„Czekaj… co to było?”
Zamarłem w pół kroku, w drodze na stację, gdy ledwo słyszalny dźwięk przebił się przez ciszę. Ostry, lutowy wiatr targał moim płaszczem, szczypał w policzki i niósł ze sobą cichy, uporczywy płacz – niemal zagłuszony przez wyjące podmuchy.
Dźwięk dochodził znad torów. Skierowałem wzrok na starą, opuszczoną nastawnię, ledwie widoczną na tle zaśnieżonego krajobrazu. Przy szynach leżała ciemna zawiniątko.
Ostrożnie podszedłem bliżej. Wytarta, brudna kołdra okrywała drobną postać. Z poddaszał się mała rączka – zaczerwieniona od zimna.
„Boże…” wyszeptałem, serce walące jak młot.
Padłem na kolana i uniosłem ją. Niemowlę. Dziewczynka. Nie więcej niż roczna, może choćby młodsza. Jej usta były sine. Płacz tak słaby, jakby nie miała już siły się bać.
Przytuliłem ją mocno do piersi, rozchyliłem płaszcz, by osłonić ją przed mrozem, i pobiegłem – ile sił w nogach – do wsi. Do Jadźki Nowak, naszej jedynej pielęgniarki.
„Stach, co u diabła—?” Jadźka spojrzała na zawiniątko w moich ramionach i przejęzyczyła się.
„Znalazłem ją przy torach. Zamarzała.”
Jadźka delikatnie wzięła dziecko, badając je. „Jest zziębnięta… ale żyje. Dzięki Bogu.”
„Musimy powiadomić policję,” dodała, sięgając za telefon.
Zatrzymałem ją. „Wyślą ją do domu dziecka. Nie przeżyje tej drogi.”
Jadźka zawahała się, po czym otworzyła szafkę. „Proszę. Zostało mi trochę mleka po wnuczce. Na razie starczy. Ale Stach… co zamierzasz?”
Spojrzałem na małą twarzyczkę wtuloną w sweter, jej oddech ciepły na mojej skórze. Przestała płakać.
„Wychowam ją,” powiedziałem cicho. „Nie ma innej drogi.”
Plotki zaczęły się niemal natychmiast.
„Ma trzydzieści pięć lat, nigdy nie żonaty, żyje sam – a teraz zbiera porzucone dzieci?”
Niech gadają. Nigdy nie przejmowałem się językiem. Dzięki znajomym w urzędzie załatwiłem papiery. Nie znaleźli żadnych krewnych. Nikt nie zgłosił zaginięcia.
Nazwałem ją Zosia.
Ten pierwszy rok był najtrudniejszy. Nieprzespane noce. Gorączki. Ząbkowanie. Kołysałem ją, uspokajałem, nuciłem kołysanki, które ledwie pamiętałem z własnego dzieciństwa.
„Tata!” powiedziała pewnego ranka, mając dziesięć miesięcy, wyciągając do mnie malutkie rączki.
Łzy spłynęły mi po twarzy. Po latach samotności – tylko ja i mój cichy domek – byłem czyimś ojcem.
W wieku dwóch lat była huraganem. Goniła kota. Targała firanki. Wszystko ją ciekawiło. W trzy lata rozpoznawała każdą literę w książeczkach. W cztery – snuła już całe opowieści.
„To geniusz,” mówiła sąsiadka Halina, kręcąc głową z podziwem. „Nie wiem, jak to robisz.”
„To nie ja,” uśmiechałem się. „Ona po prostu ma światło w sobie.”
W piątym roku życia zacząłem łapać podwózki, by wozić ją do przedszkola w sąsiedniej miejscowości. Nauczyciele byli w szoku.
„Czyta lepiej niż większość siedmiolatków,” mówili.
Gdy poszła do szkoły, nosiła długie, kasztanowe warkoczyki związane wstążkami. Układałem je idealnie każdego ranka. Nie opuściłem ani jednego zebrania. Nauczyciele nie szczędzili pochwał.
„Panie Kowalski,” powiedziała jedna z nich, „Zosia to uczennica, o jakiej marzymy. Daleko zajdzie.”
PiersI uścisnąłem mocno jej rękę, patrząc, jak idzie ku nowemu życiu, ale zawsze ze mną w sercu.
