Córka zebrała nas przy stole, żeby podzielić się radością. Po kolacji wyrzuciliśmy ją i zięcia z domu.
Dzisiejsza młodzież to już zupełnie inna planeta. Zdrowy rozsądek u nich jakby odszedł na emeryturę. Nasza córka Kinga urządziła niedawno rodzinny obiad – niby zwykły, odświętny, z sałatkami, tortem i świecami. Zebrała wszystkich – mnie, męża, naszego wnuczka i swojego męża. Mieszkamy razem w typowym trzypokojowym mieszkaniu na obrzeżach Łodzi. Życie w takim ścisku to już samo w sobie wyzwanie. A tu…
Kiedy Kinga i Kamil się pobrali, od razu przygarnęliśmy ich do siebie. Tak wyszło – zaszła w ciążę, ślub był na szybko, wszystko jakoś chaotycznie i bezrefleksyjnie. Nie ocenialiśmy, pomogliśmy, jak umieliśmy, i zaproponowaliśmy, żeby u nas zamieszkali, żeby mogli odłożyć na swoje. Mówiliśmy im: „Oszczędzajcie, zbierajcie choćby na wkład do kredytu. Rozumiemy, ale jak wnuczek podrośnie, będzie jeszcze ciaśniej”.
Kiwali głowami, niby się zgadzali. A w praktyce – zero inicjatywy. Same obietnice, gadanina, a efektów – grosz w kieszeni. Żyją jak dzieci pod rodzicielskim parasolem, choćby „dziękuję” nie padło. Cierpimy w milczeniu, choć z mężem mamy swoje zdrowotne historie, swój wiek, marzymy o spokoju i porządku. Ale dla córki – trzymamy język za zębami.
I oto siedzimy przy świątecznym stole. Kinga się uśmiecha, oczy jej błyszczą. Wymieniamy z mężem porozumiewawcze spojrzenia: „Może jednak zdecydowali się wynieść?”
Ależ skąd! Kinga unosi kieliszek, spogląda na nas i oznajmia:
— Mamo, tato… Jestem w ciąży!
Zrobiło mi się słabo. Zamarłam, patrząc na nią, nie wierząc własnym uszom. Ziemia jakby się pode mną rozstąpiła. Chciało mi się albo wybuchnąć śmiechem z bezsilności, albo ryknąć płaczem. Jeszrze jedno dziecko? Do tego ciasnego mieszkania? Gdzie, u licha…
— Kinga, ty w ogóle rozumiesz, co robisz? — spytał cicho, ale twardo mój mąż. — Gdzie wy będziecie mieszkać we sześcioro? A może myślicie, iż dalej będziemy wam służyć za darmową opiekę?
A Kinga choćby się nie zmieszała. Najwyraźniej liczyła, iż rzucimy się jej na szyję z gratulacjami. Ale tak się nie stało.
— Myślałam, iż się ucieszycie… — burknęła, a Kamil natychmiast dołączył:
— Liczyliśmy na wsparcie, a wy od razu z góry na dół. To przecież nasza rodzina!
— Wasza? — nie wytrzymałam. — A my kim jesteśmy? Służbą? Bankiem? Prosiliśmy: odkładajcie na swoje! A wy… kolejne utrzymanie, przepraszam, ale nas już na to nie stać.
Po kolacji nikt się do nikogo nie odzywał. Następnego dnia Kinga choćby „dzień dobry” nie powiedziała. Obrazili się. Na nas. Że nie skakaliśmy z euforii pod sufit. Że nie byliśmy zachwyceni wizją kolejnego dziecka w tym klaustrofobicznym mieszkaniu, kolejnych nieprzespanych nóc, kolejnego wózka w przedpokoju, kolejnego powodu, żeby przesuwać ściany.
Porozmawialiśmy z mężem. Spokojnie. Stanowczo. Stwierdziliśmy: dość. Nie możemy i nie chcemy dłużej poświęcać swojego życia, swojej starości, swojego spokoju. Mają prawie trzydzieści lat. Czas dorosnąć.
Podeszłam do córki i powiedziałam wprost:
— Kinga, kochamy was. Ale jesteście dorośli. Chcecie drugie dziecko? Świetnie. Tylko wychowujcie je pod własnym dachem. Nie możemy już być waszą poduszką bezpieczeństwa.
Zapłonęła. Powiedziała, iż jesteśmy okrutni, iż „tak się nie postępuje z rodziną”. Ale przepraszam bardzo – już postępowałam, kiedy siedziałam z ich synem, kiedy oddawałam emeryturę na pieluchy, kiedy gotowałam im rosół i prasowałam koszule. Teraz – koniec.
Spakowali swoje rzeczy, znaleźli wynajmowane mieszkanie. Wyszli obrażeni. A my zostaliśmy – w naszym trzypokojowym. W ciszy. Z uczuciem, iż zrobiliśmy słusznie, choć niełatwo. Ale czasem, żeby ktoś dorósł, trzeba go puścić. choćby jeżeli to twoje własne dziecko.
