Posłuchaj, co mi się przydarzyło. Pewna moja koleżanka, Basia, opowiedziała mi historię, iż palce lizać! Wydarzyło się to w małym miasteczku, takim jak nasz Końskie, gdzie każda plotka rozchodzi się szybciej niż wichura. Ale choćby ja, słuchając, miałam ciarki na plecach.
Para – Kinga i Wiesław – pracowali w szpitalu powiatowym. Ona pediatra o sercu na dłoni, on – świetny chirurg z perspektywami. Żyli jak para gołąbków. Dwoje dzieci, przytulne mieszkanie, szacunek w pracy – niby idealnie. No, ale po narodzinach dzieci trochę się zakręcili, ale jakoś dawali radę. Kinga przeszła na macierzyńskie, Wiesław ciągle operował, szkolił się, jeździł na konferencje.
Aż tu nagle – huk! Zakochał się. Nie w aktorkę z telewizji, nie w jakąś przypadkową kobietę, tylko w młodą, przebojową pielęgniarkę z pracy. Ciągle razem na dyżurach, dni i noce przy pacjentach – i w końcu mu odbiło.
Męczył się, nie wiedział, jak powiedzieć żonie. Ciągle czekał na „odpowiedni moment”, a ten romans tylko się rozkręcał. W końcu prawda wyszła na jaw – no bo w takim Końskim nic się nie ukryje! Kinga jeszcze tego samego wieczoru wyrzuciła jego walizki za drzwi i powiedziała tylko: „Wybrałeś – to teraz żyj z tym.”
Wiesław wyszedł. Zdecydował się na tę nową. A ta – sprytna jak liszka – nie zamierzała go puścić. Żeby go na dobre przywiązać, zaszła w ciążę. I nie z jednym dzieckiem – tylko od razu z dwojgiem!
Kinga nie wytrzymała w szpitalu – patrzeć codziennie na brzuch rywalki to byłoby za dużo. Przeszła do przychodni, gdzie nikt nie znał jej historii. Leczyła dzieci i powoli goiła własne serce.
A potem – nieszczęście. Poród okazał się tragedią. Pielęgniarka nie przeżyła, a dzieci – chłopczyk i dziewczynka – zostały same. Wiesław, złamany rozpaczą, stał z dwójką maluchów na rękach i nie wiedział, co robić. Nocami nie spał, biegał od lekarza do lekarza. Żadnej rodziny, żadnej pomocy – tylko on i te niemowlaki.
Piątego dnia przyszedł do Kingi. Stał w klatce schodowej, trząsł się, łzy mu ciekły po twarzy. Kiedy otworzyła drzwi, padł przed nią na kolana:
– Wybacz mi. Byłem głupi. Ocal mnie. Ocal ich…
Ona stała w milczeniu. Długo. A potem wpuściła go do domu. Razem z obcymi dziećmi. Razem z przeszłością, która ją tak okrutnie zdradziła.
Od tamtej pory żyją we troje. A adekwatnie w pięcioro, jeżeli liczyć wszystkie dzieci. Ona znów została matką – teraz także dla przybranych. On – przygaszony, zgarbiony, jakby w rok postarzał się o dwadzieścia lat. Czy to szczęście, czy tylko kompromis – nie wiem. Ale jedno jest pewne: jej postawa zasługuje na podziw. Wybaczyła. Nie odwróciła się od cierpienia innych. I to jest prawdziwa siła kobiety.
