Poranna krzątanina w okolicach Krakowskiego Przedmieścia miała swój specyficzny rytm: stukot szpilek po kostce brukowej, warczenie korków nad głową i daleki pobrzęk tramwaju przecinającego jesienne powietrze. Krysia Radwańska sunęła jak cień w swoim niebieskim fartuchu do sprzątania, doświadczonym przez życie, zaciskając dłoń na stygnącej kawie w kubku. W siódmym miesiącu, padnięta na łeb, ledwo trzymająca się na nogach, a jednak się stawiła. Wciąż próbowała.
Tak jak zawsze przebiegła pod brudnym przejściem podziemnym, omijając przekupki z kwiatami, stragany z paprykarzem i rozrzucone pledy bezdomnych. Większość ludzi opuszczała wzrok. Krysia nie. Nie mogła. Nie po wszystkim, co przeszła.
Wtedy znów go zobaczyła.
Przycupnięty pod betonową ścianą, wpół ukryty w cieniu, był ten sam mężczyzna, którego widywała już kilka razy: niesforne loki zasłaniające czoło, kula na kolanach i podarta furajerka wskroś odwrócona do wrzucania złotówek. Ale coś w nim nie pasowało do reszty. Nie krzyczał. Nie prosił. Po prostu tam siedział… i obserwował.
Krysia zawahała się chwilę i podeszła. Wyciągnęła z kieszeni płaszcza pomiętą dwudziestozłotówkę — wczorajszy napiwek — i podała mu ją.
„Coś ciepłego, co? Można?” powiedziała łagodnie. „Wiem, iż nie kokosy.”
Mężczyzna nie wziął. Przynajmniej nie od razu.
Zamiast tego spojrzał na jej brzuch.
„Zawsze taka… serdeczna?” zapytał cicho, głosem jak wysuszony liść.
Krysia wzruszyła ramionami. „No cóż, bywałam na obu szczeblach drabiny.”
Uśmiechnął się, ledwie dostrzegalnie, i wziął banknot.
Ale gdy jego palce musnęły jej palce, coś dziwnego błysnęło w jego oczach. Nagła zmiana. Jakby rozpoznanie. Albo poczucie winy.
„Słuchaj no,” powiedział nagle, rozglądając się. „Przyjdziesko tu jutro?”
Krysia mrugnęła. „No jasne. Zwyczajnie.”
Pochylił się do przodu zaledwie o kilka centymetrów. „Może nie? Jutro nie. Tędy nie.”
Zaparło jej dech.
„Czemu?” wyszeptała niemal bezgłośnie.
Lecz on już się odwracał, nasuwając kaptur i zapadając z powrotem w cień.
Krysia stała tak, zdezorientowana. Miasto warkotało wokół niej, jakby nic się nie stało, jakby nikt właśnie nie szepnął ostrzeżenia w jej zwyczajny poniedziałek rano.
Czy to była groźba? Pułapka?
A może coś zupełnie innego?
Później tego wieczora, już w swojej kawalerce w dzielnicy Praga, w kółko wracała myślami do tej chwili. Jego oczy. Ta nagła intonacja w głosie. Dziwne wahanie, jakby chciał powiedzieć coś jeszcze, ale się powstrzymał. Wtuliła się w swój doświadczony materac, jedną dłoń na brzuchu, drugą ściskając telefon. Omal do kogoś nie zadzwoniła. Ale do kogo? Nikogo nie miała. Ani rodziny. Ani przyjaciół na tyle bliskich, by zawracać głowę o północy.
Tylko ten człowiek.
Tylko jego słowa.
„Może nie? Jutro nie. Tędy nie.”
Jeszcze wtedy nie wiedziała, iż to, co chciał powiedzieć… zmieni absolutnie wszystko!
