Kudłaty bohater
Rytmiczne stukanie kół i migające za oknem drzewa usypiały. Marek zasnął, opierając czoło o szybę, mocno trzymając w rękach duże różowe pudełko z lalką – prezentem dla swojej sześcioletniej córki. Została mu już tylko godzina drogi: delegacja dobiegała końca, a on z niecierpliwością منتظر spotkania z rodziną.
Sen był zaskakująco wyraźny: rodzinny dom, ukochana Ania, Zosia – jego małe słońce. choćby kundelek Łatek mu się przyśnił – ten sam pies, którego nie znosił. Mały, bezużyteczny, strachliwy. Ale Zosia wyprosiła – przyniosła go jako szczeniaczka z ulicy, a on, patrząc w jej oczy, ustąpił.
Pociąg szarpnął i gwałtownie zahamował. Marek otworzył oczy. Naprzeciwko siedziała nieznajoma kobieta.
— Dzień dobry. Znamy się? — zapytał, zdezorientowany.
— Nie, przepraszam. Po prostu wyglądało to wzruszająco – taki poważny mężczyzna z pudełkiem lalki na kolanach.
— To dla córeczki. Z każdej delegacji staram się coś przywieźć. Strasznie za nią tęsknię.
— Szczęściarze, taka rodzina…
— To ja jestem szczęściarzem — odpowiedział z uśmiechem.
Szybko dotarł na skraj miasteczka, mijając blokowiska, w stronę rodzinnego domu. Zobaczył furtkę – była otwarta. Pomyślał, iż pewnie Ania z córeczką wyszły go powitać. Ale przed domem spotkała go blada, przerażona żona.
— Marek! Zosia zniknęła!
Słowa ciąły jak nóż. Uśmiech zniknął z twarzy. Marek postawił torbę przy płocie. Lalka pozostała w jego rękach.
Ania łapała oddech ze strachu. Mówiła, iż słyszała córkę – bawiła się z Latkiem w piaskownicy. Potem na chwilę weszła do kuchni. Wróciła – cisza. Zosi nigdzie. Obiegła podwórko, ulicę, dom. Nic.
— Furtka była zamknięta?
— Zosia mogła otworzyć… Ale wie, iż nie wolno…
Rzucili się na poszukiwania. Przeszukali okolicę. Wołali. Odwiedzili sąsiadów. Po godzinie zrozumieli – sprawa jest poważna. Policja. Ochotnicy.
W piaskownicy zostało tylko wiaderko i ślady. Łatek też zniknął.
— Może jest z nią — zamyślił się kapitan policji.
Marek nie miał wątpliwości: Zosia żyje. Pójdzie do lasu, znajdzie ją. Nie ma znaczenia jak. W koszulce, mimo nocnego chłodu. „Zosi dużo zimno, to i ja się nie ogrzeję,“ powiedział tylko.
Z latarką w ręce, w towarzystwie ochotników, przeczesywał las. Co jakiś czas zatrzymywali się, krzyczeli. Bez odpowiedzi. Marek przypomniał sobie, jak kiedyś zabrał córkę z przedszkola i usłyszał: „Tato, mogę zatrzymać szczeniaczka?“ – i pokazała na drżący kłębek.
Łatek stał się jej wiernym przyjacielem. Grzał, gdy była chora. Smucił się, gdy jej nie było. Więcej niż pies. Prawie anioł stróż.
I oto – w ciemności mignęło odkrycie. Różowa czapeczka z uszkami. Potem sandałek.
— To jej! — powiedział Marek łamiącym się głosem.
Ochotnicy milczeli. Ich spojrzenia mówiły więcej. Ale Marek odpędzał od siebie myśli. „Żyje. Ona żyje. Znajdę ją.“
Po kilku godzinach krzyki przerwały ciszę. Grupa znalazła wąwóz. Na dole – dziewczynka. Blada, podrapana, ale żywa.
— Tato… Pić mi się chce — szepnęła, gdy znalazła się w ramionach ojca.
— Już, kochanie. Wszystko w porządku.
I doprawdy gdy wyszli na górę, Zosia uniosła się:
— Łatek tam… Nie mógł sam wyjść…
Psa znaleziono. Ranny, ze złamaną łapą. Podczołgał się za ludźmi, by zauważyli go i Zosię.
Rano weterynarz patrzył na Latka:
— Uśpić?
— Nie. Leczyć. Uratował moją córkę.
Po dwóch tygodniach Zosia znów biegała po podwórku. A obok – Łatek, lekko kulejąc, radośnie szczekał. W każdym kroku tego małego kudłatego psa było więcej oddania i miłości niż w słowach.
Okazał się nie tylko pożyteczny. Stał się bohaterem. Prawdziwym.
