Już dwa lata minęły, odkąd Weronika Nowak nie rozmawia ze swoją córką Zofią. Rok temu, bez żadnego wyjaśnienia, Zosia przestała odbierać telefony. Wymieniła zamki w swoim mieszkaniu w małym miasteczku nad Wisłą i jasno dała do zrozumienia, iż nie życzy sobie widywać matki. Weronika do dziś nie może pogodzić się z tą ciszą, a jej serce ściska się z bólu przy każdej myśli o córce.
„Dwa lata milczenia” – wzdycha Weronika, a jej głos drży od stłumionych emocji. „Zosia żyje swoim życiem: wrzuca zdjęcia na Instagram, spotyka się z przyjaciółmi. Ale dla mnie – ani słowa. To już dorosła kobieta, ma trzyletnią córeczkę i męża, mieszkają razem w swoim mieszkaniu. Zawsze byłam wymagająca – wobec siebie, innych, i wobec niej też. Uważam, iż rodzic musi stawiać granice. Chciałam, by dobrze się uczyła, pomagała w domu, dbała o siebie.”
Weronika nie zmieniła swojego podejścia choćby po tym, jak Zosia założyła rodzinę. Często ją odwiedzała, ale każda wizyta zamieniała się w sądny dzień. „Jak można żyć w takim bałaganie?” – oburzała się, przekładając rzeczy w szafach, jakby Zosia znów miała dziesięć lat. Zwracała uwagę na brudne naczynia, strofowała za brak uwagi dla dziecka i nie wahała się krytykować zięcia: „Marek do niczego się nie nadaje, ciągle bez grosza!” Była przekonana, iż tylko ona może mówić córce prawdę, choćby jeżeli ta bolała.
Rok temu wszystko się zmieniło. „Zadzwoniłam jak zwykle” – wspomina Weronika, a jej oczy ciemnieją od urazy. „Wspomniałam, iż córka mojej siostrzenicy już czyta w wieku czterech lat. Zosia nagle wybuchnęła: ‘Po co porównujesz dzieci?’ Byłam zaskoczona – jak można nie porównywać, kiedy różnica jest aż tak widoczna? To była nasza ostatnia rozmowa.” niedługo okazało się, iż Zosia wymieniła zamki i zabroniła matce przekraczać progu jej domu. „Myślałam, iż to chwilowy kaprys” – mówi. „Sądziłam, iż się opamięta, przyjdzie i przeprosi. Ale nie przyszła.”
Miesiące mijały, a milczenie córki stawało się coraz cięższe. Pod koniec lipca Weronika obchodziła urodziny. Czekała na telefon od Zosi, ale telefon milczał. „Własnej matki nie pozdrowić!” – wyrzuca z goryczą. Następnego dnia nie wytrzymała i zadzwoniła z obcego numeru. „Powiedziałam jej: jeżeli nie chcesz ze mną rozmawiać, to zwróć mi mieszkanie!” – wspomina, a jej głos drży od gniewu.
Sprawa jest jasna – sześć lat temu, przed ślubem Zosi, Weronika przepisała na nią swoje mieszkanie. „Marek, jej mąż, ledwo wiązał koniec z końcem” – tłumaczy. „Chciałam pomóc młodej rodzinie, miałam taką możliwość. Ale skoro odwróciła się ode mnie, niech szuka sobie innego dachu nad głową!” Zosia odpowiedziała ostro: mieszkanie jest na jej nazwisko, dokumenty są w porządku, i nikt nie ma prawa jej stamtąd wyrzucić. „Oświadczyła, iż to jej dom, a ja nie mam prawa niczego żądać” – wzdycha Weronika. „Gdzie tu sprawiedliwość?”
Weronika uważa, iż postąpiła słusznie. „Skoro taka niezależna, niech to udowodni!” – mówi twardo. „Niech sama zadba o siebie, skoro nie szanuje matki.” Ale głęboko w duszy toczy ją rozpacz. Wspomina, jak wychowywała Zosię, jak uczyła ją siły, jak marzyła o bliskości. „Chciałam tylko jej dobra” – szepcze, a w jej oczach pojawiają się łzy. „Dlaczego mnie odrzuciła?”
Zosia trwa w milczeniu. Może zmęczyły ją wieczne uwagi i kontrola matki. Może chciała tylko chronić swoją rodzinę przed ingerencją, którą uważała za przemoc. Ale Weronika nie zamierza ustąpić. Czeka, by córka zrobiła pierwszy krok, ale z każdym dniem nadzieja rozpływa się jak poranna mgła na Wiśle.
