Deszcz zacinał się o szyby samochodu, gdy Krzysztof Kowalski ostrożnie prowadził wąską drogą. W foteliku z tyłu spało jego ośmi-miesięczne dziecko. Mężczyzna uśmiechnął się, obserwując w lusterku małe piąstki zaciśnięte w czasie snu. Nagle usłyszał serię ostrych trzasków – gwoździe rozsypane na drodze przebiły opony. Auto wpadło w poślizg, obróciło się i runęło w bok.
Kiedy oprzytomniał, jego pierwsza myśl była o dziecku. Z trudem uwolnił się z pasów i wyciągnął płaczące niemowlę z rozbitego wraku. Deszcz lał się strumieniami, gdy padł na kolana, tracąc siły.
W pobliskiej drewnianej chatce siedmioletnia Zosia Słowik usłyszała huk. “Jasiu, zostań tu!” – krzyknęła do pięcioletniego brata i wybiegła na deszcz.
Gdy znalazła nieprzytomnego mężczyznę obejmującego płaczące dziecko, coś ścisnęło jej serce. Twarz wydała jej się znajoma.
“Proszę pana, proszę pana!” – wołała, próbując go ocucić. Kiedy nie reagował, wzięła dziecko na ręce i zaczęła ciągnąć mężczyznę w kierunku chaty.
W środku Jasiu pomagał siostrze ułożyć rannego na ich jedynym łóżku. “Zosiu, kto to?” – pytał cicho.
Dziewczynka spojrzała na twarz mężczyzny i nagle przypomniała sobie. Kilka miesięcy temu, gdy żebrała w Warszawie, ten sam człowiek kupił im ciepłe bułki i mleko. Powiedział wtedy: “Zasługujecie na dobro w życiu”.
Kiedy Krzysztof odzyskał przytomność, zobaczył nad sobą dwoje dzieci. “Dziecko…” – wyszeptał.
“Pański synek jest bezpieczny” – zapewniła go Zosia.
W ciągu następnych dni, gdy Krzysztof dochodził do siebie, poznał historię rodzeństwa. Ich rodziców nie było od dwóch lat – ojciec stracił pracę w hucie, matka nie mogła sobie poradzić. Dzieci mieszkały same w lepiance, utrzymując się ze zbierania makulatury.
“Pan Kowalski…” – zaczęła pewnego dnia Zosia. “To nie był wypadek. Gwoździe były rozsypane celowo.”
Kiedy Krzysztof zrozumiał, iż jego były wspólnik chciał go zabić, postanowił działać. Ale najpierw musiał zadbać o tych, którzy ocalili mu życie.
“Zosiu, Jasiu” – powiedział pewnego dnia. “Chciałbym, żebyście byli moimi dziećmi. Chcę dać wam dom i rodzinę.”
Łzy popłynęły po twarzach dzieci.
Po kilku tygodniach, gdy sprawy uregulowano, Krzysztof zabrał nową rodzinę do starej lepianki, którą kazał przebudować na świetlicę dla potrzebujących dzieci. Na ścianie zawisło zdjęcie ojca Zosi i Jasia – hutnika, który stracił pracę przez nieuczciwość dawnych pracodawców.
“Tato” – szepnęła Zosia, trzymając Krzysztofa za rękę. “Dziękuję, iż nas znalazłeś.”
“To wy mnie znaleźliście” – odparł, spoglądając na trójkę swoich dzieci.
Deszcz dawno przestał padać, ale owoce tej burzy miały trwać wiecznie – w postaci rodziny, która narodziła się z najszczęśliwszego wypadku w ich życiu.
