„Czekaj… co to było?”
Zatrzymałem się w połowie drogi na dworzec, gdy cichy dźwięk przeciął ciszę. Ostra lutowa wichura szarpała moją kurtkę, szczypała policzki i niosła ze sobą słaby, uporczywy płacz – prawie zagłuszony przez wycie wiatru.
Dźwięk dobiegał znad torów. Skierowałem wzrok na starą, opuszczoną nastawnię, ledwie widoczną w śnieżnej zawiei. Przy szynach leżał ciemny zawiniak.
Ostrożnie podszedłem bliżej. Zniszczony, brudny kocyk okrywał maleńką postać. Z wnętrza wystawała rączka – zaczerwieniona od zimna.
„Boże…” wyszeptałem, serce walące jak młot.
Padłem na kolana i uniosłem ją. Niemowlę. Dziewczynka. Maksymalnie roczna, może choćby młodsza. Usta miała sine, a płacz słaby, jakby nie starczało jej sił, by się bać.
Przytuliłem ją do piersi, rozpiąłem płaszcz, by osłonić ją przed chłodem, i pobiegłem – ile sił w nogach – do wsi. Do naszej jedynej pielęgniarki, Marysi Kowalskiej.
„Zdzisław, co u diabła—?” Marysia spojrzała na zawiniak w moich ramionach i oniemiała.
„Znalazłem ją przy torach. Zamarzała.”
Marysia delikatnie wzięła dziecko, badając je. „Jest zziębnięta… ale żyje. Dzięki Bogu.”
„Trzeba powiedzieć policji,” dodała, sięgając po telefon.
Zatrzymałem ją. „Wyślą ją do domu dziecka. Nie przeżyje tej podróży.”
Marysia zawahała się, po czym otworzyła szafkę. „Masz. Zostało mi trochę mleka po wnuczce. Na razie wystarczy. Ale Zdzisław… co zamierzasz?”
Spojrzałem na małą twarzyczkę wtuloną w sweter, jej ciepły oddech na mojej skórze. Przestała płakać.
„Wychowam ją,” powiedziałem cicho. „Nie ma innego wyjścia.”
Plotki zaczęły się niemal natychmiast.
„Ma trzydzieści pięć lat, nigdy się nie ożenił, żyje sam – a teraz zbiera porzucone dzieci?”
Niech sobie gadają. Nigdy nie przejmowałem się plotkami. Dzięki znajomym w urzędzie załatwiłem papiery. Nie znaleźli żadnych krewnych. Nikt nie zgłosił zaginięcia dziecka.
Nazwałem ją Ewą.
Pierwszy rok był najtrudniejszy. Nieprzespane noce. Gorączki. Ząbkowanie. Kołysałem ją, uspokajałem, nuciłem kołysanki, które ledwie pamiętałem z własnego dzieciństwa.
„Tata!” powiedziała pewnego ranka, mając dziesięć miesięcy, wyciągając do mnie rączki.
Łzy potoczyły mi się po policzkach. Po latach samotności – tylko ja i mój cichy domek – byłem czyimś ojcem.
W wieku dwóch lat była żywiołem. Goniła kota. Ciągnęła firanki. Wszystko ją ciekawiło. W wieku trzech lat rozpoznawała litery w książeczkach. W wieku czterech snuła już pełne opowieści.
„To dziecko jest wyjątkowe,” sąsiadka Grażyna kręciła głową z podziwem. „Nie wiem, jak to robisz.”
„To nie ja,” uśmiechnąłem się. „Ona po prostu ma błysk.”
W wieku pięciu lat zaczęliśmy jeździć do przedszkola w sąsiednim miasteczku. Nauczyciele byli zaskoczeni.
„Czytają lepiej niż większość siedmiolatków,” mówili.
Gdy poszła do szkoły, nosiła długie kasztanowe warkocze z wstążkami. Codziennie rano wiązałem je idealnie. Nie opuściłem ani jednego zebrania. Nauczyciele nie przestawali jej chwalić.
„Panie Janie,” powiedziała raz jedna z nich, „Ewa to wymarzona uczennica. Daleko zajdzie.”
Piersi rozpierała duma. Moja córka.
Wyrosła na pełną gracji, piękną młodą kobietę. Wysoką, pewną siebie, z niebieskimi oczami pełnymi determinacji. Wygrywała konkursy ortograficzne, matematyczne, choćby regionalne targi naukowe. Każdy w mieście znał jej imię.
Pewnego wieczoru, w pierwszej klasie liceum, wróciła do domu i oznajmiła: „Tato, chcę być lekarzem.”
Mrugnąłem. „To wspaniale, kochanie. Ale jak sfinansujemy studia? Miasto? Czynsz? Jedzenie?”
„Dostanę stypendium,” odparła, oczy jej błyszczały. „Jakoś to ogarnę. Obiecuję.”
I udało się.
Gdy dostała przyjęcie na studia medyczne, płakałem przez dwa dni. Łzy euforii i strachu. Odchodziła ode mnie po raz pierwszy.
„Nie płacz, tato,” powiedziała na dworcu, ściskając moją dłoń. „Będę wracać co weekend.”
Oczywiście, nie wracała. Miasto ją pochłonęło. Wykłady, laboratoria, egzaminy. Najpierw odwiedzała raz w miesiącu. Potem raz na dwa, trzy. Ale dzwoniła codziennie, bez wyjątku.
„Tato! Zdana anatomia!”
„Tato! Dzisiaj w praktykach odebraliśmy poród!”
Za każdym razem uśmiechałem się, słuchając jej opowieści.
W trzecim roku zadzwoniła z nową ekscytacją.
„Poznałam kogoś,” powiedziała nieśmiało.
Miał na imię Jakub. Także student medycyny. Przyjechał z nią na pierwsze święta – wysoki, uprzejmy, z ciepłym spojrzeniem i spokojnym głosem. Podziękował za obiad i pomógł sprzątnąć bez proszenia.
„Dobry wybór,” szepnąłem do Ewy przy zmywaniu.
„Co nie?” rozpromieniła się. „I nie martw się – przez cały czas mam najlepsze oceny.”
Po studiach rozpoczęła rezydenturę. Pediatria, oczywiście.
„Uratowałeś mnie raz,” powiedziała. „Teraz ja chcę ratować inne dzieci.”
Nie odwiedzała tak często. Rozumiałem. Miała już swoje życie. Ale zachowałem każde zdjęcie, każdą historię o małych pacjentach.
Aż pewnego czwartkowego wieczoru zadzwonił telefon.
„Tato… mogę przyjechać jutro?” Jej głos był cichy. Niespokojny. „Muszę z tobą porozmawiać.”
Serce mi waliło. „Oczywiście, kochanie. Wszystko w porządku?”
Następnego popołudnia przyjechała sama. Bez uśmiechu. Bez błysku w oczach.
„Co się stało?” spytałem, obejmując ją.
Usiadła, splotła dłonie. „Dwie osoby przyszły do szpitala. Kobieta i mężczyzna. Pytali… o mnie.”
Zmarszczyłem brwi. „Co masz na myśli?”
„Powiedzieli, iż są moją ciotką i wujkiem. Że ich siostrzenica zaginęła 25 lat temu.”
Świat mi się zachwiał. „I?”
„Pokazali zdjęcia. Testy DNA. Wszyst”Teraz wiem, iż nie jestem sam, iż mam rodzinę, która mnie szukała, ale to ty zawsze będziesz moim tatą.”
