W latach 90-tych, Danuta stała się matką, marząc o dużej i szczęśliwej rodzinie. Jednak lekarze ostrzegli ją, iż kolejna ciąża może być niebezpieczna. Niepowodzenia w życiu osobistym tylko pogorszyły jej sytuację – mąż ją opuścił, a drugie małżeństwo okazało się błędem z powodu różnic w kwestii dzieci.
Larysa, jej córka, dorastała jako zdolna i inteligentna dziewczynka. Matka starała się rozwijać wszystkie jej umiejętności, ale marzenia o licznej rodzinie runęły z powodu skomplikowanej sytuacji zdrowotnej matki. Mimo to, Larysa była troskliwa i odpowiedzialna, opiekując się przyjaciółką z sąsiedniego domu, zaniedbaną przez jej alkoholików-rodziców.
Larysa dorosła na aktywną młodą kobietę, pasjonującą się muzyką i organizacją wydarzeń. Jednakże, oddalając się od nauki i zanurzając w kulturę młodzieżową, stała się źródłem zmartwień dla matki. Danuta martwiła się z powodu nietypowego stylu życia córki i jej młodego, ekscentrycznego męża, Tomka.
Nie podzielając entuzjazmu córki wobec jej męża, Danuta obserwowała ich życie. Larysa znalazła pracę w agencji nieruchomości, para radziła sobie bez wsparcia rodziców, podróżując i bawiąc się. Jednakże, Danuta zaczęła martwić się o przyszłość, sugerując, iż warto pomyśleć o dzieciach.
Larysa z uporem odrzucała pomysł macierzyństwa, a jej decyzja o byciu “childfree” wzbudzała niepokój u matki i jej przyjaciół. choćby proponowała swojej córce opiekę nad psem zamiast dzieci, ale Larysa obstawała przy swoim wyborze. Przyjaciele uspokajali Danutę, twierdząc, iż córka prędzej czy później zmieni zdanie.
Po kilku latach Larysa pozostała przy swojej decyzji. Danuta, obserwując swoją córkę i jej wybór “childfree”, zastanawiała się nad sensem życia i czy koniecznie trzeba zostawiać po sobie potomstwo. W jej rodzinie dzieci, mimo wieku, kontynuowały niestabilny tryb życia, i zastanawiała się: “Czy normalne jest życie bez dzieci? Czy koniecznie trzeba mieć potomstwo?”
Siostra Danuty, która miała już czworo wnuków, szukała wsparcia w wartościach rodzinnych. W przeciwieństwie do niej, Larysa i jej mąż nie czuli presji ze strony rodziców i krewnych. Kwestia posiadania dzieci pozostała otwarta, a matka i córka kontynuowały swoją drogę nieutartymi ścieżkami wartości rodzinnych, pozostając wiernymi swoim przekonaniom niezależnie od społecznych oczekiwań.
W ich życiu nie zaszły radykalne zmiany, pomimo wątpliwości otoczenia. Larysa i jej mąż kontynuowali podróżować, rozwijać się zawodowo, cieszyć się swoją wolnością i niezależnością. Osiągnęli unikalność, decydując się na budowanie szczęśliwego życia opartego na wzajemnym zrozumieniu i wsparciu, niezależnie od społecznych oczekiwań.
Danuta, z kolei, kontynuowała przemyślenia o sensie życia i czy można być szczęśliwym, nie pozostawiając potomków. Doceniała swoją córkę za odwagę w podążaniu za własnymi przekonaniami, ale wewnętrznie martwiła się o przyszłość rodziny. Możliwe, iż gdzieś w głębi duszy szukała potwierdzenia, iż dobrze robi, wspierając córkę w jej wyborze.
Z czasem Larysa i jej mąż stali się sukcesywnymi w swoich zawodowych dążeniach, a ich życie wypełniło się jasnymi momentami, podróżami i wzajemnym zrozumieniem. Byli świadkami tego, iż szczęście niekoniecznie zależy od posiadania dzieci.
Podczas gdy siostra Danuty mogła cieszyć się chwilami z wnukami, Danuta zdawała sobie sprawę, iż każdy wybiera swoją drogę. Jej pogląd na konieczność pozostawienia potomstwa zaczął się zmieniać. Uświadomiła sobie, iż sens życia nie zawsze wiąże się z narodzinami dzieci i iż szczęście można znaleźć w różnych formach i przejawach.
Tak więc, wartości rodzinne Danuty i Larysy okazały się być unikalne i indywidualne. Podjęły swoje decyzje, opierając się na swoich przekonaniach, pomimo nacisków społecznych. Każda z nich na swój sposób znalazła drogę do szczęścia i zrozumiała sens swojego życia, a kwestia “czy potrzebne są te ‘smarkacze'” stała się dla nich tylko częścią szerokiego spektrum możliwości bycia szczęśliwym.
