Wyprowadzka, by ocalić rodzinę: jak moja matka o mało nie zrujnowała naszego małżeństwa
Opowieść córki, którą własna matka doprowadziła do ostateczności swoim wtrącaniem się i wiecznymi pretensjami
Moja matka doprowadziła mnie do stanu, w którym stanęłam przed trudnym wyborem: albo zerwę z nią kontakt, albo z mężem. Żadna z tych opcji nie była dobra, więc jedynym wyjściem okazała się przeprowadzka. Tylko tak mogliśmy uratować naszą rodzinę i resztki równowagi psychicznej.
Kiedyś z euforią kupiłam kawalerkę w spokojnej dzielnicy Gdańska — w tym samym bloku, co moja matka. Wydawało się, iż los mi sprzyja: pomoc pod ręką, znajome ściany, osiedle pełne wspomnień z dzieciństwa. Wszystko wyglądało idealnie… aż do pewnego momentu.
Później pojawił się w moim życiu Tomasz. Poznaliśmy się, pokochaliśmy i wzięliśmy ślub. Był z innego miasta, bez własnego mieszkania, więc naturalnie po ślubie zamieszkał ze mną. Początki były piękne. Był troskliwy, pracowity, uczciwy. Czułam, iż to właśnie ten człowiek, z którym chcę spędzić życie.
Ale matka… matka znienawidziła go od pierwszego spotkania.
— Co to, z przeceny go wzięłaś? Ani urody, ani mieszkania. Zupełnie ci odbiło, córko — syczała, ledwie drzwi się za nim zamknęły.
Próbowałam bronić męża, tłumaczyłam, iż mieszkanie i wygląd nie są najważniejsze. Liczy się charakter, dobroć, odpowiedzialność. Ale moje słowa odbijały się od niej jak groch o ścianę. Machała ręką i drwiła: „Zobaczysz, jak pójdziesz na macierzyński — pożałujesz”.
Choć do dzieci jeszcze było daleko, matka zamieniła nasze życie w koszmar. Przychodziła niemal codziennie. Mówiła, jak „pechowo” wyszłam, oskarżała Tomasza o nieudacznictwo, krytykowała każdy jego gest. A on, mimo wszystko, starał się jak mógł — pomagał jej, woził, spełniał każde życzenie.
To tylko ją rozjuszało.
— U Krysi córka ma męża idealnego: z mieszkaniem, z samochodem, teściową uwielbia! A twój? Sucharek bez smaku! Ani kwiatka, ani prezentu — traktuje cię jak sprzątaczkę!
Gdy przypadkiem cerowałam rozdartą bluzkę, urządzała scenę:
— Do czego doszło! Chodzisz w łachmanach, bo twój mąż to nierób i biedak!
Każda jej wizytą zamieniała się w przedstawienie. Sąsiedzie już wytrzeszczali oczy w klatce — potrafiła urządzić awanturę na schodach, jeżeli nie otworzyliśmy drzwi. Telefon dzwonił non-stop, a my baliśmy się przegapić choć jeden sygnał — nagle stało się coś poważnego?
Pewnego dnia, po szczególnie ciężkiej scenie, usiedliśmy z Tomaszem i porozmawialiśmy. Było jasne: tak dalej być nie może. Postanowiliśmy wynajmować moje mieszkanie, a sami tymczasowo przeprowadzić się do jego matki. Teściowa miała trzypokojowe mieszkanie, a do tego często nocowała u swojego partnera. Kontakt z nią był minimalny, więc prawie jakbyśmy mieszkali sami. W ten sposób mogliśmy odkładać na kredyt i zacząć od nowa — z dala od codziennej gehenny.
Matce nie powiedzieliśmy. Wiedzieliśmy, jak zareaguje. Niestety, długo się nie udało ukryć. Sąsiadki doniosły — podobno biegaliśmy z walizkami do auta. Matka wpadła w szał.
— To on ci to podpowiedział?! Boi się, iż ci oczy otworzę? — wrzeszczała, błyskając oczami. — A ty? Bezwolna szmato! Własną matkę na obcą babę zamieniłaś!
Mąż w milczeniu pakował torby do bagażnika, a ja próbowałam wytłumaczyć — iż to moja decyzja. Moja. Bo jestem zmęczona. Zmęczona życiem w strachu, zmęczona byciem między młotem a kowadłem. Gdyby matka nie wtrącała się w nasze życie, nigdy byśmy nie wyjeżdżali.
W odpowiedzi rzuciła tylko: „Jeszcze do mnie przypełzniesz z płaczem!” — i trzasnęła drzwiami.
Minęło pół roku. Mieszkamy u teściowej i to spokój, którego nam tak brakowało. Nikt nie puka do drzwi. Nikt nie poniża mojego męża. Najemcy płacą czynsz, my pracujemy i oszczędzamy. Wszystko idzie pod plan.
A matka? Przez ostatnie trzy miesiące nie napisała ani słowa. Gdy dzwonię, odpowiada chłodno, jak obca. Boli. Nie chciałam tego. Ale też nie mogłam dłużej pozwalać, by niszczyła moją rodzinę.
Jeśli kiedykolwiek zrozumie — będziemy mogli zacząć od nowa. A jeżeli nie… już nigdy nie pozwolę nikomu zniszczyć mojego małżeństwa. Za nic.
.jpg)
