DZIŚ ZNALAZŁEM DZIECKO PRZY TORACH I WYCHOWAŁEM JĄ JAK SWOJĄ CÓRKĘ — 25 LAT PÓŹNIEJ JEJ PRZESZŁOŚĆ ZAPUKAŁA DO DRZWI
„Czekaj… co to było?”
Zatrzymałem się w pół kroku, w drodze na stację, gdy cichy dźwięk przebił się przez ciszę. Przenikliwy lutowy wiatr szarpał moim płaszczem, szczypał w policzki, a w tym wszystkim ledwo słyszalny był płacz — ledwo słyszalny przez wyjącą zamieć.
Dźwięk dochodził znad torów. Skierowałem wzrok na starą, opuszczoną nastawnię kolejową, ledwo widoczną w śnieżnej zawiei. Przy szynach leżał ciemny pakunek.
Ostrożnie podszedłem bliżej. W zniszczonym, brudnym kocu zawinięte było maleństwo. Mała rączka wystawała na zewnątrz — zaczerwieniona od zimna.
„Boże święty…” wyszeptałem, serce walące jak młotem.
Padłem na kolana i wyciągnąłem ją. Niemowlę. Dziewczynka. Może roczna, może młodsza. Wargi miała sine, a płacz tak słaby, jakby nie miała już siły się bać.
Przytuliłem ją mocno do piersi, rozpiąłem płaszcz, by osłonić ją przed zimnem, i pobiegłem — ile sił w nogach — do wsi. Do naszej jedynej felczerki, Marii Kowalskiej.
„Kazimierzu, co u licha…?” – Maria spojrzała na zawiniątko w moich ramionach i oniemiała.
„Znalazłem ją przy torach. Zamarzała.”
Maria delikatnie wzięła dziecko, badając je. „Jest przeziębiona… ale żyje. Dzięki Bogu.”
„Trzeba powiadomić policję” – dodała, sięgając po telefon.
Zatrzymałem ją. „Wyślą ją do domu dziecka. Nie przeżyje tej drogi.”
Maria zawahała się, po czym otworzyła szafkę. „Masz. Została mi mieszanka po wnuczce. Na razie starczy. Ale Kazimierzu… co zamierzasz?”
Spojrzałem na małą twarz wtuloną w mój sweter, jej oddech ciepły na mojej skórze. Przestała płakać.
„Wychowam ją” – powiedziałem cicho. „Nie ma innego wyjścia.”
Szepty zaczęły się niemal natychmiast.
„Ma trzydzieści pięć lat, nigdy nie żonaty, żyje sam — i teraz zbiera porzucone dzieci?”
Niech gadają. Nigdy nie przejmowałem się plotkami. Dzięki pomocy znajomych z urzędu załatwiłem papiery. Nie znaleźli żadnych krewnych. Nikt nie zgłosił zaginięcia dziecka.
Nazwałem ją Eweliną.
Pierwszy rok był najtrudniejszy. Bezsenne noce. Gorączki. Ząbkowanie. Kołysałem ją, uspokajałem, nuciłem kołysanki, które ledwo pamiętałem z własnego dzieciństwa.
„Tata!” – powiedziała pewnego ranka, mając dziesięć miesięcy, wyciągając do mnie rączki.
Łzy popłynęły mi po policzkach. Po latach samotności — tylko ja i mój cichy domek — byłem czyimś ojcem.
W wieku dwóch lat była jak wichura. Goniła kota, ciągnęła firanki, interesowała się wszystkim. W wieku trzech lat znała wszystkie litery z obrazkowych książek. W czwartym roku opowiadała już całkiem złożone historie.
„To dziecko jest wyjątkowe” – mówiła sąsiadka, Grażyna, kręcąc głową z podziwem. „Nie wiem, jak ty to robisz.”
„To nie ja” – uśmiechałem się. „Ona ma po prostu w sobie światło.”
Gdy skończyła pięć lat, zaczynałem łapać podwózki, by zawieźć ją do przedszkola w sąsiednim mieście. Nauczycielki były w szoku.
„Czyta lepiej niż większość siedmiolatków” – mówiły mi.
W szkole nosiła długie, kasztanowe warkocze przewiązane wstążkami. Codziennie rano układałem je idealnie. Nie opuściłem ani jednego zebrania. Nauczyciele zachwycali się nią bez końca.
„Panie Nowak” – powiedziała raz jedna z nich – „Ewelina to uczennica, o jakiej marzy każdy nauczyciel. Daleko zajdzie.”
Piersi rozpierała duma. Moja córka.
Wyrosła na pełną gracji, piękną młodą kobietę. Wysoką, pewną siebie, z błyszczącymi niebieskimi oczami pełnymi determinacji. Wygrywała dyktanda, konkursy matematyczne, choćby regionalne turnieje naukowe. Każdy we wsi znał jej imię.
Któregoś wieczoru, w pierwszej klasie liceum, wróciła do domu i powiedziała: „Tato, chcę być lekarzem.”
„To wspaniale, kochanie. Ale jak sobie poradzimy z finansami? Studia, miasto, wynajem, jedzenie?”
„Dostanę stypendium” – odparła, oczy jej płonęły. „Jakoś to ułożę. Obiecuję.”
I dotrzymała słowa.
Gdy dostała przyjęcie na medycynę, płakałem dwa dni. Ze szczęścia i strachu. Odchodziła ode mnie po raz pierwszy.
„Nie płacz, tato” – powiedziała na dworcu, ściskając moją dłoń. „Będę przyjeżdżać co weekend.”
Oczywiście, nie mogła. Miasto ją pochłonęło. Wykłady, laboratoria, egzaminy. Na początku odwiedzała raz w miesiącu. Potem raz na dwa, trzy. Ale dzwoniła codziennie, bez wyjątku.
„Tato! Zdałem anatomię na piątkę!”
„Tato! Dzisiaj pomagałem przy porodzie na praktykach!”
Za każdym razem uśmiechałem się, słuchając jej opowieści.
W trzecim roku studiów zadzwoniła z nową ekscytacją.
„Poznałam kogoś” – powiedziała nieśmiało.
Miał na imię Jakub. Również student medycyny. Przyjechał z nią na Boże Narodzenie — wysoki, uprzejmy, z ciepłym spojrzeniem i spokojnym głosem. Podziękował za obiad i sam zaczął sprzątać po jedzeniu.
„Dobry wybór” – szepnąłem do Eweliny, gdy zmywaliśmy naczynia.
„Co nie?” – uśmiechnęła się. „I nie martw się — przez cały czas mam same piątki.”
Po studiach rozpoczęła staż. Pediatria, oczywiście.
„Ty mnie uratowałeś” – powiedziała. „Teraz ja chcę ratować inne dzieci.”
Odwiedzała coraz rzadziej. Rozumiałem. Miała już swoje życie. Ale trzymałem każde zdjęcie, które przysłała. Każdą opowieść o małych pacjentach.
Aż pewnego czwartkowego wieczoru zadzwonił telefon.
„Tato… mogę jutro przyjechać?” – Jej głos był cichy. Niespokojny. „Muszę z tobą porozmawiać.”
Serce waliło mi jak młotem. „Oczywiście, kochanie. Wszystko w porządku?”
Następnego dnia przyjechała sama. Bez uśmiechu. Żad„Oni mówią, iż moi rodzice mnie kochali i szukali mnie przez lata, ale wszystko, czego potrzebuję, to ty, tato – bo zawsze byłeś moim prawdziwym ojcem.”
