To twoja wina, iż nie masz pieniędzy. Nikt ci nie kazał wychodzić za mąż i rodzić dzieci powiedziała moja matka, gdy poprosiłem ją o pomoc.
Miałem dwadzieścia lat, gdy ożeniłem się z Kasią. Wynajmowaliśmy maleńkie M1 na obrzeżach Lublina. Oboje pracowaliśmy ja na budowie, ona w aptece. Żyliśmy skromnie, ale jakoś się udawało. Marzyliśmy, żeby uzbierać na własne mieszkanie, a wtedy wydawało się, iż wszystko jest możliwe.
Potem urodził się Jasiek. Dwa lata później Tomek. Kasia poszła na urlop macierzyński, a ja zacząłem brać nadgodziny. Mimo to pieniędzy ciągle brakowało. Wszystko szło na pieluchy, mleko, lekarzy, rachunki i, oczywiście, czynsz. Sam najem pochłaniał połowę mojej wypłaty.
Patrzyłem na naszych chłopców i każdego ranka budziłem się z tym samym lękiem: a co, jeżeli zachoruję? A co, jeżeli nas wyrzucą? Co wtedy zrobimy?
Moja matka mieszkała sama w M2. Babcia też. Obie w Warszawie. Obie miały pusty pokój gościnny. Nie prosiłem o pałac myślałem. Tylko o kąt, tymczasowy. Dopóki dzieci są małe. Dopóki nie stanęliśmy na nogi.
Zaproponowałem matce, żeby zamieszkała z babcią: dwie panie w jednym mieszkaniu, a my zajęlibyśmy drugie. Nie potrzebowaliśmy wiele miejsca tylko ja, Kasia i dwóch maluchów. Ale choćby nie chciała słuchać.
Mieszkać z moją matką? prychnęła. Zwariowałeś? Myślisz, iż moje życie się skończyło? Jeszcze jestem młoda. A z tą staruszką tylko nerwy sobie zepsuję. Mieszkajcie, gdzie chcecie, ale mnie nie zawracajcie głowy.
Połknąłem tę pogardę w milczeniu. Potem zadzwoniłem do ojca. Od lat żył z nową kobietą. Mieli przestronne mieszkanie z czterema pokojami, a ja liczyłem, iż weźmie babcię do siebie. W końcu to jego matka. Ale też odmówił. Powiedział, iż ma dzieci z drugiego małżeństwa i iż dom jest zapchany po sufit.
Zdesperowany zadzwoniłem znów do matki. Płakałem. Błagałem, żeby nas przygarnęła, choćby na jakiś czas. Wtedy rzuciła mi w twarz:
Sam jesteś sobie winien, iż nie masz grosza. Nikt ci nie kazał się żenić. Nikt nie prosił, żebyś robił dzieci. Chciałeś być dorosły? To teraz radź sobie sam.
Zdrętwiałem. Siedziałem w kuchni z telefonem w dłoni i czułem, jak świat się wali. To słowa mojej matki. Kobiety, która powinna być moim oparciem. Nie prosiłem o wiele tylko o kąt, odrobinę współczucia.
Następnego dnia z Kasią rozmawialiśmy, co robić. Jedyna, która odpowiedziała na naszą rozpacz, była jej matka, pani Halina. Mieszkała we wsi koło Sandomierza, w domu z ogrodem. Miała wolny pokój i powiedziała, iż przyjmie nas z radością. choćby oferowała się zajmować chłopcami, gdy będziemy w pracy.
Ale się boję. To nie miasto. To wieś. Nie ma przychodni, dobrej szkoły, choćby autobusów rzadko kursują. Lękam się, iż jeżeli tam pojedziemy, już nigdy nie wrócimy. Że chłopcy wyrosną bez szans, bez przyszłości. Że i ja się poddam, zamknę w sobie.
Mimo to nie mamy wyboru. Matka odwróciła się ode mnie. Babcia jest za stara, żeby nas przygarnąć. Ojciec nie uważa nas za rodzinę. Teraz stoję na rozdrożu: iść w pustkę albo przyjąć pomoc, która choć nieidealna, jest szczera.
Wiesz, co boli najbardziej? Nie bieda. Nie trudności. To wiedza, iż własna krew jest najdalsza, gdy najbardziej jej potrzebujesz. I mój największy strach nie jest o siebie. Jest o moich synów. Żeby nigdy nie poczuli na własnej skórze, co to znaczy być niechcianym przez własną babcię.
Dziś zrozumiałem jedną rzecz: czasem najbliżsi są najdalsi, a pomoc przychodzi od tych, od których się jej nie spodziewasz. Życie uczy pokory ale czy moje dzieci muszą się tego uczyć tak wcześnie?
