Wypisano mnie ze szpitala, mówiąc dzieciom, iż nie mogę żyć sama – czekała mnie okrutna lekcja.
W cichym miasteczku na południu Polski, gdzie stare drewniane domy przechowują ciepło rodzinnych wspomnień, moje życie, pełne poświęceń dla dzieci, obróciło się w zdradę. Ja, Wanda, oddałam wszystko synowi i córce, ale gdy trafiłam na szpitalne łóżko, poznałam gorzką prawdę: ci, dla których żyłam, odwrócili się ode mnie. Ta lekcja złamała mi serce, ale pokazała, kto naprawdę mnie ceni.
Patrząc wstecz, pytam siebie: czy byłam dobrą matką? Czy moje błędy sprawiły, iż dzieci stały się tak obojętne? Wychowywałam je sama po śmierci męża. Synowi, Krzysztofowi, było ledwie trzy miesiące, a córce, Bożenie – pięć lat. Harowałam jak wół, chwytałam się każdej dorywczej pracy, by je wykarmić. Nigdy nie pozwoliłam sobie się poddać – wiedziałam, iż nikt poza mną nie zatroszczy się o moją rodzinę.
Dałam dzieciom wszystko, co miałam. Bożena i Krzysztof zdobyli wykształcenie, skończyli studia, znaleźli dobrą pracę. Gdy zdrowie pozwalało, niańczyłam wnuki – Adama, syna Bożeny, i Marcina, syna Krzysztofa. Kupowałam im prezenty, dawałam pieniądze, odbierałam ze szkoły, a latem zabierałam do siebie, by rodzice mogli odpocząć. Robiłam to z radością, wierząc, iż moja miłość do mnie wróci.
Lecz pewnego dnia wszystko się zmieniło. Źle się poczułam i trafiłam do szpitala. Bożena odwiedziła mnie tylko raz, Krzysztof ograniczał się do telefonów. Po dwóch tygodniach wypisano mnie, ostrzegając, by unikać stresu i przemęczenia. Ale już następnego dnia dzieci przywiozły do mnie wnuki. Adam i Marcin, pełni energii, wymagali ciągłej uwagi. Ja, jeszcze słaba, próbowałam dać radę, ale po dwóch miesiącach mój stan się pogorszył. Nogi zdrętwiały, ledwo wstawałam z łóżka.
Zadzwoniłam do Krzysztofa, błagając, by zawiózł mnie do szpitala. Jak zwykle był zajęty. Bożena też nie przyjechała. W rozpaczy wezwałam taksówkę. Lekarze byli zaniepokojeni: mój organizm nie wytrzymywał obciążenia. Kazali mi odpoczywać, ale rano nie mogłam wstać – nogi odmówiły posłuszeństwa. W panice zadzwoniłam do Bożeny, ale odparła zimno: „Wezwij karetkę”. Znów zabrano mnie do szpitala.
Lekarze wytłumaczyli dzieciom, iż w takim stanie nie mogę być sama – potrzebuję stałej opieki. Bożena i Krzysztof zaczęli się kłócić, kto ma mnie wziąć do siebie. To było upokarzające, jakbym była ciężarem, którego trzeba się pozbyć. Bożena narzekała, iż ma małe mieszkanie. Krzysztof krzyczał, iż jego żona spodziewa się dziecka i nie zniesie teściowej w domu. Ich słowa ciąły serce jak nożem.
Nie wytrzymałam. „Wynoście się oboje!” – krzyknęłam, dusząc się łzami. Wyszli, zostawiając mnie na szpitalnym łóżku. Leżałam i płakałam, nie rozumiejąc, dlaczego moje dzieci, dla których żyłam, są tak okrutne. Czyżbym wychowała ich na takich egoistów? Tej nocy nie zmrużyłam oka, dręczona bólem i samotnością.
Rankiem przyszła do mnie sąsiadka, Alina, młoda kobieta, samotnie wychowująca córkę. Zawsze się o mnie troszczyła, przynosiła domowe jedzenie, pytała o zdrowie. Nie wytrzymałam i wyżaliłam się jej. Alina, bez wahania, zaproponowała pomoc. „Skoro własne dzieci panaAlina, bez wahania, zaproponowała pomoc: „Skoro własne dzieci panią opuściły, ja się panią zaopiekuję” – i od tamtej pory jej dłonie były cieplejsze niż serca tych, których wychowałam.
