Odszedł do kochanki, a wrócił z dwójką obcych dzieci na rękach
Tą historią podzieliła się ze mną dawna znajoma, Barbara. Zdarzyło się to w małym miasteczku pod Radomiem, gdzie plotki roznoszą się szybciej niż wiatr jesienny. Gdy usłyszałam, przez co przeszła pewna kobieta, włosy stanęły mi dęba.
Małżeństwo Ewa i Krzysztof pracowali w miejscowym szpitalu. Ona – pediatra o złotym sercu, on – zdolny chirurg, z którego koledzy robili wielkie nadzieje. Żyli jak w bajce: dwoje dzieci, przytulne mieszkanie, szacunek w pracy. Gdy urodziły się maluchy, obowiązków przybyło, ale radzili sobie. Ewa wzięła urlop macierzyński, Krzysztof operował, uczył się, jeździł na konferencje.
Aż nagle – jak grom z jasnego nieba – zakochał się. Nie w aktorkę z telewizji, nie w przypadkową znajomą, ale w młodą, ambitną pielęgniarkę ze szpitala. Często razem dyżurowali, spędzali noce na oddziale. I pewnego dnia Krzysztof stracił dla niej głowę.
Miotał się, nie wiedząc, jak wyznać prawdę żonie. Czekał na „odpowiedni moment”, tymczasem romans się rozkręcał. W końcu prawda wyszła na jaw – oczywiście nie bez pomocy kolegów z pracy. Ewa jeszcze tego wieczoru wyrzuciła jego walizki za drzwi. Rzuciła tylko: „Podjąłeś decyzję – teraz żyj z jej konsekwencjami”.
Krzysztof wyszedł. Zamieszkał z kochanką, która gwałtownie go zniewoliła. Sprytna, pewna siebie – nie zamierzała go wypuścić. Aby go trwale związać, zaszła w ciążę. I to nie z jednym dzieckiem, ale z bliźniakami.
Ewa nie mogła znieść codziennego widoku dawnej rywalki z brzuchem. Zrezygnowała ze szpitala i znalazła pracę w przychodni, gdzie nikt nie znał jej dramatu. Leczyła dzieci, próbując jednocześnie uleczyć własne złamane serce.
A potem nadeszła tragedia. Poród zakończył się katastrofą. Młoda pielęgniarka nie przeżyła, zostawiając osierocone bliźnięta – chłopca i dziewczynkę. Krzysztof, złamany żalem, trzymał na rękach maleństwa, nie wiedząc, jak sobie poradzić. Noce spędzał bez snu, dnie na odwiedzaniu lekarzy. Żadnej rodziny, żadnej pomocy – tylko on i dwójka niemowląt.
Piątego dnia zapukał do drzwi Ewy. Stał w klatce schodowej, trzęsąc się jak liść na wietrze. Gdy otworzyła, upadł przed nią na kolana:
— Wybacz mi. Byłem głupcem. Ocal mnie. Ocal ich…
Milczała długo. W końcu wpuściła go do domu. Razem z obcymi dziećmi. Razem z przeszłością, która ją tak boleśnie zdradziła.
Teraz żyją we troje. A może we pięcioro, jeżeli liczyć wszystkie dzieci. Ona znów została matką, tym razem także dla nieswoich. On – cichy, przygarbiony, jakby w rok postarzał się o dwadzieścia lat. Czy to, co mają, to szczęście, czy tylko układ – nie wiem. Jedno jest pewne: jej czyn zasługuje na szacunek. Wybaczyła. Nie odwróciła się od cierpienia obcych. I to jest prawdziwa siła kobiety.
Czasem najtrudniejsze wybory to te, które wymagają otwarcia serca tam, gdzie inni postawiliby mur.
