Gdy autobus się zepsuł, a życie – przeciwnie, zadziałało
Maria Kowalska wracała z działki razem z wnukami. Sierpniowe słońce prażyło niemiłosiernie, dzieci marudziły, a autobus, nie wytrzymawszy południowego skwaru, nagle stanął jak wryty na środku drogi. W środku zrobił się gwar – ludzie narzekali, wachlowali się gazetami i wyzywali kierowcę. A Maria Kowalska patrzyła na swoich dwóch zmęczonych maluchów i wiedziała jedno: czekanie na następny autobus to czysta męka. Trzeba dzwonić do syna, żeby po nich przyjechał. Kobieta sięgnęła już po telefon, gdy nagle obok zatrzymał się samochód. Szyba po stronie kierowcy powoli opadła. Maria zajrzała do środka – i zamarła.
Ale ta historia zaczęła się dawno przed tym upalnym dniem…
Maria Kowalska wyszła za mąż nie z miłości, a choćby nie z rozsądku – tylko z przypadku. W swoim rodzinnym miasteczku w wieku dwudziestu pięciu lat uchodziła już za „starą pannę”. Wtedy pojawił się Wiesław – wiejski złota rączka, z pasją do majsterkowania i słabością do kieliszka. Rodzice namawiali, koleżanki dawno miały dzieci… I w końcu się zgodziła.
Na początku jakoś tam się dogadywali. Ona próbowała pokochać męża, on – nie starał się specjalnie, by być kochanym. Małżeństwo gwałtownie przerodziło się w sąsiedztwo pod jednym dachem. Potem urodził się syn Krzysztof, a dwa lata później – córka Ania. Po narodzinach dzieci Wiesław puścił się trochę na żywioł. Na wsi ciągle miał robotę – ludzie płacili mu jedzeniem albo złotówkami. Ale gdy tylko przenieśli się do miasta, do odziedziczonego mieszkania – wszystko poszło bokiem.
Wiesław nie potrafił utrzymać stałej pracy: raz fabryka, raz targowisko, raz warsztat – nigdy na długo. Maria musiała zatrudnić się jako opiekunka w przedszkolu, by móc umieścić tam własne dzieci. Pieniędzy brakowało dramatycznie. Dziewięćdziesiąte, bieda, beznadzieja… Chatę na wsi sprzedali dawno. A mąż nie omieszkał przypominać: mieszkanie jest jego, więc jeżeli coś jej nie pasuje, może sobie iść.
Ale iść było nie gdzie. Maria trwała – dla dzieci. Miłości do męża nie było ani trochę, tylko gorycz i rozczarowanie. Z czasem jednak coś się zmieniło. Dostała pracę w kadrach, zaczęła zarabiać. Wiesław kręcił się po warsztatach samochodowych. Na jedzenie starczało, ale szczęścia nie przybywało.
Gdy syn poszedł do technikum, a córka miała zaledwie czternaście lat, Wiesława zabrakło. Zawał. Maria oczywiście popłakała – ale bez dramatu. Dla niej zawsze był kimś obcym. Pochowała męża i została sama z dziećmi. Wtedy miała zaledwie 45 lat, ale czuła się staruszką. Bez miłości, bez marzeń, bez nadziei.
Odtąd żyła tylko dla dzieci. Nie wtrącała się w ich sprawy, nie zadziałała niewygodnych pytań. Wiedziała przecież, jak to jest – żyć z kimś, kogo się nie kocha. choćby wnuków nie wypominała – wiedziała, iż wszystko przyjdzie w swoim czasie. Ale gdy Krzysztof i Ania znaleźli sobie partnerów, pobrali się, a potem podarowali jej wnuki – jej serce wypełniła prawdziwa radość.
Dzieci dbały o matkę, a ona często zajmowała się maluchami. Z rodzinnych oszczędności kupili babci działkę, i Maria co lato spędzała tam z wnukami, w ciszy i spokoju.
Życie potoczyło się zwyczajnym torem. Bez wzruszeń, bez emocji. I Maria Kowalska już pogodziła się z tym, iż swoje kobiece szczęście dawno przegapiła. Często próbowała przypomnieć sobie jakieś dobre chwile z małżeństwa – i nie mogła. W końcu od samego początku wyszła za mąż bez miłości…
A potem przyszedł ten właśnie dzień. Wracali z działki. Autobus padł. Słońce piekło, dzieci jęczały. Maria Kowalska sięgnęła po telefon, by zadzwonić do syna. Nagle zatrzymał się samochód.
Za kierownicą – mężczyzna w jej wieku. Otworzył okno, spojrzał na autobus i zapytał:
— Awaria?
— Tak, niestety… Straszny upał.
— Z dziećmi?
— Tak. Już chciałam dzwonić, żeby po nas przyjechali.
— Do miasta?
— Ano.
— Podwiozę. Nie protestujcie. Nie może pani stać w taki upał.
Najpierw Maria zamierzała odmówić, ale w końcu skinęła głową – i dobrze zrobiła. Mężczyznę nazywano Roman. Też wracał z działki, ale miał samochód. W drodze rozmawiali. Okazało się wdowcem, także miał wnuki, pracował jako inżynier i sam prowadził dom.
Maria nagle poczuła coś, czego nigdy wcześniej nie znała. Ekscytację. Zmieszanie. Może choćby te słynne motyle w brzuchu, o których czytała w romansach, ale nigdy nie wierzyła, iż istnieją.
Kiedy dojechali, Roman, widząc torby, pomógł je zanieść pod drzwi. Maria zaprosiła go na herbatę. Dzieci bawiły się w pokoju, a dorośli siedzieli w kuchni i rozmawiali. O życiu, o przeszłości, o dzieciach. Czas minął niepostrzeżenie. Dopiero gdy syn przyjechał po wnuki, Maria zorientowała się, iż wieczór przeliał się przez palce. Roman pożegnał się, zawstydzony, i wyszedł. I… nie wymienili się numerami.
Zrozumiała to, gdy została sama. Serce ścisnęło się z tęsknoty. Było jej choćby wstyd – jak to, w jej wieku… A nagle on po prostu był grzeczny i już nigdy się nie pojawi?
Minęło kilka dni. Maria już zaczynała przekonywać samą siebie, by o tym zapomnieć. W końcu to tylko przypadek. Ale pewnego wieczoru, gdy chciała nalać sobie herbaty i włączyć ulubiony serial, rozległo się pukanie do drzwi.
W progu stał Roman. Z bukietem róż i pudełkiem tortu.
— Przepraszam, iż bez zapowiedzi… Ale nie wzięliśmy numerów. A nie mogłem przestać myśleć.
Maria patrzyła na niego i uśmiechała się przez łzy.
— Tak się cieszę, iż pan przyszedł.
I choć miała już prawie sześćdziesiątkę. Choć włosy były siwe, a kolana wieczorem bolały. Pierwszy raz w życiu czuła się prawdziwą kobietą – ważną, kochaną, pożądaną.
Tak to już bywa. Gdy autobus się psuje, a serce – przeciwnie, zaczyna działać. Gdy życie, po bólu i rozczarowaniach, nagle daje szansę – na miłość. Prawdziwą, dojrzałą, cichą jak letni wieczór.
A jeżeli myślicie, iż to już koniec – poczekajcie. NajważI gdy wydawało się, iż szczęście przyszło za późno, okazało się, iż całe życie było tylko przygotowaniem do tego jednego, cudownego spotkania.
