Znam prawdę o tobie: jak kłamstwo niszczy dzieciństwo i leczy je miłość

„Znam prawdę o tobie”: jak kłamstwa niszczą dzieciństwo i jak leczy je miłość

Kasia już miała położyć się spać, gdy z pokoju dziecka dobiegły ciche, przytłumione łkanie. Zerwała się jak oparzona i pobiegła do syna.

— Synku, co się stało? — przysiadła na brzegu łóżka, kładąc dłoń na jego ramieniu.

Marek gwałtownie odsunął się, wtulił twarz w poduszkę i mruknął:

— Idź sobie. Nie chcę cię widzieć.

Kasię jakby raził prąd.

— Co mówisz, Marku? Dlaczego?

— Bo ty… jesteś zła! — chłopiec podniósł się, jego oczy były pełne łez. — Tata mi wszystko powiedział! Znam prawdę o tobie!

Przypomniała sobie, jak to się zaczęło — od zdania, które Tomasz powtarzał przy każdej kłótni:

— Skoro taka mądra, to się rozwiedź!

I za każdym razem spuszczała wzrok, połykała urazę i zostawała. Bo tak ją nauczono — kobieta ma znosić, trzymać rodzinę razem, dźwigać ciężar, choćby jeżeli już nie żyje, a tylko wegetuje.

Ale tamtego dnia coś w niej pękło. Spojrzała mężowi w oczy i po raz pierwszy nie ustąpiła.

— Dobrze — powiedziała spokojnie Kasia.

On oniemiał. Potem, jak zwykle, uśmiechnął się drwiąco:

— Prześpisz się z tym — zmienisz zdanie.

Ale nie zmieniła. Całą noc leżała w ciemności, przypominając sobie każdy rok z nim. Kłótnie. Pogardę. Cień teściowej w ich domu. Żadnej decyzji nie podejmowano bez matki Tomasza. A gdy zrozumiała, iż choćby syn widzi w babci i ojcu ważniejszych niż ona, dotarło do niej: tu już jej nie ma.

Rano w milczeniu zbierała dokumenty. Tomasz krzyczał, wyrywał firanki, zabierał żelazko, garnki, poduszki. choćby zasłonę prysznicową — wszystko, co kupili w małżeństwie, znikało z domu.

— To teraz żyj bez nas i bez naszych rzeczy! — rzuciła na odchodnym teściowa, ściskając w dłoni ciężką torbę.

Kasia stała w pustym mieszkaniu i nie płakała. Ani jednej łzy.

Sąd minął bez nich — ani Tomasz, ani jego matka nie przyszli. Ku jej zdziwieniu, choćby po dwóch latach nikt nie próbował odebrać jej Marka. Pracowała, wychowywała syna, nie szukała miłości, ale miłość sama zapukała do jej drzwi.

Wiktor pojawił się dyskretnie. Nie narzucał się z wyznaniami, nie obiecywał gwiazd, po prostu był. Pomagał. Słuchał.

— Rozumiem — mówił. — Masz syna, i on jest najważniejszy. I tak powinno być. Zostaniemy przyjaciółmi.

Kasia jeszcze wtedy nie wiedziała, jak te proste, dobre słowa mogą zostać przeciw niej użyte.

Początkowo było spokojnie. Marek i Wiktor bawili się, rozmawiali o samochodach, budowali garaże z klocków. Ale od jakiegoś czasu syn zaczął się oddalać. Nie patrzył w oczy, odpowiadał ostro. A tamtej nocy kazał jej odejść.

— Chcesz mnie oddać! — krzyknął, zrywając się z łóżka. — Będziesz miała nowe dziecko, a ja wam już nie będę potrzebny! Wyślecie mnie do domu dziecka!

W Kasi wszystko zamarło.

— Kto ci to powiedział, Marku?

— Tata! On mówił, iż już się umówiliście, żeby mnie zabrał, bo wam prz„Zapomniałam, iż Tomasz zawsze miał talent do przeinaczania faktów – ale teraz już wiem, iż prawda i cierpliwość zawsze zwyciężają.”