Wyobraź sobie, iż stoisz na własnym ślubie, przed niemal dwustoma gośćmi, gdy twoja przyszła teściowa chwyta mikrofon i ogłasza, iż nie jesteś godna jej syna, ponieważ jesteś samotną matką.
Tak było sześć miesięcy temu. To, co wydarzyło się potem, nie tylko uratowało moją godność, ale też odnowiło moją wiarę w miłość i rodzinę.
Nazywam się Katarzyna Nowak, mam 32 lata i jestem pielęgniarką dziecięcą. Myślałam, iż w końcu znalazłam szczęście z Mateuszem Kowalskim, oddanym strażakiem. Pokochał nie tylko mnie, ale od pierwszego dnia uwielbiał też moją córkę, Zosię ośmiolatkę z rudymi loczkami i piegami, której uśmiech rozjaśniał każdy pokój.
Ale matka Mateusza, Danuta, od początku widziała we mnie przeszkodę. Ta 58-letnia emerytowana agentka ubezpieczeniowa mistrzowsko rzucała pasywno-agresywne uwagi pod pozorem komplementów. Jej jedno spojrzenie potrafiło mnie zmiażdżyć. choćby moja świadkowa, Agnieszka, zauważała jej aluzje podczas rodzinnych obiadów: zdania w stylu Nie każdy ma szczęście zaczynać od zera albo Mateusz zawsze daje zbyt wiele, błogosławiony niech będzie.
Czego Danuta nie wiedziała? Że Mateusz ją obserwował, czekając na moment, gdy znów zaatakuje. Znał swoją matkę zbyt dobrze. To, co przygotował, zmieniło wszystko.
Dwa lata wcześniej ledwo dawałam sobie radę pracowałam na dwunastogodzinnych zmianach, wychowując samotnie Zosię po tym, jak jej ojciec nas porzucił. Aż pewnego dnia, na szkolnym spotkaniu o bezpieczeństwie przeciwpożarowym, pojawił się Mateusz: spokojny, ciepły, rozpromieniający się, gdy uśmiechał się do dzieci. Tego dnia zaczęła się miłość, której nigdy się nie spodziewałam.
Od naszej pierwszej randki w Centrum Nauki Kopernik gdzie Mateusz nalegał, by poznać zarówno mnie, jak i Zosię po jego dyskretną obecność na szkolnych przedstawieniach i uparte próby nauki zaplatania warkoczyków, wtopił się w nasze życie bez wysiłku. Gdy oświadczył mi się na szkolnym festynie, Zosia krzyczała tak głośno, iż pewnie słychać ją było w całej dzielnicy.
Ale spotkanie z Danutą to była inna historia. Jej pierwsze słowa nie były powitaniem, ale lodowatym: Jak długo byłaś wcześniej w związku małżeńskim?. Gdy powiedziałam, iż ojciec Zosi nas zostawił, odparła: No to wszystko wyjaśnia, dlaczego skończyłaś sama.
Rodzinne spotkania zamieniły się w test wytrzymałości. Jej uwagi o Mateuszu dźwigającym cudze brzemiona albo wątpliwości, czy dam radę pogodzić pracę z macierzyństwem, raniły. Mateusz bronił mnie, ale wiedziałam, iż ślub będzie polem bitwy.
Ceremonia była magiczna: Zosia sypała płatki róż, gdy szłam do ołtarza, Mateusz wzruszony w granatowym garniturze. ale podczas przyjęcia, po wzruszających toastach brata Mateusza, Marcina, i Agnieszki, Danuta wstała. Żołądek ścisnął mi się w sobie.
Chciałabym powiedzieć kilka słów o moim synu zaczęła, z uśmiechem słodkim jak lukier, ale ostrzym jak nóż. Mateusz to człowiek hojny i kochający czasem aż za bardzo. Zasługuje na to, co najlepsze. Na kobietę, która da mu wszystko. Na kogoś, kto skupi się tylko na nim i ich wspólnych marzeniach.
Potem przyszło cios: Zasługuje na kobietę wolną od przeszłości. Nie na kogoś z dzieckiem z innego związku. Samotna matka nigdy nie pokocha męża całkowicie, bo jej priorytetem zawsze będzie dziecko. Mój syn zasługuje, by być na pierwszym miejscu.
Sala zamarła. Mateusz zaciął szczękę. Moje serce pękło.
A wtedy wstała Zosia.
W różowej sukience druhenki podeszła do przodu z małą torebką z koralikami. Przepraszam, babciu Danuto. Mogę coś powiedzieć? Mój nowy tata, Mateusz, dał mi list na wypadek, gdyby ktoś źle mówił o mamie.
Rozległ się szmer. Danuta zbladła, gdy Zosia wzięła mikrofon.
Drodzy goście czytała głośno jeżeli to słyszycie, znaczy, iż ktoś wątpił, czy Kasia zasługuje na to, by być moją żoną, czy nasza rodzina jest prawdziwa. Niech będzie jasne nie zadowoliłem się byle kim, znalazłem skarb.
