Córka zebrała nas przy stole, żeby podzielić się radosną nowiną. Po kolacji wyprowadziliśmy ją i zięcia z domu.
Nie rozumiem dzisiejszej młodzieży. Zdaje się, iż zupełnie nie mają pojęcia o zdrowym rozsądku. Nasza córka Bogna urządziła niedawno rodzinny obiad — niby zwykły, świąteczny, z sałatkami, tortem, świecami. Zaprosiła wszystkich — mnie, męża, naszego wnuka i swojego męża. Mieszkamy razem w typowym trzypokojowym mieszkaniu na obrzeżach Łodzi. Życie w takim ścisku to już jest wyzwanie. A tu…
Gdy Bogna i Tomek wzięli ślub, od razu przyjęliśmy ich do siebie. Tak wyszło — zaszła w ciążę, wesele było na szybko, wszystko jakoś nagle i bez namysłu. Nie ocenialiśmy, pomogliśmy, jak mogliśmy, i zaproponowaliśmy, by zamieszkali z nami, żeby mogli odłożyć pieniądze na swoje. Mówiliśmy im: „Oszczędzajcie, zapłaćcie chociaż zaliczkę na kredyt. Rozumiemy, ale jak wnuk podrośnie, będzie jeszcze ciaśniej.”
Kiwali głowami, zgadzali się. A w praktyce? Zero inicjatywy. Same obietnice, zapowiedzi, a skutku — ani odrobiny. Żyją jak dzieci u rodziców, choćby bez cienia wdzięczności. My znosimy to, choć oboje z mężem mamy swoje choroby, swój wiek, marzymy o spokoju i porządku. Ale dla córki — milczymy.
I oto siedzimy przy stole. Bogna się uśmiecha, oczy jej błyszczą. Wymieniliśmy z mężem spojrzenia: „Może jednak zdecydowali się wynieść?”
Ale nie. Bogna unosi kieliszek, spogląda na nas i oznajmia:
— Mamo, tato… Jestem w ciąży!
Zakręciło mi się w głowie. Zamarłam, patrząc na nią, nie wierząc własnym uszom. Ziemia jakby się pode mną zatrzęsła. Chciało mi się śmiać z bezsilności albo wybuchnąć płaczem. Jeszcze jedno dziecko? Do tego ciasnego mieszkania? Gdzie tu…
— Bogna, czy ty w ogóle rozumiesz, co robisz? — spytał cicho, ale stanowczo mój mąż. — Gdzie będziecie mieszkać we sześcioro? Czy myślicie, iż dalej będziemy wam niańkami?
A Bogna choćby się nie speszyła. Widocznie spodziewała się, iż rzucimy się jej wbachać z gratulacjami. Ale tak się nie stało.
— Myślałam, iż się ucieszycie… — wyszeptała, a Tomek od razu się wtrącił:
— Liczyliśmy na wsparcie, a wy od razu do ataku. To przecież nasza rodzina!
— Wasza? — nie wytrzymałam. — A my to kto? Służba? Sponsorzy? Prosiliśmy: oszczędzajcie na swoje mieszkanie! A wy… kolejny krzykacz pod dachem, wybaczcie, ale my już nie damy.
Po kolacji nikt nie odezwał się do nikogo. Następnego dnia Bogna choćby nie powiedziała „dzień dobry”. Uraziła się. Na nas. Na to, iż nie skakaliśmy ze szczęścia. Na to, iż nie cieszy nas wizja kolejnego dziecka, kolejnych nocy bez snu, kolejnego wózka na korytarzu, kolejnego powodu, by podpierać ściany.
Porozmawialiśmy z mężem. Spokojnie. Twardo. Zdecydowaliśmy: koniec. Nie możemy i nie chcemy dłużej poświęcać swojego życia, swojej starości, swojej ciszy. Mają prawie trzydzieści lat. Czas dorosnąć.
Podeszłam do córki i powiedziałam wprost:
— Bogna, kochamy was. Ale jesteście dorośli. Chcecie drugie dziecko? Świetnie. Tylko wychowujcie je we własnym domu. Nie możemy już być waszą poduszką bezpieczeństwa.
Wybuchła. Stwierdziła, iż jesteśmy okrutni, iż „tak się z dziećmi nie postępuje”. Ale przepraszam, już postępowałam — kiedy niańczyłam ich syna, kiedy oddawałam emeryturę na pampersy, kiedy gotowałam rosół i prasowałam koszule. Teraz — dość.
Spakowali swoje rzeczy, znaleźli wynajmowane mieszkanie. Wyszli obrażonymOdeszli z żalem, a my zostaliśmy w naszym trzypokojowym mieszkaniu — w ciszy, z przekonaniem, iż postąpiliśmy słusznie, choć niełatwo.
