W dniu mojego ślubu, przed dwustu gośćmi, moja teściowa chwyciła mikrofon i oznajmiła, iż nie jestem godna jej syna, bo jestem samotną matką.
To stało się sześć miesięcy temu. To, co wydarzyło się potem, nie tylko uratowało moją godność, ale także przywróciło mi wiarę w miłość i rodzinę.
Nazywam się Katarzyna Nowak, mam 32 lata i pracuję jako pielęgniarka dziecięca. Myślałam, iż w końcu odnalazłam swoje szczęście u boku Jakuba Kowalskiego, oddanego strażaka. Pokochał nie tylko mnie, ale od pierwszego dnia rozpływał się nad moją córką, Zosią ośmioletnią dziewczynką z rudymi loczkami i piegami, które rozświetlały każdy pokój.
Jednak matka Jakuba, Danuta, od początku widziała we mnie przeszkodę. Pięćdziesięcioośmioletnia była agentka ubezpieczeniowa mistrzyni była w pasywno-agresywnych uwagach, podszytych fałszywymi komplementami. Jej spojrzenie potrafiło zdruzgotać. choćby moja druhna, Agnieszka, zauważała jej cierpkie uwagi podczas rodzinnych obiadów: *Nie każdy ma szczęście zaczynać od zera* albo *Jakub zawsze daje z siebie za dużo, biedactwo*.
Danuta nie wiedziała jednak, iż Jakub obserwował jej każdy ruch, czekając na moment, gdy znów zaatakuje. Znał swoją matkę aż za dobrze i to, co przygotował, zmieniło wszystko.
Dwa lata wcześniej ledwo wiązałam koniec z końcem: dwunastogodzinne zmiany w szpitalu i samotne wychowywanie Zosi po tym, jak jej ojciec nas zostawił. Pewnego dnia, podczas prelekcji o bezpieczeństwie przeciwpożarowym w szkole Zosi, pojawił się Jakub spokojny, ciepły, rozpromieniony, gdy uśmiechał się do dzieci. To był początek miłości, na którą już nie liczyłam.
Od naszej pierwszej randki w centrum nauki gdzie Jakub nalegał, by poznać zarówno mnie, jak i Zosię po jego dyskretną obecność na szkolnych przedstawieniach i upór w nauce zaplatania warkoczyków, wtapiał się w nasze życie bez wysiłku. Gdy oświadczył mi się na szkolnym festynie, Zosia krzyknęła tak głośno, iż pewnie usłyszano ją w całej dzielnicy.
Ale spotkanie z Danutą to była inna historia. Jej pierwsze słowa nie były powitaniem, tylko lodowatym: *Jak długo byłaś wcześniej w związku?*. Gdy powiedziałam, iż ojciec Zosi nas opuścił, odparła: *No tak, teraz rozumiem, dlaczego skończyłaś sama*.
Rodzinne spotkania stały się testem wytrzymałości. Uwagi Danuty o Jakubie *dźwigającym cudze brzemiona* czy wątpliwości, czy dam radę pogodzić pracę z macierzyństwem, bolały. Jakub zawsze mnie bronił, ale wiedziałam, iż ślub będzie jego polem bitwy.
Ceremonia była magiczna: Zosia sypała płatki róż, gdy szłam do ołtarza, Jakub stał w granatowym garniturze, wzruszony. Ale podczas przyjęcia, po wzruszających toastach brata Jakuba, Pawła, i Agnieszki, Danuta wstała. Żołądek ścisnął mi się w żelazny węzeł.
*Chcę powiedzieć kilka słów o moim synu* zaczęła z uśmiechem słodkim jak trucizna. *Jakub jest hojnym i czułym człowiekiem czasem aż za bardzo. Zasługuje na to, co najlepsze. Na kobietę, która da mu wszystko. Na kogoś, kto skupi się tylko na nim i ich wspólnych marzeniach*.
A potem cios: *Zasługuje na kobietę wolną od przeszłości. Nie na kogoś z dzieckiem z innego związku. Samotna matka nigdy nie pokocha męża całym sercem, bo jej dziecko zawsze będzie na pierwszym miejscu. Mój syn zasługuje, by być najważniejszy*.
W sali zapadła grobowa cisza. Jakub zacisnął szczękę. Moje serce pękło.
A wtedy Zosia wstała.
W różowej sukience druhenki podeszła do przodu, trzymając małe pudełeczko. *Przepraszam, babciu Danuto. Mogę coś powiedzieć? Mój nowy tata, Jakub, dał mi list na wypadek, gdyby ktoś źle mówił o mamie*.
Rozległ się szmer. Danuta zbladła, gdy Zosia wzięła mikrofon.
Zosia otworzyła kopertę i przeczytała na głos: *Drodzy goście, jeżeli słyszycie te słowa, znaczy, iż ktoś wątpił, czy Katarzyna zasługuje, by być moją żoną, czy nasza rodzina jest prawdziwa. Pozwólcie, iż wyjaśnię: nie zadowoliłem się byle kim znalazłem skarb*.
