Dziś znów czuję się jak w potrzasku. Zawsze byłam taką matką, która żyje dla swojego dziecka. Od nieprzespanych nocy, gdy Tomek był malutki, po niepokoje o jego przyszłość, gdy dorastał. Posiwiałam przedwcześnie, wiele oddałam, wiele poświęciłam, ale robiłam to z miłości – w końcu mam tylko jednego syna. Gdy skończył 31 lat, pomyślałam, iż może wreszcie czas pomyśleć też o sobie.
Tomek ożenił się osiem lat temu. Wraz ze świekrami opłaciliśmy wesele, a ja podarowałam młodej parze kopertę z pieniędzmi – niech sami zdecydują, na co je przeznaczą. Młodzi zaraz po ślubie wynajmowali dwupokojowe mieszkanie na Woli. Cieszyłam się, iż radzą sobie samodzielnie – nie każdego stać na osobne lokum.
Ale po kilku latach zaczęli mieć problemy finansowe. Wtedy syn przyszedł do mnie po pomoc. Miałam pasywny dochód – wynajmowałam mieszkanie po byłym mężu. Lokator był idealny: samotny mężczyzna, bez awantur, płacił regularnie. Gdy jednak dowiedziałam się, iż synowa jest w ciąży, uznałam, iż trzeba pomóc.
Wykwaterowałam lokatora i oddałam mieszkanie Tomkowi z żoną. Pomyślałam – no cóż, przestanę na jakiś czas kupować ulubione owoce morza, jakoś to zniosę. Ważne, iż pomogę rodzinie. Do tego synowa nagle stała się dla mnie serdeczna – zapraszała w gości, pytała o zdanie.
Minęły trzy lata. Przez ten czas mieszkali w tym mieszkaniu, nie płacąc ani złotówki. A ja wciąż nie mogłam się przemóc, by poprosić ich o wyprowadzkę. Wiecie, gdy relacje wydają się dobre – to jak pułapka. Trudno być “tą złą”, która przypomni o zobowiązaniach. Zaczęłam jednak dostrzegać, iż sama się męczę: ciągłe zmęczenie, ociężałość, nadprogramowe kilogramy. Jem byle co, bo oszczędzam. Wszystko dla nich.
Aż w końcu się odważyłam. Spokojnie, bez pretensji, zapytałam syna: “Tomek, może pora poszukać własnego mieszkania? Przecież masz daleko do pracy, a ofert nie brakuje.” Odpowiedział tylko żartem. A synowa dodała, iż “dziecko jeszcze małe, niech trochę jeszcze pomieszkają.”
Próbowałam im wytłumaczyć, iż bycie matką nie oznacza wiecznego poświęcania siebie. Że mogą znaleźć coś bliżej przedszkola. Ale rozmowa potoczyła się w złym kierunku. Obrazili się. A ja poczułam się winna. Winna tego, iż po prostu zapragnęłam normalnie żyć.
Po tygodniu świekrowie zaprosili mnie na urodziny jakiegoś krewnego – podobno spotkaliśmy się na weselu. Nie miałam ochoty iść, ale nalegali: “Prezentu nie trzeba, przyjdź tylko.” No i poszłam.
Tam czekała mnie niespodzianka. Wszystkie oczy zwróciły się na mnie. Tematem wieczoru stała się moja “okrutność” – jak można odmówić młodym rodzinie dachu nad głową? Co ważniejsze: pieniądze czy spokój syna i wnuka? Dziesięć osób, a każda mnie potępiała. Nikt nie chciał słuchać, jak ja się czułam przez te wszystkie lata.
W efekcie ustalili, iż Tomek z rodziną zostaną w mieszkaniu, ale będą płacić – symboliczną sumę, połowę rynkowej stawki. W praktyce – jeszcze mniej. A ja oficjalnie zostaję właścicielką, mam prawo żądać remontów, terminowych płatności. Teoretycznie sprawiedliwie, ale to nie była moja decyzja. Byłam już zbyt zmęczona, by protestować.
Przeczuwam, iż ta “umowa” niczego dobrego nie przyniesie. niedługo zaczną się konflikty, pretensje. Ale nie mam wyboru. Teraz postanowiłam jedno: jeżeli coś zniszczą – naprawią za swoje. Chcę wierzyć, iż uda nam się zachować dobre relacje. jeżeli jednak nie – cóż, taka była ich decyzja. Chciałam inaczej… Ale nikt mnie nie słuchał.
