A gdybyśmy tak odpowiedzieli jej tymi samymi słowami, które wypowiedziała do nas dziewięć lat temu? Sytuacja po prostu się zmieniła. Wtedy potrzebowaliśmy jej pomocy, a teraz ona potrzebuje naszej. Ale jak ona zareaguje, to już jej sprawa...
Moja teściowa prowadziła intensywne życie. Miała jeszcze jednego syna, młodszego brata mojego Piotra, i męża, mój mąż był jego pasierbem. Generalnie kobieta miała swoje życie, nie miała czasu ani ochoty wtykać nosa w nasze.
Nie pracowała, zajmowała się rodziną, sobą i domem, a dochody męża jej na to pozwalały. Pobraliśmy się z mężem, gdy miał dwadzieścia sześć lat, a ja dwadzieścia trzy. Dobrze było mieć dach nad głową i nie musieć od razu rozwiązywać problemu mieszkania. Mój mąż miał szczęście do pracy. Chociaż trudno to nazwać szczęściem. Jakimś cudem dostał się na staż w tej firmie, był w stanie się wykazać, do końca studiów odbywał tam staż za darmo, a po studiach zaproponowano mu stałą posadę z dobrą pensją.
Wczorajsi absolwenci rzadko mogą się tym pochwalić. jeżeli chodzi o moją karierę, wszystko było znacznie skromniejsze, więc kiedy dowiedziałam się, iż jestem w ciąży jakiś czas po ślubie, byłam szczęśliwa. Przygotowywaliśmy się z mężem na narodziny dziecka, podobnie jak rodzice z obu stron. Nie było żadnych przesłanek, iż coś może pójść nie tak. Ale w dziewiątym miesiącu zaczęłam rodzić, i to intensywnie. Zamiast więc rodzić naturalnie, zdecydowałam się na cesarskie cięcie.
Wszystko skończyło się dobrze, ale ze względu na to, iż cesarka była wczesna i na tle mojej choroby, pojawiły się pewne problemy. Córka była bardzo niespokojna, dużo płakała, nie dawała mi chwili spokoju i bardzo słabo jadła, a ja po operacji i chorobie ledwo powłóczyłam nogami.
Mąż wziął dwa tygodnie urlopu, zajął się wtedy prawie wszystkim, ale dwa tygodnie kilka dały, dalej ledwo powłóczyłam nogami. Moi rodzice też nie mogli pomóc. Moja babcia tak bardzo się o mnie martwiła, kiedy to wszystko się zaczęło, iż dostała udaru i ledwo ją odratowano. Przeżyła, ale nie mogła się poruszać i wymagała stałej opieki.
Moja matka była rozdarta, ale wysłałam ją do babci. Ja poradziłabym sobie bez mamy, ale babcia na pewno nie poradziłaby sobie bez niej. Pojawia się pytanie, gdzie w tym czasie była moja teściowa. Moja teściowa była w domu ze swoim dziesięcioletnim synem. Nie uważała za konieczne zostawić go, aby mi pomóc. Kiedy mój mąż poprosił ją wprost, aby przychodziła przynajmniej trzy razy w tygodniu i pomagała mi przynajmniej przez kilka pierwszych miesięcy, teściowa odpowiedziała nam: "Twoje dziecko to twój problem. Myślałaś, iż jak urodzisz, to wszystko będzie jak w bajce? Nie obciążam cię moim dzieckiem, a ty nie obciążaj mnie swoim!"
Do dziś pamiętam każde słowo, które wtedy wypowiedziała. Jesteśmy z mężem mądrzy, więc nie musiała dwa razy powtarzać. Od tamtej pory nasza komunikacja sprowadzała się do oficjalności. Pytała o wnuczkę raz w miesiącu, a my dzwoniliśmy w każde święta. To była cała nasza komunikacja.
Mój mąż uważał, iż jesteśmy zbyt uprzejmi i nie jesteśmy złośliwi. W rzeczywistości okazaliśmy się bardzo mściwi. Przez dziewięć lat wiele się zmieniło. Nasza córka uporała się ze wszystkimi problemami z dzieciństwa, mój mąż robi karierę, ja też pracuję. Dobrze sobie radzimy, oszczędzamy na nowy samochód.
Sytuacja mojej teściowej nie jest tak różowa. Jej mąż zmarł, a ona musiała iść do pracy, choć odziedziczyła dwa mieszkania i z powodzeniem je wynajmuje. Jej młodszy syn poszedł na płatne studia, więc teraz teściowa musi pracować, aby opłacić jego edukację. Jest to kosztowne i właśnie w związku z młodszym synem i jego studiami zwróciła się do nas o pomoc.
Chłopakowi udało się oblać sesję i teraz grozi mu wydalenie z uczelni, czego teściowa bardzo się obawia. Postanowiła więc, iż kwestia jego wydalenia może zostać rozwiązana, ale będzie to kosztować dużo pieniędzy, których nie miała, a sprawa była pilna.
Z tym pytaniem przyszła do nas. Mój mąż natychmiast jej odmówił. Teściowa była oburzona, mówiąc, iż jesteśmy rodziną, to jego własny brat, jak może zachowywać się tak zimno. Wtedy mój mąż odpowiedział jej własnym zdaniem: "Twoje dziecko, twoje problemy". Nie jesteśmy nieludzcy, odwracając się od naszych krewnych w potrzebie. Ale to nie jest trudny moment, więc wcale się nie wstydzimy.
