Znalazłem małego chłopca płaczącego, boso na parkingu w Warszawie… ale nikt nie wiedział, skąd się tam wziął

No znalazłem małego chłopca płaczącego na parkingu przy galerii w Krakowie i nikt go nie znał, rozumiesz?
Stał przy czarnym volkswagenie passacie, szlochał tak, iż aż mu całe ciałko drżało. Boso, kark spieczony od słońca, a jego malutkie paluszki kurczowo ściskały klamkę, jakby wierzył, iż auto magicznie się otworzy, jeżeli tylko będzie płakał wystarczająco głośno.
Rozejrzałem się ani żywej duszy. Żaden rodzic nie biegł, nikt nie wołał.
Przysiadłem koło niego.
Hej, Wojtku, gdzie twoja mama albo tata? tak mi się wydawało, iż może ma na imię Wojtek.
Zaczepłakał jeszcze mocniej.
Chcę wrócić do środka!
Gdzie do środka? spytałem łagodnie.
Wskazał palcem na samochód.
Do bajki! Chcę wrócić do bajki!
Pomyślałem, iż może chodzi o kino w galerii. Spróbowałem otworzyć drzwi zamknięte. W środku pustka: zero fotelików, zero zabawek. Nic.
Wziąłem go na ręce i ruszyłem w stronę kina, pytając, czy przyszedł z kimś. Pokiwał głową.
Z moim drugim tatą.
Stanąłem jak wryty.
Drugim tatą?
Przytaknął.
Tym, który nie mówi ustami.
Zanim zdążyłem dopytać, podjechał ochroniarz na elektryku. Wytłumaczyłem mu sprawę.
Przeszliśmy się z chłopcem do food courtu, do strefy zabaw, na ochronę. Każdy rodzic, którego spotkaliśmy, tylko wzruszał ramionami:
Nie mój.
W końcu sprawdzili monitoring.
I wtedy zrobiło się dziwnie.
Nikogo nie było wcześniej na nagraniach.
Nikt z nim nie przyszedł.
Po prostu materializował się z niczego.
Jedna klatka pusty parking.
Następna już stoi, boso, przy tym czarnym aucie.
A potem ochroniarz wyszepnął:
Czekaj patrz na jego cień.
Przechyliłem się.
Cień chłopca trzymał czyjąś dłoń.
Zdrętwiałem. Na ekranie dziecko gapiło się w kamerę, ale jego cień żył własnym życiem. Przeciągnięty, nienaturalnie długi, jakby nie pasował do tej pory dnia. I ta niewidzialna ręka, która go prowadziła.
Ochroniarz cofnął się, blady jak ścięta kreda.
To jakiś błąd, co? szepnąłem, choć sam w to nie wierzyłem.
Nie odpowiedział.
Chłopiec spokojnie patrzył na monitor, jakby wiedział, co zobaczymy.
On wrócił powiedział cicho.
Kto wrócił, Wojtku?
Spojrzał na mnie.
Mój drugi tata.
Wyciągnął rączkę i dotknął ekranu, jakby głaskał pikselową twarz swojego odbicia.
Potem odwrócił się do drzwi.
I wtedy światła zgasły.
Na moment ucichła klimatyzacja, żarówki zatrzepotały. W tej ciszy rozległ się metaliczny zgrzyt gdzieś w korytarzu.
Chłopiec się uśmiechnął.
Znalazł mnie.
Rzuciliśmy się do drzwi, ale on już wychodził, boso, spokojny, jakby szedł za kimś, kogo tylko on widział.
Pobiegłem za nim, ale w korytarzu ślad po nim zniknął.
Tylko ta passat stała na zamkniętym parkingu, silnik jeszcze ciepły. Tym razem drzwi były uchylone.
Ochroniarz został z tyłu, sparaliżowany. Podszedłem bliżej.
Na fotelu pasażera jeden dziecięcy bucik. Jeden.
A szyba od wewnątrz była cała w malutkich odciskach rąk. Choć w środku nikogo nie było.
Ochroniarz wezwał policję, ale kiedy przyjechali, samochód zniknął. Żadna kamera go nie nagrała.
Chłopca nigdy nie odnaleziono.
Ale czasem, w różnych galeriach, ludzie przysięgają, iż słyszą cichy płacz i widzą cień dorosłej postaci, która ciągnie za sobą mniejszy, dziecięcy cień.