„Wiem, jak uleczyć twojego syna” — szepnął chłopiec. To, co stało się potem, wstrząsnęło doktorem profesorem!
Ściany oddziału onkologii dziecięcej w wojewódzkim szpitalu dziecięcym pokryte były kolorowymi rysunkami — postacie z bajek bawiły się na ścianach, a chmury na suficie wydawały się łagodne i lekkie. Promienie słońca igrały z firankami, tworząc iluzję radości. Pod tą barwną fasadą kryła się jednak szczególna cisza — taka, jaka panuje w miejscach, gdzie nadzieja jest niczym płomyk zdmuchiwany przez wiatr.
Sala 308 nie była wyjątkiem. Panowała tu niemal namacalna cisza — taka, w której każdy oddech brzmi jak modlitwa. Przy łóżku stał doktor Wojciech Kowalski — znany onkolog dziecięcy, człowiek, którego badania uratowały dziesiątki istnień, którego artykuły cytowali koledzy, którego wykłady budziły podziw na międzynarodowych konferencjach. Ale teraz był po prostu ojcem — wyczerpanym, zmiażdżonym rozpaczą, z zaczerwienionymi oczami za okularami.
Na łóżku leżał jego syn, Kacper. Ośmioletni chłopiec pozbawiony włosów, koloru na twarzy, sił. Ostra białaczka szpikowa odebrała mu dzieciństwo, a Wojciechowi — wiarę w medycynę. Chemioterapia, nowe metody, konsultacje w zagranicznych klinikach — wypróbowano wszystko. Nic nie pomogło. Kacper gasł, a Wojciech stał się bezsilny, mimo całej swojej wiedzy i doświadczenia.
Patrzył na monitor: słaba linia EKG, ledwo widoczny ruch klatki piersiowej… Łzy płynęły same.
W tę ciszę nagle wtargnęło pukanie do drzwi. Wojciech odwrócił się, spodziewając pielęgniarki. Ale w drzwiach stał chłopiec około dziesięcioletni — w wyświeconych trampkach i za dużej koszulce. Na szyi kołysał się identyfikator wolontariusza z napisem: „Mikołaj”.
— W czym mogę pomóc? — zapytał zmęczony lekarz, gwałtownie ocierając twarz.
— Przyszedłem do twojego syna — odpowiedział Mikołaj cicho, ale stanowczo.
— Nie przyjmuje gości — krótko rzucił Wojciech.
— Wiem, jak mu pomóc.
Słowa padły tak zwyczajnie, bez patosu. Wojciech choćby się uśmiechnął:
— Więc potrafisz leczyć raka?
— Nie wiem wielu rzeczy — spokojnie odparł Mikołaj. — Ale rozumiem, czego on potrzebuje.
Uśmiech zniknął z twarzy lekarza. Wyprostował się.
— Słuchaj, chłopcze. Zrobiłem wszystko, co możliwe. Konsultacje z Warszawy, Izraela, Niemiec. Myślisz, iż ktoś mógł przeoczyć proste rozwiązanie?
— Nie przynoszę nadziei — powiedział Mikołaj. — Przynoszę coś prawdziwego.
— Wyjdź — ostro rzucił Wojciech, odwracając się.
Ale Mikołaj się nie ruszył. Powoli, jakby znał drogę, podszedł do łóżka Kacpra.
— Co ty robisz?! — krzyknął lekarz.
— On się boi — odpowiedział chłopiec, nie odrywając wzroku od leżącego. — Nie tylko śmierci. Boi się, iż ty zobaczysz go takim — słabym.
Wojciech zdrętwiał. Serce ścisnęło mu się w piersi. Mikołaj delikatnie wziął Kacpra za rękę.
— Ja też byłem chory — szepnął. — choćby gorzej. Przez rok nie mówiłem ani słowa. Wszyscy myśleli, iż mam uszkodzenie mózgu. A tak naprawdę widziałem… coś. Czego nie potrafiłem wyjaśnić.
— Co dokładnie widziałeś? — wyrzucił z siebie Wojciech, krzyżując ręce.
Oczy Mikołaja rozbłysły czymś niewytłumaczalnym.
— To nie mówiło słowami. To się czuło. Powiedziało mi, żebym wrócił. Że jeszcze nie skończyłem. Że muszę mu pomóc.
— Żartujesz sobie? — warknął Wojciech. — Myślisz, iż mojemu synowi nie potrzebny jest lekarz, tylko bajkopisarz?
Mikołaj nie odpowiedział. Zamknął oczy, szepnął coś ledwo słyszalnie i dotknął czoła Kacpra.
Chłopiec po raz pierwszy od wielu dni lekko drgnął. Jego palce delikatnie zadrgały.
— Kacper?! — wykrztusił Wojciech, rzucając się do niego.
Powoli, z wysiłkiem, chłopiec otworzył oczy.
— Tato… — wyszeptał.
Wojciech omal nie upadł na kolana. Chwycił dłoń syna.
— Słyszysz mnie?
Kacper skinął głową.
— Co ty zrobiłeś? — szepnął lekarz, patrząc na Mikołaja.
— Przypomniałem mu, dlaczego wciąż jest istotny — odparł tamten. — Ale uwierzyć w to… musi on sam.
— Jesteś tylko dzieckiem. Wolontariuszem. Nie jesteś lekarzem! — podniósł głos Wojciech.
— Jestem kimś więcej, niż myślisz — spokojnie odpowiedział Mikołaj. — Zapytaj pielęgniarkę Katarzynę. Ona wie.
I wyszedł, zostawiając za sobą dziwne, niemal dzwoniące milczenie.
Gdy Wojciech zapytał personel, kto wpuścił chłopca, jedna z pielęgniarek zmarszczyła brwi:
— To niemożliwe. Mikołaj wyjechał dawno temu. Nie ma go tu od ponad roku. Wyzdrowiał z rzadkiej choroby neurologicznej. choćby nie próbowaliśmy tego wyjaśnić — nazwaliśmy to cudem.
Wojciech zastygł.
Tymczasem w sali 308 Kacper siedział na łóżku i prosił o sok.
Następnego dnia był bardziej ożywiony niż od miesięcy. Żartował z pielęgniarkami, prosił ojca, by trzymał go za rękę, jak kiedyś — w dzieciństwie, gdy bał się burzy. Wojciech nie rozumiał, co się stało. Wszystkie wyniki pozostawały takie same. Żadnych nowych leków, żadnych procedur. Tylko jeden chłopiec, którego nikt się nie spodziewał.
Później podszedł do Katarzyny:
— Opowiedz mi o Mikołaju — poprosił cicho.
— Po co? — spytała ostrożnie.
— Był u Kacpra. Coś zrobił. Myślałem, iż to tylko dobroć… ale teraz nie jestem pewien.
Katarzyna odłożyła tablet na stół.
— Trafił do nas jako czterolatek. Nie mówił, nie chodził. Brak diagnozy. Leżał w śpiączce siedem miesięcy. Nazywaliśmy go „śpiącym aniołem”.
— Co się stało potem?
— Pewnej nocy, podczas burzy, nagle się obudził. Usiadł i powiedział jedno słowo: „Żyć”. A potem zaczął zdrowieć. Jakby ciało nagle przypomniało sobieKiedy Wojciech spojrzał przez okno, dostrzegł na śniegu drobne ślady małych stóp, które znikały w oddali, jakby prowadziły do miejsca, gdzie cuda były jeszcze możliwe.
