**Dziennik, 15 czerwca 2024**
Wyobraź sobie własny ślub, prawie dwustu gości patrzących na ciebie, gdy twoja nowa teściowa bierze mikrofon i ogłasza, iż nie jesteś godna jej syna, bo jesteś samotną matką.
Tak było sześć miesięcy temu. To, co wydarzyło się później, nie tylko uratowało moją dumę, ale też odnowiło moją wiarę w miłość i rodzinę.
Nazywam się Alicja Kowalska, mam 32 lata i pracuję jako pielęgniarka dziecięca. Myślałam, iż wreszcie znalazłam swoje szczęście z Bartoszem Nowakiem, oddanym strażakiem. Pokochał nie tylko mnie, ale od pierwszego dnia uwielbiał moją córkę, Zosię ośmiolatkę z rudymi lokami i piegami, która rozświetla każdy pokój.
Matka Bartosza, Danuta, od początku widziała we mnie przeszkodę. Ta 58-letnia była agentka ubezpieczeniowa mistrzowsko rzucała biernie-agresywne uwagi pod płaszczykiem komplementów. Jedno jej spojrzenie potrafiło mnie złamać. choćby moja świadkowa, Kasia, zauważała jej aluzje podczas obiadów: Nie każdy ma szczęście zaczynać od zera albo Bartosz zawsze daje za dużo, święty człowiek.
Danuta nie wiedziała, iż Bartosz ją obserwował, czekając na moment, gdy zaatakuje. Znał ją zbyt dobrze, a to, co przygotował, zmieniło wszystko.
Dwa lata wcześniej ledwo dawałam sobie radę pracowałam na 12-godzinnych dyżurach, wychowując Zosię samotnie, po tym jak jej ojciec nas zostawił. Aż pewnego dnia, podczas prelekcji o bezpieczeństwie w szkole Zosi, pojawił się Bartosz spokojny, ciepły, rozpromieniony, gdy uśmiechał się do dzieci. To był początek miłości, której się nie spodziewałam.
Od naszej pierwszej randki w Centrum Nauki Kopernik gdzie Bartosz uparł się, by poznać zarówno mnie, jak i Zosię po jego dyskretną obecność na szkolnych przedstawieniach i naukę plecenia warkoczyków, wpisał się w nasze życie bez wysiłku. Gdy oświadczył mi się na szkolnym festynie, Zosia krzyczała tak głośno, iż pewnie słychać ją było w całej dzielnicy.
Lecz spotkanie z Danutą było inną historią. Jej pierwsze słowa nie były powitaniem, tylko zimnym: Jak długo byłaś wcześniej zamężna?. Gdy powiedziałam, iż ojciec Zosi nas opuścił, odpowiedziała: No to wszystko wyjaśnia.
Rodzinne spotkania stały się testem wytrzymałości. Jej komentarze o Bartoszu dźwigającym cudze ciężary lub wątpliwości, czy łączę pracę z macierzyństwem, bolały. Bartosz mnie bronił, ale wiedziałam, iż ślub będzie polem bitwy.
Ceremonia była magiczna Zosia sypała płatkami, gdy szłam do ołtarza, Bartosz wzruszony w granatowym garniturze. ale podczas przyjęcia, po wzruszających toastach jego brata, Jacka, i Kasi, Danuta wstała. Żołądek mi się ścisnął.
Chcę powiedzieć kilka słów o moim synu zaczęła, słodko, ale z ostrym uśmiechem. Bartosz jest hojny i kochający czasem aż za bardzo. Zasługuje na najlepszą. Kobietę, która da mu wszystko. Kogoś skupionego tylko na nim i wspólnych marzeniach.
A potem cios: Zasługuje na kobietę wolną od przeszłości. Nie na kogoś z dzieckiem z innego związku. Samotna matka nigdy nie pokocha męża całkowicie, bo jej dziecko zawsze będzie pierwsze. Mój syn zasługuje, by być najważniejszy.
W sali zapadła cisza. Bartosz zaciął szczękę. Moje serce pękło.
A wtedy Zosia wstała.
W różowej sukience podbiegła do przodu z małym woreczkiem. Przepraszam, babciu Danuto. Mogę coś powiedzieć? Mój nowy tata, Bartosz, dał mi list, gdyby ktoś był niemiły dla mamy.
Rozległ się szmer. Danuta zbladła, gdy Zosia wzięła mikrofon.
Drodzy goście czytała głośno jeżeli to słyszycie, znaczy, iż ktoś wątpił, czy Alicja zasługuje, by być moją żoną, czy nasza rodzina jest pełna. Nie wybrałem byle czego znalazłem skarb.
