Za chwilę skończę pięćdziesiąt lat, ale wyglądam przynajmniej o dziesięć lat młodziej. Jestem mężatką, mam dwoje dorosłych dzieci i choćby sześciomiesięcznego wnuka.
Z przyszłym mężem – Krzysztofem – poznałam się na weselu przyjaciółki. To była piękna historia. Po dziesięciu dniach złożyliśmy wniosek o ślub, a po trzech miesiącach byliśmy już po ceremonii. Żadne trudności nas nie zatrzymywały, choć nie było łatwo: nie mieliśmy mieszkania, Krzysztof pochodził z prostej rodziny, moi rodzice byli przeciwni temu związkowi. Ojciec choćby nie przyjechał na wesele… A pieniędzy – jak to u młodych – brakowało.
Szczęśliwe, jak mi się wtedy wydawało, życie małżeńskie trwało dwadzieścia dwa lata. Potem dowiedziałam się, iż mąż ma romans z koleżanką z pracy – starszą ode mnie o rok, mężatką, matką trójki dorosłych dzieci.
Krzysztof ani nie zaprzeczał, ani nie potwierdzał tej relacji. Minęło prawie pięć lat… Żyjąc w tym emocjonalnym trójkącie, przeszłam przez wszystkie możliwe etapy – od szoku po zrozumienie. Dziś wiem, iż nie wszystko było idealne. I mimo wszystko – dziękuję Bogu za swoje „różowe okulary”, bo to one nie pozwoliły mi się załamać.
Problemów przybywało, ale po kolei: ślub, wynajmowane mieszkanie, po dziewięciu miesiącach urodziła się nasza córka – Paulina. Krzysztof ciężko pracował, by nas utrzymać.
Byłam tak zmęczona opieką nad dzieckiem, iż czasem widziałam czarne mroczki przed oczami. Pamiętam, jak biegałam do sklepu, gdy tylko Paulina zasnęła – miałam zaledwie 15 minut. Lata 90., półki puste, a ludzie czekają, aż „coś rzucą”. Chwytałam cokolwiek i leciałam do domu. Udało się – będzie zupa!
Bardzo kochałam męża i bardzo chciałam stworzyć idealną rodzinę. I chyba przez pierwsze cztery lata naprawdę nią byliśmy. Potem wróciłam do pracy i trochę się rozproszyłam… Na chwilę.
Gdy Paulina miała cztery lata, zaszłam w kolejną ciążę. Po narodzinach syna – Michała – wszystko się zmieniło. Michał dużo chorował. Codziennie modliłam się o cud, potem były szpitale, długie leczenie…
Wtedy nasze drogi z Krzysztofem zaczęły się rozchodzić. Ja – dzieci, lekarze, przedszkole, szkoła, lekcje. On – praca, a w piątki spotkania z kolegami w knajpie. Potrzebował odpoczynku. A ja, jak w tym dowcipie – sama go tłumaczyłam i szukałam dla niego usprawiedliwień.
Kiedy Michał poszedł do przedszkola, zmieniłam pracę. W każdą niedzielę – wyznaczoną przez męża jako „rodzinną” – spędzaliśmy czas z dziećmi: park, kino, łyżwy. Wszyscy mówili, iż jesteśmy wzorową rodziną. Wszyscy zazdrościli, jak Krzysztof się do mnie odnosi. I nagle – bum.
Na mojej pracy zaczęły się kontrole. Wyczerpana psychicznie wracałam do domu, a mąż coraz później z pracy. Nowa praca, „trzeba zarobić”. Ale dla nas – coraz mniej czasu. Wszystkie weekendy dla kolegów. Mówił, iż jest zmęczony i potrzebuje spokoju – beze mnie.
Aż w dniu jego urodzin wróciłam wcześniej, przygotowałam kolację-niespodziankę. Zadzwoniłam – „zaraz będę”. Wrócił po północy, uśmiechnięty, „świętowaliśmy w pracy”. Położył się spać. A telefon zaczął dzwonić – SMS-y z serduszkami, zdrobnieniami… Wiedziałam już.
Przez kolejne pięć lat próbowałam wszystko naprawić. Schudłam 25 kilogramów – nie z wyboru, po prostu nie mogłam jeść. Nie spałam. A on – zakochany. I cały świat przestał istnieć. Obarczał winą mnie, mój charakter, moich rodziców…
W listopadzie zeszłego roku wyprowadził się do swojej matki. Po trzech miesiącach wrócił. Dałam dwa warunki: koniec z romansem i wspólna praca nad błędami. Zgodził się. Ale gwałtownie okazało się, iż tamta relacja wciąż trwa.
I tak tkwimy w tym dalej. Związek wisi na włosku. Pieniędzy żałuje, dzieciom nie pomaga. Koleżanka mówi, żeby przeczekać. Że to wszystko po coś. Że musimy się czegoś nauczyć. A ja już nie mam siły.
Michał przez cały czas z nami mieszka. I wszystko widzi. Co z tego dla niego zostanie? Nie wiem. Czy odejść? Zostawić syna bez ojca? A siebie – bez męża?
Nie wiem, co będzie adekwatne. Ale wiem, iż tak dłużej nie dam rady.
