Ciążowa gosposia i jej niezwykły gest dla bezdomnego!

Ciężarna sprzątaczka dała bezdomnemu 25 złotych! Sekret, który wyjawił następnego dnia, wstrząsnął nią do głębi… … Poranne zgiełk wokół Alej Jerozolimskich miał własny rytm: stukot obcasów po kostce brukowej, warkot klaksonów w korku, daleki skrzyt pociągu Warszawskiej Kolei Dojazdowej przecinającego jesienne powietrze. Ewa Żukowska sunęła jak duch w wytartym niebieskim uniformie, dłoń zaciśnięta na parującym kubku. W siódmym miesiącu, wyczerpana i ledwo trzymająca się na nogach, a jednak stawiła się. Wciąż próbowała.

Przeszła jak zawsze brudnym tunelem pod ulicą, omijając ulicznych handlarzy, wózki z kwiatami i rozrzucone rzeczy ludzi bez dachu nad głową. Większość patrzyła w ziemię. Ewa nie. Nie mogła. Nie po wszystkim, co przetrwała.

Wtedy znów go zobaczyła.

Skulony przy betonowej ścianie, na wpół ukryty w cieniach, był mężczyzna, którego widywała kilka razy: splątane włosy opadające na czoło, kula na kolanach, wytarta bejsbolówka odwrócona daszkiem do góry na monety. Ale coś w nim nie pasowało do reszty. Nie krzyczał. Nie prosił. Po prostu tam siedział… obserwował.

Ewa zawahała się i podeszła. Wyjęła z kieszeni płaszcza pomięty banknot 25 złotych wczorajszy napiwek i podała mu.

„Zabierz coś ciepłego, dobrze?” powiedziała łagodnie. „Dużo to nie jest.”

Mężczyzna nie wziął. Nie od razu.

Zamiast tego, spojrzał na jej brzuch.

„Zawsze jesteś tak hojna?” zapytał cicho, suchym głosem.

Ewa wzruszyła ramionami. „No wiesz, też kiedyś wychodziłam z szuflady.”

Uśmiechnął się, ledwo dostrzegalnie i zabrał banknot.

Ale gdy jego palce musnęły jej dłoń, coś dziwnego błysnęło w jego oczach. Przełom. Jak rozpoznanie. Albo wina.

„Hej” powiedział nagle, rozglądając się. „Przejdziesz tędy jutro?”

Ewa mrugnęła. „Tak. Jak zawsze.”

Pochylił się zaledwie o kilka centymetrów. „Może nie. Jutro nie. Tędy nie.”

Jej oddech się zatrzymał.

„Czemu?” zapytała ledwie słyszalnym szeptem.

Ale on już się odwracał, nasuwając kaptur i wtapiając z powrotem w cienie.

Ewa stała tak, niepewna. Miasto wokół niej huczało, jakby nic się nie stało, jakby nikt nie szepnął właśnie ostrzeżenia w jej zwyczajny poranek.

Czy to była groźba? Pułapka?

A może coś zupełnie innego?

Później tej nocy w swojej kawalerce na Placu Zawiszy, przewijała ten moment w myślach raz za razem. Jego oczy. Ten nagły ton głosu. To dziwne wahanie, jakby zamierzał powiedzieć coś więcej, ale się powstrzymał. Skuliła się na zapadniętym materacu, jedną dłoń na brzuchu, drugą ściskając telefon. Prawie do kogoś zadzwoniła. Ale do kogo? Nie miała nikogo. Ani rodziny. Ani przyjaciół na tyle bliskich, żeby dzwonić o północy.

Tylko ten człowiek.

Tylko jego słowa.

„Może nie przechodź tędy jutro.”

Jeszcze nie wiedziała, iż to, co miał na myśli… zmieni absolutnie wszystko!