Szybko znalazłyśmy wspólny język, bo miałyśmy wspólny temat — dzieci. Okazało się, iż Sabina miała czwórkę dzieci, a ja w tym czasie dwójkę. Nie nudziłam się, a dzieci miały się z kim bawić.
Zaczęliśmy się komunikować. Wszystko szło dobrze: odwiedzałyśmy się nawzajem, dzieci bawiły się u niej lub u mnie. Nasi mężowie również się ze sobą dogadywali — rozmawiali o piłce nożnej lub wspólnie pracowali przy samochodach. Przez pierwsze dwa lata wszystko wydawało się idealne, nasza przyjaźń tylko się umacniała.
Okazało się jednak, iż to tylko pozory. Najmłodszy syn Sabiny był dwa lata młodszy od mojego, a ja często dawałam jej ubranka dla dzieci, ponieważ nie planowałam ponownie zostać mamą.
Była szczęśliwa, gdy je otrzymywała, a ja cieszyłam się z porządkowania jej szafy. Jednak pierwszy dzwonek alarmowy zabrzmiał, gdy dałam jej prawie nowe buty syna, z ledwo zauważalną rysą z boku. Sabina powiedziała wtedy, iż w takich butach chodzi tylko do ogrodu i iż byłoby miło, gdybym znalazła coś lepszego.
Zaskoczyło mnie to, ponieważ zawsze chętnie brała rzeczy, choćby jeżeli były trochę zużyte. Niemniej jednak stopniowo o tym zapomniałam, chociaż nieprzyjemne uczucie pozostało. Nasza komunikacja trwała nadal, wszystko toczyło się jak poprzednio, aż zebrałam kolejne dwie torby rzeczy i zaproponowałam Sabinie, aby zobaczyła, co by jej odpowiadało. Ona, prawie nie patrząc, oświadczyła: "Wszystkie rzeczy, których potrzebuję, choćby na nie nie spojrzę — wiem, iż są dobre". Jakiś czas później dowiedziałam się od wspólnej znajomej, iż Sabina rozpowszechniała plotki, iż "nudzę" ją moimi starymi rzeczami i iż mogłabym dać jej coś nowego, biorąc pod uwagę, iż była matką wielu dzieci.
Te słowa bardzo mnie zraniły, ale nic nie powiedziałam, żeby nie wrobić wspólnej znajomej. Dla siebie postanowiłam, iż nie będę już dawała jej rzeczy, mimo iż zawsze były w doskonałym stanie, niektóre choćby z metkami. Ostatni incydent miał miejsce sześć miesięcy po tej sytuacji.
Moja matka chrzestna przyszła mnie odwiedzić i przyniosła wiele prezentów dla moich dzieci, w tym jesienny kombinezon i parę sandałów dla mojego najmłodszego syna. Moje dziecko nie lubiło nosić sandałów, więc zdecydowałam się oddać je wraz z kombinezonem. Zamieściłam ogłoszenie na grupie w naszej wiosce, oferując wymianę na kinder-niespodziankę. Wieczorem, kiedy piłam już herbatę, rozległo się głośne pukanie do drzwi.
Otwierając je, zobaczyłam Sabinę — była wyraźnie zirytowana. "Zamieściłaś ogłoszenie?" - zapytała z oburzeniem. "Tak, już je oddałam" - odpowiedziałam spokojnie. "Wiem, komu je dałaś! Ona ma jedno dziecko, sama mogła to wszystko kupić! Ja mam czwórkę dzieci i powinnaś była mi to dać!". Byłam tak oszołomiona jej słowami, iż po prostu stałam i patrzyłam na nią w milczeniu. "Jesteś taka niewdzięczna! Nie spodziewałam się tego po tobie" - powiedziała Sabina, odwróciła się i odeszła.
Potem zabroniła swoim dzieciom bawić się z moimi i już się nie komunikowaliśmy. Teraz rozumiem, dlaczego ludzie czasami wypowiadają się negatywnie o dużych rodzinach — niektórzy uważają, iż każdy jest im coś winien. Ja też mam trójkę dzieci, ale nie oczekuję jałmużny i nikogo o nic nie proszę.
Sami wychowujemy, karmimy i ubieramy nasze dzieci. Ten przypadek uświadomił mi znaczenie przysłowia: "Nie czyń dobra, a nie otrzymasz zła". Po tej sytuacji pojawiło się wiele nieprzyjemnych plotek na temat mnie i moich dzieci...
