Dawno temu, gdy po raz pierwszy zostałam matką, świat wydawał się pełen światła. Urodziłam bliźniaki – córeczko Zofię i synka Stanisława. Byliśmy z mężem, Janem, przepełnieni miłością do tych dwóch malutkich cudów. Wszystko, co robiliśmy, kręciło się wokół nich. Wydawało się, iż nic nie może zmącić tego szczęścia.
A jednak się myliłam.
Bo oto, w co drugi dzień, przychodziła teściowa – kobieta, którą starałam się szanować, choć z każdą wizytą było to trudniejsze. Już po porodzie zaczęła rzucać „żartobliwe” uwagi, które miały więcej jadu niż śmiechu.
– Bliźniaki? – prychała. – W naszej rodzinie nigdy czegoś takiego nie było. A u was?
Odpowiadałam szczerze, iż u nas też rarytas. Ale nie dawała za wygraną.
– Dlaczego Stanisław w ogóle nie przypomina Janka? My mieliśmy w rodzie same chłopców, a tu nagle dziewczynica się ogłosiła. Dziwne…
Każde takie słowo kłuło jak szpilka. Jak można wątpić we własne wnuki?
Aż pewnego dnia przeszła wszelkie granice. Ubierałyśmy dzieci na spacer – ja Zosię, ona Staśka. Nagle rzuciła: – Dawno chciałam ci powiedzieć… U Staśka wszystko wygląda inaczej niż u Janka w jego wieku.
Zamarłam. Najpierw parsknęłam śmiechem, potem odcięłam się sarkazmem: – Ach, więc Janek musiał mieć wszystkie cele po dziewczyńsku.
Ale w środku gotował się we mnie gniew. Oskarżyć mnie o zdradę to jedno – ale analizować anatomię półrocznego dziecka i podważać ojcostwo mojego męża? To już było za wiele.
Nie krzyczałam. Spokojnie wzięłam Stasia, podeszłam do drzwi i powiedziałam: – Wyjdź. Dopóki nie zrobisz testu na ojcostwo i nie przeprosisz, nie wracaj.
Oburzała się, rzucała słowami: – Niełeż right! – ale już nie słuchałam. Dom drżał nie od mojego głosu, ale od ciszy, w której postawiłam tamę jej trującym słowom.
Gdy Jan wrócił, opowiedziałam wszystko bez histerii. Słuchał, milczał, w końcu przytulił mnie i rzekł: – Postąpiłaś słusznie.
I od tej pory nie czuję ani grama winy. Moja teściowa to nie ofiara – to dorosła kobieta, która sama zniszczyła nasze zaufanie. Zawsze wierzyłam w szacunek dla starszych, ale gdy starsi plują jadem, trzeba powiedzieć: dość.
Nasze dzieci zasługują na rozkwit w miłości, nie w cieniu czyichś kompleksów. A jeżeli oznacza to, iż ktoś musi odejść – niech tak będzie. Jestem matką, kobietą, człowiekiem. I wybieram bronić swojej rodziny.
