Zostawiła dziecko pod naszymi drzwiami… I od razu wiedziałam – to przeznaczenie.
Życie ma chwile, gdy świat wokół nagle zamiera. Jeden oddech – i wszystko zmienia się na zawsze. Moja historia jest właśnie taka. Nie zapomnę ranka, gdy w drzwiach naszego domu w Krakowie zaczęła się nowa część mojego życia. Rozdział zatytułowany „mama”.
Z mężem byliśmy razem już osiem lat. Przez ten czas przeszliśmy przez wszystko: nadzieję, rozczarowanie, łzy, próby… Marzyliśmy o dziecku od samego ślubu. Ale ani naturalna ciąża, ani kosztowne zapłodnienie in vitro nie dały rezultatu. Raz za razem przechodziłam przez ból, hormonalne zastrzyki, puste testy i ciche rozpacze. Ciało odmawiało przyjęcia nowego życia, a dusza nie chciała się z tym pogodzić.
Po kolejnej porażce zdecydowaliśmy się na adopcję. Zebraliśmy dokumenty, przeszliśmy komisje, dostaliśmy zgodę. Pozostało tylko czekać. Czekać, aż zadzwonią i powiedzą: „Przyjeżdżajcie, jest dziecko”. Ale i to nie było takie proste. Chciałam niemowlę – nie trzylatka, nie ucznia, ale noworodka, by przejść całą drogę od pierwszego krzyku do pierwszego kroku. Na takie czekała długa kolejka. Wykorzystałam wszystkie kontakty, ale nic nie pomogło. Dnie mijały, a telefon milczał. I ja milczałam. Tylko każdego ranka budziłam się z nadzieją, iż może właśnie dziś…
Nasi znajomi, sąsiedzi, choćby koledzy z pracy wiedzieli, iż chcemy zostać rodzicami. Nie ukrywaliśmy naszych starań i bólu. Wszyscy wiedzieli, jak bardzo na to czekamy.
A potem – ten właśnie poranek. Wczesne pukanie do drzwi. Ledwo się obudziłam, narzuciłam szlafrok, pomyślałam – może sąsiad czegoś zapomniał albo kurier. Otwieram… i zamieram. Na wycieraczce stała duża sportowa torba. W środku – maleńkie, niemal przezroczyste niemowlę owinięte w stary koc. Żywe, ciepłe i jakby moje.
W panice wniosłam ją do domu, dygocąc na całym ciele. To była dziewczynka. Malutka, z jeszcze nie zagojoną pępowiną. Dopiero co urodzona. Mąż wezwał policję. A ja już zdążyłam ją przebać, ogrzać, przytulić. Serce waliło mi jednocześnie z trwogą i szczęściem.
Gdy przyjechali funkcjonariusze, spisali protokół i oczywiście zabrali dziewczynkę. A ja płakałam. Błagałam, by zostawili. Mówiłam, iż od dawna marzymy o dziecku, iż jesteśmy gotowi wziąć odpowiedzialność już teraz. Ale prawo jest prawem.
Następnego dnia od razu złożyłam papiery na adopcję. Jeden z policjantów powiedział:
– Poczekajcie trochę. Może odnajdzie się matka. Tak bywa.
I w tym „może” zaczepiłam się myślą. Kto mógł wiedzieć? Kto znał nasze marzenie? Kto mógł tak postąpić?
Wtedy przypomniałam sobie… W sąsiedniej klatce mieszkała cicha, skromna dziewczyna, Kinga. Przyjechała ze wsi, uczyła się w szkole. Dawno jej nie widziałam. Nagle – olśnienie. Poszłam do niej. Gdy otworzyła drzwi i zobaczyła mnie – rozpłakała się, jakby czekała na tę chwilę.
– To moje dziecko – powiedziała, nie czekając na pytanie. – Wiedziałam, iż chcecie córeczkę. Nie dam rady, nie mam nikogo. Nie mogłam wrócić do domu z hańbą. A u was będzie szczęśliwa…
Usiadłam obok, przytuliłam ją. Powiedziałam, iż nikt jej nie osądza. Że pomogę. Że można złożyć oficjalną zgodę. I iż jej córka będzie bezpieczna. I kochana. Bardzo kochana.
Teraz rośnie nam Zosia. Nasz mały cud. Dziewczynka z ciepłym spojrzeniem, charakterkiem, głośnym śmiechem, który wypełnia cały dom. Kinga wyjechała. Powiedziała, iż nie może być blisko – zbyt boli. Ale wiem: żyje, uczy się, pracuje, a w głębi duszy – nie jest obojętna.
A ja każdego dnia dziękuję losowi za tamto rano. Za to pukanie do drzwi. Za Zosię. Za to, iż czasem cuda nie przychodzą z urzędowych gabinetów. A po prostu… kładą się na progu. I wiesz: jesteś mamą. I nic już nie będzie takie samo. Będzie tylko miłość.
