Miasto, spowite mrocznymi cieniami, oddychało ciężką, niemal duszną ciszą, przerywaną tylko od czasu do czasu syrenami karetek pogotowia. W murach miejskiego szpitala, gdzie każdy korytarz skrywał echo cudzego cierpienia, szalała burza niczym ta za oknem. Noc była nie tylko napięta zdawała się balansować na krawędzi wybuchu, jakby sam los postanowił wystawić na próbę tych, którzy strzegą życia.
W sali operacyjnej, zalanej ostrym, zimnym światłem lamp chirurgicznych, Stanisław Marek Kowalski lekarz z dwudziestoletnim stażem, człowiek, którego ręce uratowały setki, jeżeli nie tysiące istnień toczył swoją walkę. Już trzecia godzina stał przy stole operacyjnym, nie ustępując ani na krok przed bezlitosnym upływem czasu. Jego ruchy były precyzyjne jak w szwajcarskim zegarku, a wzrok skupiony, jakby czytał nie anatomię ciała, ale samą cienką granicę między życiem a śmiercią. Zmęczenie ciążyło mu na ramionach niczym ciężki płaszcz, ale doświadczony chirurg wiedział jedno: słabość to luksus, na który nie może sobie pozwolić. Każdy ruch, każda decyzja warte były złota. Otarł pot z czoła grzbietem dłoni, nie rozpraszając się. Obok, niczym cień, stała młoda pielęgniarka Kinga skupiona, uważna, z drżeniem w oczach. Podawała narzędzia, jakby przekazywała nie stal, ale nadzieję.
Szew krótko, niemal szeptem, wyrzucił Kowalski. Jego głos, przyzwyczajony do rozkazów, brzmiał teraz jak rozkaz dla losu: nie poddawaj się.
Operacja dobiegała końca. Jeszcze chwila, a pacjent będzie bezpieczny. Ale wtedy, jakby sama rzeczywistość postanowiła się wtrącić, drzwi sali operacyjnej rozwarły się z łoskotem. Na progu stanęła starsza pielęgniarka, jej twarz wykrzywiona niepokojem, oddech urywany.
Stanisławie Marku! Natychmiast! Kobieta nieprzytomna, liczne urazy, podejrzenie krwotoku wewnętrznego! wyrzuciła z siebie, a w jej głosie słychać było strach, którego rzadko doświadcza się w szpitalnych murach.
Kowalski nie zawahał się ani na sekundę. Rzucił asystentowi:
Kończcie tutaj. Jednym ruchem zdjął rękawiczki.
Kinga, za mną! rozkazał, już kierując się do wyjścia.
W izbie przyjęć panował chaos. Powietrze wypełniały krzyki, kroki, brzęk metalu i zapach środków dezynfekujących. Na noszach, niczym porzucona lalka, leżała młoda kobieta, około trzydziestki. Jej twarz była śmiertelnie blada, skóra pokryta siniakami, jakby ktoś metodycznie, z zimną krwią, pokrył jej ciało bólem. Kowalski podszedł do niej jak na pole bitwy. Jego oczy, przyzwyczajone do widoku tego, co ukryte, natychmiast zaczęły analizować. Obejrzał ją, wydając polecenia z lodowatą precyzją:
Natychmiast na salę operacyjną! Przygotować wszystko do laparotomii! Oznaczcie grupę krwi, załóżcie kroplówkę, wezwijcie reanimację! Szybko!
Kto ją przywiózł? zapytał pielęgniarki dyżurnej, nie odrywając wzroku od pacjentki.
Mąż odparła. Mówi, iż spadła ze schodów.
Kowalski tylko sucho prychnął. W jego oczach przemknął cień niedowierzania. Wiedział jedno schody nie pozostawiają takich śladów. Jego wzrok przesunął się po ciele kobiety niczym skaner, szukając dowodów. Ślady starych krwiaków, ledwo zagojone siniaki, charakterystyczne złamania żeber to wszystko nie było efektem upadku. Ale najbardziej zwróciły jego uwagę dziwne, niemal symetryczne oparzenia na nadgarstkach. Jakby ktoś celowo przyciskał je do czegoś gorącego regularnie, z premedytacją. A potem zauważył coś jeszcze: ledwo widoczne kreski na brzuchu, przypominające blizny po ostrzu. Nie przypadkowe zadrapania. Nie. To były ślady tortur.
Pół godziny później kobieta leżała już na stole operacyjnym. Kowalski pracował jak maszyna, ale z duszą. Tamował krwawienie, naprawiał uszkodzone tkanki, walczył ze śmiercią. I nagle, na moment, jego dłoń zastygła. Zobaczył coś, czego nie powinno tam być: jeszcze inne ślady nie tylko blizny, ale wyryte lub wypalone napisy na skórze. Jakby ktoś próbował wymazać jej tożsamość, zastępując ją piętnem.
Kinga cicho powiedział, nie odrywając wzroku od pacjentki. Jak tylko skończymy, znajdź jej męża. Niech czeka w izbie przyjęć. Żeby nigdzie nie odchodził. I wezwij policję. Cicho. Bez rozgłosu.
Myśli pan, że? zaczęła pielęgniarka, ale nie dokończyła.
Myślenie to zadanie śledczych przerwał jej. Naszym zadaniem jest ratować życie. A te obrażenia nie są od upadku. I nie pierwsze. To nie nieszczęśliwy wypadek. To przemoc. Długa, systematyczna, zimna.
Operacja trwała jeszcze godzinę. Każda minuta była na wagę złota. Ale Kowalski się nie poddawał. W końcu stan kobiety się ustabilizował. Życie zostało uratowane. Ale dusza jeszcze nie.
Wychodząc z sali operacyjnej, poczuł, jak zmęczenie, które dotąd trzymał na dystans, spada na niego jak lawina. Ale na korytarzu czekał już na niego młody policjant sierżant z notatnikiem i napiętym spojrzeniem.
Kapitan Nowak jest już w drodze powiedział. Co pan może nam przekazać?
Kowalski wymienił wszystko, co widział: krwotok wewnętrzny, pęknięta śledziona, dziesiątki urazów w różnym stadium gojenia, oparzenia, nacięcia, ślady dawnych złamań.
To nie upadek zakończył. To znęcanie. Ktoś latami niszczył tę kobietę. I najpewniej był to ktoś, kto powinien ją chronić.
Kilka minut później pojawił się kapitan Nowak postawny, o przenikliwych oczach, jakby potrafił dostrzec nie tylko fakty, ale i kłamstwa. Skinął Kowalskiemu:
Zna pan poszkodowaną od dawna?
Widzę ją pierwszy raz odparł chirurg. Ale gdyby nie my, nie dożyłaby rana. Jej ciało to mapa cierpienia. A każda blizna to ślad czyjejś okrucieństwa.
Nowak wysłuchał w milczeniu. Potem ruszył w stronę izby przyjęć. Kowalski poszedł za nim nie z ciekawości, ale z poczucia, iż stał się częścią tej historii.
W poczekalni nerwowo przemierzał pomieszczenie mężczyzna schludny, jasnow
