Rysunek dla policjanta, który zapoczątkował śledztwo

**Dziennik, 15 maja**

Początkowo myślałem, iż to tylko niewinny, słodki moment.

Mój sześcioletni synek, Tomek, ostatnio oszalał na punkcie rysowania – dinozaury z ogromnymi pazurami, bitwy robotów, smoki z wyłupiastymi oczami. Jego małe ręce były zawsze umazane woskiem od kredek albo flamastrami, a po całym domu wałęsały się kartki z bazgrołami. Ale tamtego dnia coś było inaczej.

Wypadł z pokoju, trzymając w ręku rysunek. „Tato! Zrobiłem to dla policjanta!” – oznajmił, a jego oczy błyszczały z ekscytacji.

Spojrzałem na kartkę. „Fajnie, synku. Dla którego policjanta?”

„No wiesz”, odpowiedział, wzruszając ramionami. „Dla tego, który macha. Tego, co rozdaje błyszczące naklejki.”

To musiał być aspirant Nowak. Patrolował naszą okolicę regularnie – sympatyczny, zrównoważony facet z ciepłym spojrzeniem i powolnym uśmiechem. Co kilka dni jego radiowóz przejeżdżał ulicą, machał do dzieci, wręczał im odznaki „młodego policjanta” i gadał z rodzicami o bezpieczeństwie. Tomek zawsze był wobec niego nieśmiały, ale wyraźnie coś się zmieniło.

Kilka minut później, jak w zegarku, podjechał radiowóz. Aspirant Nowak zwolnił, mijając nasz dom, i przyjaźnie pomachał.

Tomek pognał na chodnik, ściskając rysunek. „Zaczekaj! Zrobiłem coś dla ciebie!”

Radiowóz zatrzymał się gładko. Aspirant Nowak wysiadł z lekkim śmiechem. „No hej, mały! Co tam masz?”

Stałem na ganku, obserwując z miękkim uśmiechem. Tomek zwykle był cichy choćby wobec znanych dorosłych. Ale teraz wyglądał na dumnego.

„Narysowałem ciebie”, powiedział Tomek, podnosząc kartkę.

Nowak przykucnął, by znaleźć się na poziomie chłopca, i przyjął rysunek z ciepłym „dziękuję”. Przyglądał się, gdy Tomek tłumaczył: „To nasz dom. To ty w samochodzie. A to ta pani, która do mnie macha.”

Zamarłem. Jaka pani?

„Jaka pani?” – zapytał Nowak łagodnie, spoglądając w moją stronę.

Tomek wskazał róg kartki. „Ta w oknie. Zawsze macha. Mieszka w niebieskim domu obok.”

W niebieskim domu.

Mój uśmiech zgasł. Ten dom stał pusty od miesięcy. Kowalscy wyprowadzili się na początku roku. Na trawniku wciąż stała krzywa tabliczka „NA SPRZEDAŻ”.

Zszedłem z ganku, zdezorientowany. „Tomek, o co ci chodzi? Tam nikogo nie ma.”

Tomek wzruszył ramionami, jakby to była najnormalniejsza rzecz na świecie. „Ale ona tam jest. Ma długie włosy. Czasem wygląda smutno.”

Nowak powoli wstał, wpatrując się w rysunek. „Mogę to zatrzymać?” – zapytał Tomka.

Chłopiec skinął głową. „Jasne! W domu mam jeszcze dużo.”

Policjant się uśmiechnął, ale zauważyłem zmianę w jego tonie. „Dzięki, mały. Powieszę to na komendzie.”

Gdy wracał do radiowozu, raz jeszcze spojrzał na niebieski dom.

Tego wieczoru, ledwie po tym, jak położyłem Tomka spać, ktoś zapukał do drzwi.

Aspirant Nowak stał na progu, wyglądając na poważniejszego niż wcześniej. „Przepraszam, iż przeszkadzam. Mogę na chwilę?”

„Oczywiście. Coś się stało?”

Wszedł do środka i zniżył głos. „Przeszedłem się wokół sąsiedniej posesji. Tak, z przeczucia. Tylne drzwi wyglądały na włamane. Zamek wyważony, ledwie trzymał się w futrynie.”

Ścisnęło mnie w żołądku. „Myślisz, iż ktoś tam mieszka?”

„Możliwe. Dziki lokator. Albo ktoś, kto się ukrywa. Na komendzie mówią, iż dom powinien być pusty – jeszcze nie sprzedany. Ale rysunek twojego syna zwrócił moją uwagę. Proszę.”

Pokazał mi kartkę, wskazując na okno na piętrze. Tam, zaskakująco wyraźnie jak na dziecięcy rysunek, była czerwona postać – kobieta z długimi włosami i uniesioną ręką w geście powitania.

„To nie są przypadkowe bazgroły”, powiedział. „To celowe.”

Mózg mi się gotował. „Myślisz, iż on naprawdę kogoś widział?”

„Dzieci zauważają rzeczy, które my, dorośli, omijamy. Zwłaszcza gdy nie szukają niczego konkretnego. Dziś w nocy wezwę wsparcie, dyskretnie. Bez sygnałów. Dam znać, co znajdziemy.”

Skinąłem głową, a wzrok mimowolnie powędrował do ciemnych okien niebieskiego domu obok. Myślałem, iż to tylko kolejna zapomniana nieruchomość. Ale teraz… nie byłem już taki pewny.

Noc była niespokojna. Każdy skrzyp podłogi podrywał mi serce. Około północy usłyszałem cichy szelest opon po żwirze. Przez żaluzję zobaczyłem snop światła latarki przesuwający się po trawniku.

Potem – głosy. Ciche. Stanowcze.

A potem okrzyk: „Mamy kogoś!”

Podbiegłem do okna właśnie w porę, by zobaczyć dwóch funkcjonariuszy wyprowadzających z domu młodą kobietę. Wyglądała na wychudzoną, brudną, w podartym ubraniu, boso. Jej twarz była zapadnięta, oczy rozszerzone paniką. Nie stawiała oporu – poruszała się, jakby nie widziała światła dziennego od tygodni.

Serce waliło mi jak młot.

Następnego ranka Nowak wrócił.

„Jest bezpieczna”, powiedział cicho. „Nazywa się Ania. Zgłoszono jej zaginięcie ponad miesiąc temu. Z miasteczka dwie godziny stąd.”

Zaparło mi dech. „Co tu robiła?”

„Ukrywała się”, odparł. „Uciekła przed kimś, komu ufała. Kiedy uciekała, trafiła do naszej dzielnicy i znalazła tylne drzwi tego domu otwarte. Mieszkała na strychu. Bała się wyjść. Bez telefonu, bez jedzenia – tylko to, co wygrzebała ze śmietników.”

„Boże…” – szepnąłem.

„Ale powiedziała nam coś jeszcze”, dodał, a jego oczy błyszczały. „Mówiła, iż widziała codziennie tego chłopca na podwórku obok. Że rysował obrazki. Że wyglądał na szczęśliwego. Że czasem… machał w stronę domu. Mówiła, iż dzięki temu czuła się… dostrzeżona. Jakby świat nie był taki zły.”

Łzy napłynęły mi do oczu.

„Wychylała się tylko na sekundę każdego dnia”, d„Ale twój syn… on ją zauważył, choćby nie zdając sobie z tego sprawy.”