Czekałem w połowie drogi do dworca, kiedy nagle w ciszy przebiło się ciche stłumione jęknięcie. Lutyowy wiatr wdzierał się w mój płaszcz, uderzał w twarz i niósł ze sobą ledwie słyszalny szloch, który niemal zginął w huku nadciągającej burzy.
Dźwięk dochodził z torów. Odwróciłem się w stronę starej, opuszczonej wiaty przy rozjazdach, ledwie widocznej pod śniegiem. Obok szyny leżał ciemny, mały pakunek.
Podszedłem ostrożnie. Zniszczona, brudna kołdra ukrywała malutką postać. Małe rączki wystawały z poduszki czerwone od zimna.
Boże mój, wymamrotałem, serce waliło jak młot.
Klęknąłem i podniosłem ją. Niemowlę. Mała dziewczynka, nie starsza niż rok, może choćby młodsza. Usta miałeś niebieskawe. Płacz był słaby, jakby nie miała siły, by się bać.
Przytuliłem ją do klatki piersiowej, rozwinąłem płaszcz, by ochronić ją przed mrozem, i pobiegłem tak szybko, jak potrafiłem do wioski. Do Jadwigi Kowalskiej, naszej jedynej sanitariuszki.
Zosia, co się tu dzieje? Jadwiga zobaczyła pakunek w moich ramionach i wstrzymała oddech.
Znalazłem ją przy torach. Prawie zamarzła.
Sanitariuszka wzięła dziecko delikatnie i przyjrzała się mu. Jest podchlazona, ale żyje. Dzięki Bogu.
Trzeba wezwać policję, dodała i chwyciła telefon.
Zatrzymałem ją. Wyślą ją do domu dziecka. Nie przeżyje tej drogi.
Jadwiga zawahała się, po czym otworzyła szafę. Miałam jeszcze trochę mleka modyfikowanego po ostatniej wizycie mojej wnuczki. Na razie to wystarczy. Ale Zosia co zamierzasz zrobić?
Spojrzałem na małą twarz, przyciśniętą do mojego swetra, jej oddech ocieplał moją skórę. Przestała płakać.
Wychowam ją, szepnąłem. Nie ma innej drogi.
Plotki ruszyły natychmiast.
Ma trzydzieści pięć lat, nie zamężna, mieszka sama a teraz bierze porzucone niemowlęta?
Nie przejmowały mnie plotki. Z pomocą kilku znajomych z urzędu miasta załatwiłem wszystkie formalności. Nie było krewnych. Nikt nie zgłaszał zaginionego dziecka.
Nazwałem ją Łucją.
Pierwszy rok był najtrudniejszy. Nocne czuwania, gorączka, ząbkowanie. Kołysałem ją, pocieszałem, śpiewałem kołysanki, które ledwie pamiętałem ze swojego dzieciństwa.
Mamusiu! powiedziała kiedy miała dziesięć miesięcy i wyciągnęła ramiona w moją stronę.
Łzy spłynęły po moich policzkach. Po latach samotności tylko ja i mój mały dom stałem się matką.
Z dwoma latami była huraganem. Goniła kota, szarpała zasłony, chciała wszystko wiedzieć. Z trzema latami rozpoznawała każdy znak w swoich książeczkach obrazkowych. Z czterema opowiadała już całe historie.
To cud, mówiła sąsiadka Helena, potrząsając głową. Nie wiem, jak to robisz.
To nie ja, uśmiechnąłem się. Niech po prostu błyszczy.
Z pięcioma latami organizowałem transport, by zawozić ją do przedszkola w sąsiedniej wsi. Pedagodzy byli zdumieni.
Czyta lepiej niż większość siedmiolatków, powiedziano mi.
Kiedy poszła do szkoły, nosiła długie kasztanowe warkocze z dopasowanymi wstążkami. Codziennie rano je spleciłam perfekcyjnie. Nie było żadnego zebrania bez mnie. Nauczyciele chwalili ją bez końca.
