Krzysztof stał przy oknie swojego nowego mieszkania na Mazowszu i wydawało mu się, iż powietrze na zewnątrz zgęstniało. Czuł się, jakby tonął we własnym życiu. Wszystko, co wcześniej wydawało się trwałe i niezniszczalne, teraz runęło. Patrzył na szare niebo i po raz pierwszy od dawna zrozumiał – droga powrotu została zamknięta.
Miał kiedyś rodzinę. Anna – żona, z którą spędził piętnaście lat. Wierna, spokojna, gospodarna. Dwie córki, domowe ognisko, domek za miastem, rodzinny biznes. Wszystko było poukładane, stabilne… i do bólu przewidywalne. Każdy ranek – ten sam. Rozmowy – o codzienności, troski – o kredyt i szkołę dla dziewczynek. Krzysztof miał wrażenie, iż utknął w swoim domu jak w klatce, choćby jeżeli była złota.
Aż pewnego dnia do ich pracowni architektonicznej dołączyła nowa projektantka – Kinga. Młoda, przebojowa, pełna ognia. Śmiała się z jego żartów, patrzyła z uwielbieniem, mimochodem dotykała jego ramienia. Krzysztof czuł, jak budzi się w nim coś zapomnianego – dreszczyk emocji, zainteresowanie, poczucie, iż znów jest młody. Zaczynał wracać do domu później, zostawać w biurze. Anna nie pytała, a on był jej choćby wdzięczny – mniej pytań, mniej wyrzutów.
Ale to nie był przypadek. Kinga wiedziała, czego chce. A chciała Krzysztofa. Coraz częściej zostawali sami, spotykali się poza pracą, dzielili obiady, rozmowy, w końcu – łóżko. Sam nie zauważył, jak gwałtownie ten romans stał się rzeczywistością. Aż w końcu, nie wytrzymując wewnętrznego napięcia, spakował walizki i wyszedł.
Anna spotkała go ciszą. Bez krzyków, bez scen. Tylko spojrzała mu w oczy i powiedziała:
– Zapamiętaj ten dzień, Krzysztofie. Sam go wybrałeś.
Życie z Kingą początkowo przypominało święto. Była czuła, uśmiechnięta, namiętna. Czuł się potrzebny, interesujący, pożądany. Ale niedługo bajka zbladła. Kinga stała się wymagająca, rozdrażniona, oskarżała go o brak uwagi, iż za mało zarabia, iż wieczorami grzebie w laptopie. I wtedy po raz pierwszy zatęsknił… tam, skąd odszedł.
Okazja nadarzyła się sama – Anna zadzwoniła i poprosiła, żeby zawiózł córki na działkę na weekend. Zgodził się, mając nadzieję, iż ucieknie choć na chwilę od nowego mieszkania, które zaczęło go dusić. Spędził z dziewczynkami trzy dni. Śmiali się, piekli ciasta, jeździli na rowerach. Sam się zdziwił, jak to było proste i szczęśliwe. I wtedy po raz pierwszy od dawna coś ukłuło go w piersi – tęsknota. Za tym, co tak lekkomyślnie stracił.
Zadzwonił do Anny. Chciał porozmawiać. Wytłumaczyć się. Wrócić. Wysłuchała. A potem powiedziała:
– Warunki są proste. Kończysz wszystko z Kingą. Wychodzisz. Zaczynasz od zera. Ale pamiętaj: zaufania już nie będzie. To będzie nowe życie, nie stare.
Nie odpowiedział od razu. Wszystko wydawało się zbyt surowe. Zbyt ostateczne. A potem Kinga powiedziała, iż jest w ciąży. Milczał. W końcu wyszeptał: „Zostanę ojcem…”
Radość mieszała się z paniką. Nie był pewien, czy ją kocha. Nie wiedział, czy to dziecko to ratunek, czy wyrok. Czuł, iż wszystko, co zbudowane na zdradzie, nie może być trwałe. Rozrywało go między dwoma światami – między córkami a przyszłym synem, między Anną a Kingą, między przeszłością, którą zdradził, a teraźniejszością, która go przerażała.
Spotkali się z Anną w parku. Powiedział jej wszystko, otwarcie, bez upiększeń. Poprosił o wybaczenie. Milczała długo, aż wreszcie rzekła:
– Krzysztofie, teraz już wszystko jasne. Czuję ulgę, wiesz? Ty będziesz miał syna. Ja – nowe życie. Powrotu nie będzie. Nie dlatego, iż cię nienawidzę. Tylko dlatego, iż kocham siebie.
Krzysztof wstał, popatrzył na nią. Silna, spokojna, dojrzała. Zupełnie inna. I nagle zrozumiał – wszystko stracił. Sam. Dobrowolnie. I teraz nie miał dokąd iść. Tylko przed siebie – drogą, którą sam wybrał. choćby jeżeli prowadzi donikąd.
Czasem wybór, który wydaje się ucieczką od rutyny, okazuje się klatką bez klucza. I najtrudniej jest zrozumieć, iż to my sami zamknęliśmy w niej drzwi.
