Z powodu biedy i trudnej sytuacji rodzinnej, kobieta zdecydowała się porzucić własne dziecko – nowo narodzone niemowlę.

W małej, zapomnianej wiosce nad brzegiem mętnej rzeki, rozegrała się historia, która wstrząsnęła całą społecznością. Miejscowi opowiadają, jak młoda matka, zmagająca się z nędzą i beznadzieją, postanowiła porzucić swoje nowo narodzone dziecko. Dziewczynkę o imieniu Zosia umieściła w wiklinowym koszyku i puściła z prądem rzeki. Był to rozpaczliwy krok, który miał na zawsze ukryć jej tajemnicę.
Ale los miał inne plany. Na scenę wkroczył nieoczekiwany bohater kundel o imieniu Burek, od miesięcy wałęsający się przy targowisku w pobliskim miasteczku. Świadkowie widzieli, jak pies, wyczuwając niebezpieczeństwo, bez wahania skoczył do zimnej, rwącej wody. Walcząc z nurtem, dopłynął do koszyka i delikatnie chwycił go zębami. Mieszkańcy, obserwujący zdarzenie z brzegu, myśleli, iż Burek po prostu wyciągnie dziecko na brzeg.
Jednak to, co wydarzyło się potem, zaskoczyło choćby najtwardszych gospodarzy. Pies zaniósł koszyk pod najbliższy dom, szczekając głośno, aż wybiegła stamtąd emerytowana położna, pani Nowak. Kobieta natychmiast rozpoznała oznaki wychłodzenia i zaczęła ratować dziecko, podczas gdy inni wezwali pomoc.
Dziewczynka trafiła pod opiekę pracowników socjalnych, a jej matka, Aneta Kowalska, stanęła przed sądem za porzucenie dziecka. Tymczasem Burek, który wcześniej był tylko jednym z wielu bezpańskich psów, stał się lokalnym bohaterem. Mieszkańcy zbudowali mu budę i codziennie przynoszą jedzenie, nazywając go Strażnikiem Rzeki.
Ta historia każe zadać trudne pytania: dlaczego społeczność pozwoliła, by bieda doprowadziła kobietę do takiej rozpaczy? I co mówi to o ludziach, skoro bezdomne zwierzę okazało więcej odwagi i odpowiedzialności niż niejeden człowiek? W końcu wiśniacy zrozumieli, iż bohaterstwo często przychodzi z najmniej spodziewanej strony czasem od istoty, która nie prosi o nic, a daje wszystko.