Pani Berg, Łucja to uczennica, o której marzymy. Zrobi wiele.
Serce rosło z dumy. Moja córka.
Wyrosła na smukłą, pewną siebie, piękną młodą kobietę o błękitnych, pełnych determinacji oczach. Zwyciężała w konkursach ortograficznych, olimpiadach matematycznych, regionalnych targach naukowych. Cała wioska znała jej imię.
Pewnego wieczoru, po lekcjach w dziesiątej klasie, przysiadła przy mnie i rzekła: Mamo, chcę zostać lekarką.
Zrobiłem minę. To wspaniale, kochanie. Ale jak sfinansujemy studia? Mieszkanie, jedzenie?
Dostanę stypendium, odparła, oczy lśniły. Znajdę sposób. Obiecuję.
I tak się stało.
Kiedy dotarł list z przyjęciem na medycynę, płakałem dwa dni pod rząd. Łzy euforii i strachu. Po raz pierwszy opuściła mój dom.
Nie płacz, mamo, rzekła na dworcu, ściskając moją dłoń. Będę w weekendy odwiedzać.
Nie przychodziła. Miasto pochłonęło ją. Wykłady, laboratoria, egzaminy. Na początku dzwoniła raz w miesiącu, potem co dwa, trzy tygodnie. Zawsze jednak dzwoniła wieczorem, bez wyjątku.
Mamusiu! Zdałam anatomię z wyróżnieniem!
Mamusiu! Dziś w klinice pomogliśmy przy porodzie!
Uśmiechałem się i słuchałem jej opowieści.
W trzecim roku jej głos zabrzmiał podekscytowany.
Poznałam kogoś, powiedziała nieśmiało.
Nazywał się Janek. Kolega ze studiów. Przyszedł na święta wysoki, uprzejmy, z łagodnym spojrzeniem i spokojnym głosem. Podziękował za jedzenie i samodzielnie posprzątał stół.
Dobre łowy, szepnąłem Łucji przy zmywaniu.
A może?, zaświeciła. I wciąż mam same piątki.
Po studiach rozpoczęła specjalizację pediatrię, oczywiście.
Ratujesz mnie, kiedyś, teraz chcę ratować dzieci.
Rzadziej odwiedzała mnie. Rozumiałem. Miała własne życie. Zachowałem jednak każde zdjęcie, każdą historię małych pacjentów.
Pewnego czwartkowego wieczoru zadzwonił telefon.
Mamo mogę przyjechać jutro? jej głos był cichy, nerwowy. Muszę z tobą porozmawiać.
Serce przyspieszyło. Oczywiście, kochanie. Czy wszystko w porządku?
Następnego popołudnia przyjechała sama. Bez uśmiechu, bez blasku w oczach.
Co się stało?, zapytałem, przytulając ją.
Usiadła, złożyła dłonie. Do szpitala przybyli dwaj ludzie. Mężczyzna i kobieta. Pytali o mnie.
Zmarszczyłem brwi. Co mieli na myśli?
Mówili, iż są moim wujkiem i ciocią. Że ich siostrzenica zaginęła 25 lat temu.
Zawirzyło mi w głowie. I co?
Mieli zdjęcia, testy DNA. Wszystko się zgadza.
Cisza rozpostarła się jak mgła.
Zostawili cię na dworcu, wyszeptałem. W śniegu.
Mówią, iż to nie ich wina. Że uciekli przed przemocą. Zgubili się na dworcu i szukali lata po latach.
Zatrzymało mnie oddech. A twoi rodzice?
Zmarli dziesięć lat temu w wypadku samochodowym.
Nie wiedziałem, co powiedzieć.
Łucja wzięła moją dłoń. Chcą tylko prawdy. Trzymaj ich rękę mocno i powiedz: Nieważne, co przeszłość mówi, zawsze będziesz moją córką.
