W małym miasteczku na Podlasiu, gdzie drewniane domy skrywają ciepło rodzinnych opowieści, moje życie przyćmiła zdrada, której nie potrafiłam wybaczyć. Ja, Ewa, dorastałam bez ojca, a w wieku ośmiu lat straciłam również matkę – nie fizycznie, ale duchowo. Wybrała nowego męża, zostawiając mnie pod opieką babci i dziadka. Po latach prawda o jej decyzji złamała mi serce, a teraz ona sama domaga się powrotu do mojego życia, jakby nic się nie stało.
Moja mama, Krystyna, urodziła mnie, gdy miała trzydzieści kilka lat. Myślała, iż miłość i małżeństwo już ją ominęły, ale los zadecydował inaczej. Gdy skończyłam osiem lat, pojawił się w jej życiu mężczyzna, Marek. Byłam za mała, by zrozumieć, co się dzieje, ale niedługo mama wyprowadziła się do niego, a mnie zostawiła z babcią i dziadkiem. Stali się moimi prawdziwymi rodzicami, ofiarując mi troskę i uczucie. Mama mieszkała w sąsiedniej dzielnicy, ale odwiedzała rzadko – dzwoniła raz na tydzień, czasem wpadała. Jej chłód bolał, ale się przyzwyczaiłam.
Zawdzięczam wszystko babci i dziadkowi. Nie porzucili mnie, dali mi dom, ciepło i pewność siebie. Dziadek pracował aż do emerytury, babcia szyła i dziergała, tworząc dla mnie cudowne rzeczy. Nosiłam jej sukienki i swetry, czując się wyjątkowa. Babcia zawsze powtarzała: „Wzięłam cię, żebyś nie musiała żyć z ojczymem. Ma złe oczy, nie jest dobrym człowiekiem”. Wierzyłam jej, ale prawda, którą poznałam po latach, okazała się jeszcze straszniejsza.
Gdy miałam ponad dwadzieścia lat, babcia otworzyła mi oczy. Marek postawił mamie ultimatum: albo on, albo ja. Krystyna wybrała jego. Myślała, iż w jej wieku to ostatnia szansa na szczęście, i liczyła, iż z czasem Marek mnie zaakceptuje. ale on się nie zmienił. Mama poświęciła mnie dla mężczyzny, który nie chciał dzielić jej z nikim. Ta prawda przeszyła mnie jak nóż. Nie rozumiałam, jak matka może porzucić własne dziecko dla obcego człowieka.
Minęły lata. Mama żyła z Markiem, nie mieli wspólnych dzieci. Ja zostałam z babcią i dziadkiem, i było mi z nimi dobrze. Ich miłość leczyła moje rany, choćby cieszyłam się, iż wszystko potoczyło się właśnie tak. ale życie znów wystawiło mnie na próbę. Babcia i dziadek odeszli, zostawiając mi swoje dwupokojowe mieszkanie. Mieszkałam w nim od ósmego roku życia, to był mój dom. Mamie nic nie zapisali – widocznie nie wybaczyli jej zdrady.
Ostatnio mama znalazła się w rozpaczliwej sytuacji. Marek zmarł, ale nie przepisał na nią domu. Jego synowie z pierwszego małżeństwa, z którymi prawie nie utrzymywał kontaktów, odziedziczyli nieruchomość. Jeden z nich zadzwonił do Krystyny i oznajmił, iż dom jest na sprzedaż. Mama została bez dachu nad głową. I wiecie, do kogo się zwróciła? Do mnie. Oświadczyła, iż chce się wprowadzić do mojego mieszkania, bo mam „dużo miejsca”.
Byłam w szoku. Właśnie zaczynałam układać sobie życie. Spotykam się z mężczyzną, Jakubem, i planujemy wspólną przyszłość. Przyjąć mamę, która porzuciła mnie w dzieciństwie, nie chcę. Nie dała mi nic poza bólem i poczuciem odrzucenia. Nie czuję się zobowiązana. ale jej znajomi zaczęli do mnie dzwonić, oskarżając o brak serca. „Jak możesz zostawić matkę na pastwę losu? – krzyczeli. – Nie masz sumienia!” Ich słowa ciążyły mi jak kamień, ale nie mogłam zapomnieć, co ona zrobiła.
Rozdarta wewnętrznie, myślę o babci – co by zrobiła na moim miejscu? Była moim drogowskazem, uczyła mnie dobroci, ale nie znosiła niesprawiedliwości. Może powinnam wpuścić mamę, dać jej szansę? ale za każdym razem, gdy przypominam sobie jej wybór, czuję, jak ogarnia mnie gniew. Wybrała obcego mężczyznę zamiast własnej córki, a teraz, gdy sama znalazła się w potrzebie, nagle o mnie przypomniała. To niesprawiedliwe.
Moja dusza krzyczy z bólu i żalu. Chcę budować własne życie, kochać, być szczęśliwa, ale cień przeszłości nie odpuszcza. Czy powinnam czuć się winna, iż chronię swój spokój? Czy może powinnam wybaczyć, by uwolnić się od tego ciężaru? Stoję na rozdrożu, a każda decyzja wydaje się nie do udźwignięcia. Mama, która mnie porzuciła, teraz błaga o pomoc, ale jej zdrada wciąż pali jak otwarta rana.
