Wypisano mnie ze szpitala, mówiąc dzieciom, iż nie mogę żyć sama: czekała mnie okrutna lekcja.
W cichej wiosce na południu Polski, gdzie stare drewniane domy przechowują ciepło rodzinnych wspomnień, moje życie pełne poświęceń dla dzieci obróciło się w zdradę. Ja, Wanda, oddałam wszystko swojemu synowi i córce, ale gdy trafiłam na szpitalne łóżko, poznałam gorzką prawdę: ci, dla których żyłam, odwrócili się ode mnie. Ta lekcja złamała mi serce, ale pokazała, kto naprawdę mnie docenia.
Patrząc wstecz, zadaję sobie pytanie: czy byłam dobrą matką? Czy moje błędy sprawiły, iż dzieci stały się tak obojętne? Wychowywałam ich sama po śmierci męża. Synowi, Krzysztofowi, było ledwie trzy miesiące, a córce, Bożenie — pięć lat. Pracowałam na wyczerpanie, brałam każdą dodatkową pracę, by ich utrzymać. Nigdy nie pozwoliłam sobie się poddać — wiedziałam, iż nikt poza mną nie zatroszczy się o moją rodzinę.
Dałam im wszystko, co mogłam. Bożena i Krzysztof skończyli szkoły, zdobyli wykształcenie, znaleźli prestiżowe prace. Gdy zdrowie pozwalało, zajmowałam się wnukami — Dominikiem, synem Bożeny, i Miłoszem, synem Krzysztofa. Kupowałam im prezenty, dawałam pieniądze, odbierałam ze szkoły, a latem zabierałam do siebie, by rodzice mogli odpocząć. Robiłam to z radością, wierząc, iż moja miłość do mnie wróci.
Ale pewnego dnia wszystko się zmieniło. Źle się poczułam i trafiłam do szpitala. Bożena odwiedziła mnie tylko raz, Krzysztof ograniczał się do telefonów. Po dwóch tygodniach wypisano mnie, zalecając unikanie stresu i przemęczenia. Następnego dnia dzieci przywiozły do mnie wnuków. Dominik i Miłosz, pełni energii, domagali się ciągłej uwagi. Ja, wciąż słaba, próbowałam sobie radzić, ale po dwóch miesiącach mój stan się pogorszył. Nogi odmówiły posłuszeństwa, ledwo wstawałam z łóżka.
Zadzwoniłam do Krzysztofa, błagając, by zawiózł mnie do szpitala. Jak zwykle, był zajęty. Bożena też nie przyjechała. W desperacji wezwałam taksówkę. Lekarze byli zaniepokojeni: organizm nie wytrzymywał obciążenia. Kazali odpoczywać, ale rano nie mogłam wstać — nogi były jak z waty. W panice zadzwoniłam do Bożeny, ale odpowiedziała zimno: „Wezwij karetkę”. Znowu zabrano mnie do szpitala.
Lekarze wyjaśnili dzieciom, iż w takim stanie nie mogę mieszkać sama — potrzebuję stałej opieki. Bożena i Krzysztof zaczęli kłócić się, kto ma mnie wziąć do siebie. To było upokarzające, jakbym była ciężarem, którego trzeba się pozbyć. Bożena narzekała, iż ma dwupokojowe mieszkanie i mało miejsca. Krzysztof krzyczał, iż jego żona spodziewa się dziecka i nie zniesie teściowej. Ich słowa ciąły jak nóż.
Nie wytrzymałam. „Idźcie sobie oboje!” — krzyknęłam, dusząc się od łez. Wyszli, zostawiając mnie na szpitalnym łóżku. Leżałam i płakałam, nie rozumiejąc, dlaczego moje dzieci, dla których żyłam, są tak okrutne. Czy naprawdę wychowałam ich na egoistów? Tej nocy nie zmrużyłam oka, dręczona bólem i samotnością.
Rano przyszła sąsiadka, Kinga, młoda kobieta, samotnie wychowująca córkę. Zawsze się o mnie troszczyła, przynosiła domowe jedzenie, pytała o zdrowie. Nie wytrzymałam i wylałam jej całą swoją duszę. Kinga, bez wahania, zaoferowała pomoc. „Jeśli pańskie dzieci pana porzuciły, ja się zajmę” — powiedziała. Przygotowała mi obiad, zaparzyła herbatę, i poczułam ciepło, którego nie zaznałam od bliskich.
Teraz Kinga się mną opiekuje. Oddaję jej połowę emerytury — kupuje jedzenie i gotuje. Reszta idzie na rachunki i drobiazgi. Zależę od obcej osoby, a to rozdziera mi duszę. Moje dzieci prawie nie dzwonią, zwłaszcza gdy dowiedziały się, iż Kinga mnie przygarnęła. Ich obojętność to cios w plecy.
Nigdy nie myślałam, iż na starość zostanę nikomu niepotrzebna. Włożyłam w dzieci całą miłość, wszystkie siły, a wyrośli na niewdzięcznych. Teraz chcę przepisać mieszkanie na Kingę — stała mi się bliższa niż rodzina. Ale głęboko w sercu wciąż mam nadzieję, iż Bożena i Krzysztof się opamiętają, przyjdą, przytulą, poproszą o przebaczenie. Ta nadzieja tli się jak słaby płomyk, ale z każdym dniem przytłacza ją ból zdrady. Otrzymałam okrutną lekcję: miłość, którą dawałam, nie zawsze wraca, a dobroć może przyjść od tych, których ledwo znałam.
