, tak jakbyśmy nieświadomie wypuszczali ptaka z klatki. Kilka miesięcy po tej hucznej imprezie z okazji jej osiemnastki, przy kolacji przy kuchennym stole, Jola wyciągnęła nagle, iż zamierza wyjść za mąż. Szok był ogromny, ale jednocześnie pragnienie szczęścia córki przyćmiło wszelkie wątpliwości. Poprosiliśmy ją, by przedstawiła nam swojego narzeczonego.
Kiedy w progu naszego domu pojawił się Bartek, mężczyzna w wieku trzydziestu ośmiu lat, nasz salon wypełnił się ciężkim, nieprzyjemnym milczeniem. Moja żona, Krystyna, trzymając się mocno uśmiechu, zapytała: Jolu, kochana Czy naprawdę ten człowiek jest twoim wybrankiem?. Jola, nie odzywając się wstydliwie, wzięła Bartka za rękę i powiedziała: Mamo, tato, to Bartek mój narzeczony. Kochamy się od roku i już po ślubie.
Mój mąż Jan, który do tej pory milczał, w końcu wypowiedział się, choć z trudem powstrzymując gniew: Bartek, masz chyba mój wiek. Ja mam 38 lat. Czy wiesz, iż jesteś starszy od naszej córki o dwadzieścia lat?. Bartek skinął głową i odparł: Tak, panie Janie, rozumiem. ale wiek to tylko liczba, kiedy serce naprawdę bije.
Krystyna dodała: Plany? Jolu, czy na pewno wiesz, co robisz? Właśnie stałaś się pełnoletnia, a już planujesz życie z kimś, kogo poznałaś w wieku siedemnastu lat. Jola, marszcząc brwi, odpowiedziała stanowczo: Nie zamierzam rozważać, kiedy zaczęliśmy się spotykać. Decyzja o ślubie jest podjęta i nie podlega dyskusji.
Jan westchnął głęboko: Bartek, powiedz szczerze kiedy Jola będzie miała 38 lat, ty będziesz miał 58. Czy będziesz w stanie podnieść rodzinę w takim wieku?. Bartek uśmiechnął się, jakby pytanie było najśmieszniejsze na świecie: Mam stabilne finanse, mogę zapewnić przyszłość zarówno Joli, jak i jej dzieciom. Nie będziemy rozmawiać o moim starzeniu się, ale o szczęściu, które mamy teraz.
Krystyna spróbowała zmienić ton: Może warto poczekać, sprawdzić te uczucia? Dlaczego od razu biec do Urzędu Stanu Cywilnego?. Jola odpowiedziała ostro: Nie chcę czekać, nie chcę nic sprawdzać. Kocham Bartka i on mnie kocha. jeżeli nie możecie tego zaakceptować, to jest mi bardzo przykro.
Jan, już nie wytrzymując napięcia, wstał gwałtownie: To nie jest pośpiech, Bartek! To wygląda jak wykorzystanie niewinności i młodości naszej córki. Ona w osiemnastkę nie dostrzega jeszcze wszystkich pułapek, które zobaczyłaby w dwudziestu pięciu. Bartek nie podniósł głosu, a jego spokój tylko podsycał nasze gniewy: Nie wykorzystuję nikiej młodości. Znam i szanuję dorosłą kobietę, której serce jest moje.
Krystyna zwróciła się do Jana: Janku, uspokój się. Nie róbmy zamieszania. Bartek, rozumiemy, iż to niespodziewane, ale martwimy się o przyszłość Joli. Bartek odpowiedział: Odpowiedzialność jest piękna. Jola chce tego samego. Czy naprawdę zależy wam na tym, by zatrzymać ją przy sobie, niż pozwolić jej iść własną drogą?.
W ferworze emocji Jan wyjął telefon i krzyknął: Zadzwonię na policję! Złożę zawiadomienie o przymusie!. Jola podskoczyła z krzesła: Tato, co ty robisz? Chcesz zniszczyć moje życie i swoją reputację?. Bartek, stojąc naprzeciwko przyszłego teścia, zachował zimną krew: Rozumiem wasz gniew, ale jeżeli pójdziecie na taki krok, stracicie zaufanie córki na zawsze. Jestem gotów poddać się wszelkim kontrolom, nie mam nic do ukrycia. Zorganizujemy ślub za trzy miesiące.
Po tych słowach napięcie nieco opadło. Krystyna położyła dłoń na ramieniu Jana: Usiądź, proszę. Dajmy sobie czas, by przemyśleć tę sytuację. Jola spojrzała na mamę i rzekła: Mamo, nie musisz nic przyjmować. Potrzebuję jedynie twojego błogosławieństwa. Jan skinął głową: Porozmawiamy jeszcze z Bartkiem w cztery oczy, bez dramatów i łez. Chcę wiedzieć, jak zamierzasz żyć po ślubie, skoro Jola wciąż studiuje i nie skończyła pierwszego roku. Bartek odpowiedział: Jestem gotów na poważną rozmowę i podkreślam moja decyzja jest ostateczna.
Po tygodniu długich rozmów, w których Jan i Krystyna dokładnie przeanalizowali stabilność finansową Bartka, zaprosiliśmy go ponownie na kolację. Jan, z lekkim uśmiechem, powiedział: Jolu, kochamy cię i chcemy, byś była szczęśliwa. Mamy nadzieję, iż nie pożałujesz tej decyzji. Bartek podziękował i dodał: Dziękuję za przyjęcie do rodziny. Będę was obserwował, ale mam pewność, iż nasza wspólna przyszłość będzie dobra.
Ślub odbył się za trzy miesiące w kościele św. Anny w Warszawie, a my, Jan i Krystyna, patrząc na promienny uśmiech Joli, mieliśmy nadzieję, iż wszystko będzie dobrze. Młode małżeństwo mieszkało razem od pół roku, a Bartek naprawdę dźwigał Jolię na rękach, spełniał każdą jej zachciankę. Opłacił studia, kupił nowy samochód, zapewnił rodzinie stabilność materialną.
Nasze pierwsze dziecko przyszedło na świat dokładnie w dniu urodzin Bartka. Jan nie powstrzymał łez na wypisie szpitalnym. Po kilku latach, gdy nasz drugi maluch przyszedł na świat, Jola ukończyła studia i otrzymała dyplom. Bartek wspierał ją w decyzji, by zostać gospodynią domową, zapewniając rodzinę ze wszystkich potrzebnych środków. Jan i Bartek zbudowali przyjaźń, pomimo różnicy wieku, i odkryli wiele wspólnych tematów.
To nietypowa historia, pełna napięć i emocji, ale w końcu przyniosła spokój i satysfakcję wszystkim stronom.
